Άθελά μου κάνω τον συνειρμό με όλες αυτές τις ταινίες, που πραγματεύονται αρρώστιες που έχουν ήδη απειλήσει την ανθρωπότητα ή απειλούν την ανθρωπότητα σε μελλοντικό χρόνο ή επιτίθενται στην ανθρωπότητα με μορφή εξωγήινων παράσιτων ή εκδικούνται την ανθρωπότητά σε λογική ύβρις και καταλήγω σε δύο συμπεράσματα: πρώτο, δεν είναι κακό -ευκαιρίας δοθείσης- να δω καμία ταινία και δεύτερο, τα περισσότερα από αυτά τα σενάρια δεν προβλέπουν να έχουμε σπίτι!

Η ταινία που μου έρχεται πιο έντονα στο μυαλό είναι «Οι Δώδεκα Πίθηκοι» (Twelve Monkeys) με πρωταγωνιστή τον «πολύ σκληρό για να πεθάνει» Μπρους Γουίλις και τον πεπεισμένο -στο πλαίσιο της ταινίας- Μπραντ Πιτ ότι «ήρθε η ώρα του». Η ταινία είναι παραγωγής 1995 και πραγματεύεται το τότε μακρινό 2035. Τραγική ειρωνεία για μένα και για όσους είδαν αυτή την ταινία στο σινεμά με το σήμα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας ή υπό την πιο γενική κατηγορία «ταινίες μέλλοντος», είναι το γεγονός ότι τώρα χρονικά μας χωρίζουν πιο λίγα χρόνια από το 2035, παρά από το 1995.

Όπως και να ‘χει, ένα πράγμα είναι σίγουρο, ο Μπρους Γουίλις ταλαιπωρήθηκε σε αυτή την ταινία σε σημαντικό βαθμό πιο πολύ από μένα. Πρώτα απ’ όλα εγώ βγαίνω για να πάω στο σουπερμάρκετ και στο φαρμακείο, ενώ αυτός βγαίνει για να ταξιδέψει το χρόνο και πάει από το 2035 στο 1990, στο 1914, πίσω στο 2035 μετά, πάλι κάπου στο 1990 και πάει λέγοντας. Σίγουρα πιο άνετο το αυτοκίνητο από την χρονομήχανη και λιγότερο κουραστικό.

Επίσης, όταν βρίσκεται στο 2035, όπου στην ταινία περιγράφεται σαν μια κατάσταση μολυσμένης ατμοσφαίρας, αφού ο υποτιθέμενος ιός έχει ήδη διασπαρθεί και μεταλλαχτεί, κάνεις δεν έχει σπίτι στην επιφάνεια της γης, αφού η ζωή μπορεί να επιβιώσει μόνο σε υπόγεια, βαθιά κάτω από τη γη και σε σπήλαια. Σε καμιά χρονική στιγμή, βέβαια, στην οποία ταξιδεύει ο Μπρους Γουίλις σε αυτή την ταινία δεν έχει σπίτι ο ίδιος. Στο 2035 είναι κατάδικος σε κάτι σπήλαια, στο 1914 είναι στις κατακόμβες και στο 1990 μπαινοβγαίνει σε κάτι ιδρύματα. Εκεί γνωρίζει και τον Μπραντ Πιτ, βέβαια, ο οποίος επίσης δεν έχει σταθερό σπίτι.

Επιπλέον, ο Μπρους Γουίλις δεν έχει Netflix, YouTube, Google και Skype. Δεν είχε ούτε αίσθηση του χιούμορ, γιατί δεν του το επέτρεπε το σενάριο. Δεν είχε ούτε αλλά ενδιαφέροντα, ούτε την δυνατότητα να κάνει άλλα πράγματα δημιουργικά, που δεν επηρεάζονται από την όποια κατάσταση εκτός σπιτιού. Φυσικά, όπως έχουμε πει, αυτός δεν είχε πουθενά σπίτι, ένα πανωφόρι έχει όλο κι όλο, το οποίο παραμένει ίδιο από το 1914 μέχρι και το 2035. Δηλαδή, αν ήταν παλιός ελληνικός κινηματογράφος θα ήταν κάτι μεταξύ της ταινίας «Η Οδύσσεια ενός ξενιτεμένου» και της ταινίας «Διπλοπενιές», με ένα τρύπιο παλτό χειμώνα καλοκαίρι, προσαρμοσμένο πάντα σε θεματική πανδημίας.

Ο Μπρους Γουίλις, αν θυμάμαι καλά, δεν ταξιδεύει στο 2020 στην ταινία, γιατί στο 2020 έχουμε οδηγίες, ενημέρωση, δυνητικά πρόσβαση στην απαραίτητη βοήθεια και στήριξη κυρίως μέσω των δημιουργικών πρωτοβουλιών, που κατακλύζουν το ιντερνέτ, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά το ότι η πραγματική ελευθερία είναι αναφαίρετη, γιατί βρίσκεται στη σκέψη.

Ο χαρακτήρας του Μπρους Γουίλις στην ταινία «Οι Δώδεκα Πίθηκοι» προσπαθεί να σώσει την ανθρωπότητα από κάτι που ήδη έχει συμβεί ταξιδεύοντας στο παρελθόν για να σώσει το παρόν του, με κορυφαία του ατάκα το «Θα ήθελα το μέλλον να μου ήταν άγνωστο». Λοιπόν, εμείς στην πανδημία του 2020 έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε για να σώσουμε το μέλλον, συμπεριλαμβανομένης και της προσωπικής μας προσπάθειας που είναι πολύ εφικτή χωρίς φόβο και πάθος.

Οι οδηγίες είναι απλές: λάβε τα μετρά σου προληπτικά σύμφωνα, με τις υποδείξεις, μαγείρεψε χωρίς να βάλεις φωτιά στην κουζίνα, καθάρισε το σπίτι χωρίς να τα σπάσεις όλα, άλλαξε τον χώρο σου αν δεν σου αρέσει, μάθε μια τέχνη από το YouTube, κάνε όλα αυτά που ήθελες να κάνεις και δεν είχες χρόνο, ξεκουράσου αν έχεις την ευκαιρία και δες και μια ταινία… Και γιατί όχι, αν θες, δες αυτή την ταινία!