Με πήρε τηλέφωνο πριν λίγο ένας φίλος θαλασσαιμικός. Ήταν πάντα ευδιάθετος, παρά τα προβλήματά του. Ένας άνθρωπος μορφωμένος, που γενικά θα τον χαρακτήριζα αισιόδοξο και με χιούμορ.

Αυτή τη φορά, όμως, έκλαιγε. Και πιστέψετέ με, δεν είναι καθόλου εύκολο να ακούς ένα φίλο σου, 40 χρονών, να κλαίει.

Προσπάθησα να τον ηρεμήσω και να ακούσω όσα είχε να πει. Τα συνοψίζω στα ακόλουθα:

«Γιατί φίλε εγώ να τρέμω κάθε μέρα για τη ζωή μου, παρακολουθώντας, σοκαρισμένος και αδύναμος να κάνω κάτι, χιλιάδες συμπατριώτες μου να κυκλοφορούν με πολυβόλο και να πυροβολούν αδιακρίτως;».

«Τι εννοείς;», απόρησα.

Είχε μόλις ακούσει για κάποιον που μόλυνε 15 άτομα σε οικογενειακό τραπέζι που έγινε στις 25 Μαρτίου (προσέξτε, 25 Μαρτίου 2020 και όχι 2019) και είχε δει τη φωτογραφία με 20 στρυμωγμένους πολίτες (σαν σε εκδοτήριο εισιτηρίων για παιχνίδι ΑΠΟΕΛ-Ομόνοια) έξω από κατάστημα Τράπεζας.

«Γιατί, Τοκαρή μου, δεν σκέφτεστε λίγο τους γονείς και τους παππούδες σας, αν δεν σκέφτεστε εμάς, τις ευπαθείς ομάδες; Ξέρεις, δεν είναι μόνο οι 80χρονοι που κινδυνεύουν, παρόλο που κι αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να ζήσουν. Είμαστε όμως κι εμείς οι θλασσαιμικοί, που έχουμε και 20χρονους και 30χρονους και ήδη ζούμε μια ζωή δύσκολη. Αποφασίσατε να μας βγάλετε από τη μέση; Να γλυτώσετε από την ταλαιπωρία που σας προξενούμε; Αν όχι, μη μας σκοτώνετε με την εγκληματική σας αδιαφορία ρε φίλε...».

Ο φίλος ήταν δικαίως έξαλλος και συνάμα τρομοκρατημένος. Κι εγώ, από ντροπή, δεν ήξερα τι να απαντήσω...



Φωτογραφία: K. Mitch Hodge / Unsplash