Ένα είδος «κέρφιου» εν έτει 2020, έστω κι αν ο σημερινός περιορισμός επιβάλλεται να ισχύσει... για το καλό όλων μας.

Μια λέξη που μέχρι πρότινος πετυχαίναμε μόνο σε βιβλία της ιστορίας και σε αναφορές των παππούδων μας για τον αγώνα της ΕΟΚΑ.

Πώς ήταν τότε το κέρφιου, όμως, πότε το επέβαλλαν οι Εγγλέζοι και πόσο διαρκούσε συνήθως.

Ένας παππούς που έζησε τον αγώνα, επαναφέρει στη μνήμη του εικόνες από την περίοδο 1955 - 1959 και περιγράφει τα εξαναγκαστικά «κέρφιου» των Εγγλέζων.

«Εβάλλαν κέρφιου μετά που μια φασαρία, μετά από ενέδρες, μετά που έπαιζε κάποια νάρκη και είχαν απώλειες, μετά που εσκοτωνόταν κάποιος δικός μας κλπ.

Συνήθως, οι Εγγλέζοι είχαν μαζί τους και έναν Τούρκο, ο οποίος ερχόταν και έβαλλε έναν δικό μας (σ.σ. Ε/κ) να φωνάζει μέσα στο χωρκό.

Θυμούμαι χαρακτηριστικά που ο Τούρκος έπιανεν έναν συγχωριανό και ελαλούσε του να φωνάζει:

‘Ούλλος ο άδρωπος ημπαίνει έσσο. Όποιος εν ημπαίνει έσσο και φγκαίνει έξω, Εγγλέζος θα τον ημπαίζει’.

Οι Τούρκοι ήταν πάντα πιο οξύθυμοι, οι Εγγλέζοι ήταν πιο ίλαροι.

Αν θυμούμαι καλά, συνήθως τα κέρφιου στη δική μας περιοχή εδιαρκούσαν μια με δύο μέρες, αναλόγως φυσικά της σοβαρότητας της κατάστασης, γιατί ο κόσμος έπρεπε να πάει στις βρύσες να φέρει νερό, αφού εν είχαμε νερό σπίτι μας.

Στο διάστημα του κέρφιου εν έφκαινε κανένας έξω. Οι Εγγλέζοι εγυρίζαν μέσα στο χωρκό και εγυρεύκαν όπλα. Εσυλλαμβάναν υπόπτους για ανακρίσεις.

Εν θα ξεχάσω που με επιάσαν, επήραν με σε ένα σημείο έξω που το χωρκό και εστήσαν με λέγοντάς μου πως εν να με σκοτώσουν. Είπαν μου ‘μέτρα ως το 3 και θα σε σκοτώσουμε, και αύριο θα γράψουν οι εφημερίδες: εδραπέτευσεν και επυροβολήθην και εφονεύθην υπό των δυνάμεων ασφαλείας’».