Όταν ο τόπος σου βιώνει μία πρωτόγνωρη κατάσταση και βάλλεται από παντού τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, οφείλεις –ως αρχή του τόπου- όχι απλώς να καθησυχάσεις τις όποιες ανησυχίες, δικαίως ή αδίκως έχουν προκληθεί, αλλά να τις εξανεμίσεις εντελώς, προσπαθώντας να συσπειρώσεις τους πολίτες, όχι να τους φορτώνεις με περισσότερο φόβο και μίσος για το «τρίτο», το «ξένο», το «πιθανόν».
Το περασμένο σαββατοκύριακο, η απόφαση του «Λόφου» να κλείσει 4 από τα 7 οδοφράγματα, ως μέτρο προστασίας από τον κορωνοϊό, για πολλούς φάνταζε με πρόβα για άλλα, πιο μόνιμα, πιο διχοτομικά σχέδια –κυρίως- γιατί οι εξηγήσεις που δόθηκαν από τους αρμοδίους ήταν ελλιπείς και κενές, αφήνοντας αναπάντητα και τα πιο απλά ερωτήματα όπως το γιατί έγινε επιλογή τεσσάρων οδοφραγμάτων και όχι όλων; Ή ακόμα και έτσι, γιατί ο ιατρικός έλεγχος στα υπόλοιπα, που παρέμειναν ανοιχτά, ήταν σχεδόν ανύπαρκτος.
Η κάθε δράση φέρει αντίδραση, όπερ και εγένετο, μετατρέποντας το περασμένο Σάββατο σε πεδίο χερσαίας (Λήδρας) και διαδικτυακής μάχης. Μια αυθόρμητη ειρηνευτική διαδήλωση κατέληξε να έχει χαρακτηριστικά πολέμου, με τους γνωστούς «πατριώτες» του πληκτρολογίου να δράττονται της ευκαιρίας για να διατρανώσουν την ετοιμότητά τους να θυσιαστούν για την πατρίδα, με αποκορύφωμα, βέβαια, την ανακοίνωση των Εφέδρων Καταδρομέων που ούτε λίγο ούτε πολύ επανέφεραν στη μνήμη τις μαύρες εποχές που βίωσε ο κυπριακός λαός, λίγο πριν την Τουρκική Εισβολή.
Μέσα σε όλον αυτόν το διχασμό και τον αλαλαγμό η ηγεσία του τόπου παρενέβη μόνο για να υποστηρίξει τα (άσχετα) δικά της ή για να αποδώσει τη δικαιοσύνη που απαιτούσε η μάζα, χωρίς να κάνει ουδεμία προσπάθεια για να ηρεμήσει κάπως τα πνεύματα, έστω για να κρατήσει τους τύπους.
Και ‘πουπανοπρίτζην’, όπως συνήθιζε να λέει η γιαγιά μου, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ως άλλος Νέρωνας, έρχεται να δυναμιτίσει ακόμη περισσότερο την κατάσταση, δηλώνοντας –χωρίς περιστροφές- πως η πιθανή άφιξη μεταναστών από την Τουρκία μάς ανησυχεί ως κράτος, καθώς ενδέχεται να αλλοιώσει το δημογραφικό χαρακτήρα της χώρας Κύπρου. «[…] θέλουμε να δούμε τι είναι τα μέτρα που μπορεί να πάρουμε, έτσι ώστε, χωρίς να παραγνωρίζουμε τον ανθρώπινο πόνο, την ίδια ώρα να μεριμνήσουμε προκειμένου να διασφαλίσουμε ότι θα αποτραπούν οι προσπάθειες αλλοίωσης ακόμα και του δημογραφικού χαρακτήρα της χώρας».
Ποιον ακριβώς ανθρώπινο πόνο δεν παραγνωρίζετε κύριε Πρόεδρε, όταν προκαταβολικά σπέρνετε δαιμόνια, έχοντας κατά νου μία πιθανότητα, σε μία ήδη ταραγμένη κοινωνία που φοβάται και βάλλεται από παντού; Αυτό του Κύπριου που μένει εδώ ή του μετανάστη που ίσως έρθει εδώ;
Εάν υπάρχουν αποδείξεις, αριθμοί και σχετικές μελέτες, εδώ είμαστε να τις αναλύσουμε και να τις εξετάσουμε. Αν, πάλι, όχι, ποιος είναι ακριβώς ο λόγος που κάνετε τέτοιου είδους δηλώσεις δημόσια, προκαλώντας το κοινό αίσθημα, ειδικά τώρα;
Η εποχή του θέρους πλησιάζει κύριε Πρόεδρε και μπορεί να ρίξεις το μπούμερανγκ πολλές φορές χωρίς να επιστρέψει πίσω στα χέρια σου, αλλά όταν επιστρέψει θα πέσει πρώτα σ' εσένα που το έριξες.
