Από τα μεγαλύτερα ζητήματα των ημερών ήταν και εξακολουθεί να παραμένει η επιστροφή των Κύπριων φοιτητών από το εξωτερικό και δη από χώρες υψηλού κινδύνου όπως η Αγγλία και η Ελλάδα.
Πολλά ειπώθηκαν και άλλα τόσα ακούστηκαν για το κατά πόσο η Δημοκρατία οφείλει να επαναπατρίσει ή όχι τους Κύπριους πολίτες της, ειδικά από την Αγγλία, μία χώρα που λαμβάνει ελάχιστα μέτρα κατά του κορωνοϊού, και να τους προστατεύσει.
Οι αποφάσεις λήφθηκαν και ήδη εφαρμόζονται, ωστόσο, η κοινή γνώμη για ακόμη μία φορά βρήκε την αφορμή να διχαστεί και να μοιράσει απλόχερα κακία, μίσος και εχθρότητα, ο κάθε ένας, φυσικά, βλέποντάς το από τη σκοπιά που τον επηρεάζει.
Ο Χρήστος Μεταξάς, φοιτητής στη Μεγάλη Βρετανία, σε μία επιστολή του εκφράζει την απογοήτευσή του για τη σκληρή στάση της πολιτείας, αλλά και κυρίως για την εχθρική στάση κάποιων συμπατριωτών του.
«Για όσους λένε πως οι Κύπριοι φοιτητές στην Αγγλία είναι μερικά κακομαθημένα παιδιά που το μόνο που θέλουν είναι να επιστρέψουν στο σπίτι τους για το Πάσχα, έχω να πω αυτό: Τουλάχιστον, ενημερωθείτε σωστά πριν αρχίσετε να μας κρίνετε με μίσος. Οι υπεραγορές στην Αγγλία είναι άδειες. Το σύστημα υγείας δεν παρέχει καμία υποστήριξη, γι’ αυτό και θεωρώ πως ο πραγματικός αριθμός των κρουσμάτων δεν είναι ακόμη γνωστός.
Είμαστε αναγκασμένοι να βγαίνουμε έξω, να ψάχνουμε για φαγητό ανάμεσα στο πλήθος και να χρησιμοποιούμε μέσα μαζικής μεταφοράς, κάτι που ελλοχεύει πολλούς κινδύνους για την υγεία μας.
Δεν αποτελούμε απειλή για τους Κύπριους πολίτες γιατί α) είμαστε Κύπριοι πολίτες και έχουμε κάθε δικαίωμα -σύμφωνα με το Σύνταγμα- να εισέλθουμε στη χώρα μας και να λάβουμε την ίδια προστασία όπως κάθε πολίτης της ΚΔ και β) ζητάμε εμείς οι ίδιοι να μπούμε σε καραντίνα, επιστρέφοντας στην Κύπρο, για να προστατεύσουμε τις οικογένειές μας και την κοινωνία.
Όλες οι άλλες χώρες όχι μόνο επέτρεψαν στους πολίτες τους να επιστρέψουν στη χώρα, αλλά φρόντισαν να διευθετήσουν και την επιστροφή τους. Το ίδιο έκανε και η "κυβέρνηση" στα κατεχόμενα. Γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο μία χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Γιατί αφεθήκαμε από το κράτος μας να επιβιώσουμε μόνοι, σε μία ξένη χώρα; Γιατί αντιμετωπίζουμε μία συνεχή εχθρότητα από τους συμπατριώτες μας, όταν εμείς στρεφόμαστε σ’ εσάς για στήριξη, μια τέτοια δύσκολη στιγμή;
Τι ακριβώς σημαίνει τελικά η υπηκοότητά μου και ποιος ο λόγος ύπαρξης του Συντάγματος όταν με την πρώτη δυσκολία αυτά καταπατούνται; Λίγους μήνες πριν, έμενα ξάγρυπνος όλο το βράδυ και δούλευα επί ώρες, κατά τη διάρκεια της ημέρας, για να κρατήσω τη χώρα μου ασφαλή και τώρα η χώρα μου με αναγκάζει να παραμείνω σε μία κατάσταση που συνεχώς χειροτερεύει. Και αν αυτό μπορώ -κάπως- να το δεχτώ, δεν μπορώ να δεχτώ την εχθρότητα και το μένος κάποιων συμπατριωτών μου, οι οποίοι απαιτούν από το κράτος να μου στερήσει ένα δικαίωμα που απέκτησα από τη στιγμή που γεννήθηκα σε αυτό τον τόπο -την ασφαλή πρόσβαση στη χώρα μου».
