Παράλληλα με τον αγώνα κατά του κορωνοϊού, η Κυπριακή Δημοκρατία καλείται να αντιμετωπίσει και ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα που προέκυψε ελέω της πανδημίας, αυτό των εγκλωβισμένων Κυπρίων, που βρίσκονται στο εξωτερικό είτε για σπουδές είτε για κάποιον άλλο λόγο.

Με το κλείσιμο των αεροδρομίων και την απαγόρευση της κυκλοφορίας σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, πολλοί Κύπριοι θεωρούν άδικο να εξαναγκάζονται να παραμείνουν σε μία ξένη χώρα, γιατί η δική τους δεν τους δέχεται.

Ωστόσο, αρκετοί είναι και οι φοιτητές που επέλεξαν να παραμείνουν στη χώρα των σπουδών τους, παρά τις όποιες δυσκολίες, προστατεύοντας τον εαυτό τους και τους δικούς τους από τυχόν μετάδοση του ιού.

Ο Ανδρέας, φοιτητής στην Ιταλία, πριν μερικές μέρες έγραψε ένα email θέλοντας να εκφράσει την αντίθεσή του στην πρακτική του επαναπατρισμού, εξηγώντας τους λόγους που την θεωρεί λάθος απόφαση τη δεδομένη στιγμή:

Βρίσκομαι στην Ιταλία για σπουδές και εργασία τα τελευταία 5 χρόνια. Τα πράγματα εδώ γίνονται καθημερινά και χειρότερα καθώς, όπως σίγουρα θα γνωρίζετε, η Ιταλία είναι το επίκεντρο του κορωνοϊού στην Ευρώπη και αυτή τη στιγμή -σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά- η χωρά με τους περισσότερους θανάτους στον κόσμο.

Όλες αυτές τις μέρες διαβάζω και ενημερώνομαι σχετικά και από κυπριακές ιστοσελίδα και πολύ συχνά εντοπίζω δημοσιεύματα με μηνύματα «απόγνωσης» φοιτητών που βρίσκονται στο εξωτερικό και θέλουν να επιστρέψουν στην πατρίδα πάση θυσία. Σκέφτηκα πολύ πριν γράψω το πιο κάτω, αλλά θεωρώ πως πρέπει να ακουστεί και αυτή η πλευρά.

Είμαι ένας εξ αυτών των φοιτητών που βρίσκομαι μόνος σου, σε μία ξένη χώρα. Σε μία χώρα μάλιστα που οι Κύπριοι φοιτητές είναι πολύ λίγοι αφού στην Ιταλία δεν υπάρχουν πολλοί Κύπριοι σπουδαστές. Είμαι κι εγώ αντιμέτωπος με τους άδειους δρόμους και τις άδειες, από προϊόντα, υπεραγορές. Είμαι σε μία χώρα όπου τα μέτρα περιορισμού είναι πολύ πιο αυστηρά απ’ οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης αυτή την περίοδο ενώ κι εμένα με οι δικοί μου, πίσω στην Κύπρο, αγωνιούν καθημερινά για την υγεία μου και για την επιβίωσή μου.

Παρόλα αυτά κατανοώ τους κίνδυνους τους οποίους ελλοχεύουν στην παρούσα κατάσταση, όσον αφορά τον επαναπατρισμό μου από το εξωτερικό καθώς διαβάζοντας καθημερινά τις ειδήσεις μπορεί εύκολα κάποιος να αντιληφθεί πως τα περισσότερα κρούσματα που εμφανίστηκαν στην Κύπρο, ήρθαν από το εξωτερικό ενώ σύμφωνα με τα Διεθνή Μέσα Ενημέρωσης ακόμα και οι δύο εβδομάδες καραντίνας που προνοούνται, πολλές φορές δεν είναι αρκετές για να παρουσιάσει κάποιος συμπτώματα, εάν και εφόσον φέρει τον ιό. Ας μη ξεχνάμε πως οι ασυμπωματικοί φορείς δεν είναι μύθος, αλλά μία σκληρή πραγματικότητα που δεν μπορεί να εντοπιστεί, αλλά μπορεί εύκολα να μεταδώσει τον ιό.

Βάσει τούτων λοιπόν, θέλω να ρωτήσω το εξής: Οι φοιτητές αλλά και οι αρμόδιοι επί του θέματος, ο οποίοι κάνουν λόγο για επαναπατρισμό, δεν έχουν υπόψη τους τα παραπάνω δεδομένα και στατιστικά;

Επίσης οι ίδιοι (σ.σ. οι φοιτητές) δεν μπορούν να καταλάβουν ότι μπορεί να αποτελέσουν τον Δούρειο Ίππο για τον Covid-19 θέτοντας σε κίνδυνο τις οικογένειές τους και ένα σωρό άλλους ανθρώπους; Θεωρώ, λοιπόν, πως με αυτά τα δεδομένα οι σκέψεις επαναπατρισμού ενός τόσο μεγάλου αριθμού ατόμων θα μπορούσε να θεωρηθεί άκρως παράλογος αφού θα μπορούσε να θέσει πολλούς συμπατριώτες μας σε κίνδυνο και να βλάψει ακόμη περισσότερο το ήδη ευάλωτο σύστημα υγείας της Κύπρου αλλά και την οικονομία της.

Οι γονείς και οι συγγενείς, για το δικό τους καλό- θα μπορούσαν να κάνουν ακόμα λίγη υπομονή μέχρι να δουν τα παιδιά τους. Ευτυχώς ζούμε σε μία εποχή όπου η τεχνολογία και το ίντερνετ καταργούν τις αποστάσεις και κάνει εφικτή την συνεχή και αδιάκοπη επικοινωνία με τους δικούς μας σε κάθε σημείο της γης.

Τέλος, η κυβέρνηση της Κύπρου, θα μπορούσε να μας βοηθήσει με άλλο τρόπο ειδικά όσους αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες, προσφέροντας περαιτέρω οικονομική βοήθεια και όχι αυξάνοντας τον κίνδυνο, επαναπατρίζοντας τόσο κόσμο.