Προχθές, λοιπόν, δεν ήταν μια απλή Τρίτη. Ήταν μια «Σούπερ Τρίτη», όπου στις Η.Π.Α ψήφισαν 14 πολιτείες στα κομματικά primaries, των οποίων ο αριθμός των εκλεκτόρων έφτανε αθροιστικά το1/3 των συνολικών εκλεκτόρων όλων των πολιτειών (κάθε πολιτεία δικαιούται έναν Χ αριθμό αντιπροσώπων/εκλεκτόρων των ψηφοφόρων της, που διανέμονται στους υποψηφίους βάση της απόδοσης τους). Μετά, λοιπόν, τις αυτόνομες κομματικές πολιτειακές εκλογές, οι εκλέκτορες διαμοιράστηκαν στους υποψηφίους.

Οι Ρεπουμπλικάνοι δεν ασχολήθηκαν, Τραμπ καρφωτό και MAGA (Make America Great Again). Στους Δημοκρατικούς, από την άλλη, ήρθαν όλα τούμπα. Τι έγινε;

Πριν μια εβδομάδα και ούτε, η δυναμική του Sanders έμοιαζε να θεριεύει και το προοδευτικό βαγόνι να οδηγεί το τρένο των Δημοκρατικών, με τους μετριοπαθείς να παρατηρούν σαστισμένοι. Αυτό άλλαξε σε ένα Σαββατοκύριακο και εν τέλει, μεγάλος νικητής της Super Tuesday στέφθηκε ο Joe Biden, επικρατώντας σε 10 πολιτείες έναντι 4 του Sanders.

Πώς έγινε αυτό;

Ο ένας μετριοπαθής υποψήφιος μετά τον άλλον έριχναν λευκή πετσέτα και στα καπάκια, συστράτευτηκαν γύρω από την υποψηφιότητα του Joe καθιστώντας τον ως τον μοναδικό εκπρόσωπο των μετριοπαθών κόντρα στον φιλελεύθερο Sanders.

Γιατί έγινε αυτό;

Πρώτον, γιατί στην πρώτη εκλογική μάχη σε πολιτεία που αντικατόπτριζε σωστά την πολύπολιτισμικότητα και τις ιδιορρυθμίες του αμερικανικού εκλογικού σώματος (και τρίτη στην σειρά ψηφοφορίας), στην South Carolina, ο Biden κέρδισε και κέρδισε εμφαντικά. Αποδεικνυοντας επιτέλους (και μετά από αρκετή αμφισβήτηση και ανεβοκατεβάσματα στις δημοσκοπήσεις) πως η υποψηφιότητα του έχει τη δυναμική συσπείρωσης και διεύρυνσης της «συμμαχίας Ομπάμα», όπως αποκαλείται από τους Democrats.

Δεύτερον, γιατί Buttigieg και Klobuchar κατάλαβαν ότι θα φαν τα μούτρα τους στην Σούπερ Τρίτη. Και δεν υπήρχε λόγος να επωμιστούν 2 νέοι πολιτικοί τέτοιο βάρος. Ίσα ίσα, που (συνετά αν με ρωτάς), επέλεξαν να το παίξουν team players και κεφαλαιοποιήσουν ό,τι κέρδισαν από τη φετινή τους υποψηφιότητα, διασφαλίζοντας το πολιτικό τους μέλλον. Ο μεν Buttigieg κατάφερε να είναι ο πρώτος στην ιστορία ανοιχτά gay υποψήφιος που κέρδισε πολιτεία (Iowa). H Klobuchar από την άλλη έβαλε τα γυαλιά στα φαβορί σε όλα τα debates, κέρδισε συμπαθείες και ψήφους (αλλά ως εκεί).

Τρίτον, γιατί ήταν η τελευταία ευκαιρία των μετριοπαθών να επικρατήσουν των προοδευτικών. Από όποια σκοπιά και να το έβλεπες, και μαθηματικά. Στην Σούπερ Τρίτη μοιράζεται το 1/3 των συνολικών delegates όλων των primaries. Αν ο διαμοιρασμός έσπαγε σε 4 υποψήφιους, θα είχαν χάσει και το παιχνίδι αφού θα ήταν σχεδόν αδύνατον να επανακτήσουν momentum και να αγγίξουν τον μαγικό αριθμό των 1991 delegates που χρειάζεται κανείς για να στεφθεί υποψήφιος. Αυτό οι moderates το συνειδητοποίησαν. Την ύστατη μεν, αλλά το συνειδητοποίησαν. Πως έπρεπε να συσπειρωθούν γύρω από έναν υποψήφιο. Τι θα γινόταν διαφορετικά; Ή θα έπεφταν στην ίδια παγίδα που έπεσαν και οι Ρεπουμπλικάνοι το 2016 (με πολλούς συντηρητικους υποψήφιους να μοιράζονται την ίδια πίτα ψηφοφόρων και απέναντι... τον Τραμπ, που εν τελεί τους έριχνε έναν έναν νοκ άουτ) ή θα παρέδιδαν τα κλειδιά του κόμματος στον Sanders, ή κανείς δε θα κέρδιζε την πλειοψηφία των 1991, με αποτέλεσμα να φτάσουν διχασμένοι, εξουθενωμένοι και καταβεβλημένοι στο συνέδριο του Ιουλίου. Χωρίς ξεκάθαρη εντολή σε κανέναν υποψήφιο και εν τελεί, χωρίς υποψήφιο. Brokered convention ονομάζεται και δεν είναι καλό σενάριο. Όχι πως τώρα δεν μπορεί να συμβεί, αλλά οι πιθανότητες έχουν μειωθεί κατά πολύ.

Αποτέλεσμα όλων των πιο πάνω;

Ο πρώην Αμερικανός αντιπρόεδρος βρέθηκε εν μια νυκτί, από underdog σε μεγάλο φαβορί και αντιστρόφως, ο Bernie από υποψήφιος του λαού, βρέθηκε στο πίσω κάθισμα, για άλλη μια φορά να παίζει catch up με τον αντίπαλο. Και αυτή την φορά χάνει, όχι μόνο από τον Biden αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό, τον Bernie του 2016.

Τι γίνεται τώρα;

Για τον Sanders τίποτα δεν τελείωσε, όμως χρειάζεται να αντιδράσει και αυτό, αν θέλει να ελπίζει στο να κερδίσει το χρίσμα, πρέπει να γίνει άμεσα. Εντός Μαρτίου. O Biden πιθανόν να επωφεληθεί, τόσο σε εκλέκτορες αλλά και οικονομικά, και από την απόσυρση Bloomberg χθες. Ο Sanders από την άλλη έχει να διαχειριστεί και τις διαρροές της προοδευτικής ψήφου στην Warren, που μέχρι στιγμής πεισματικά, δεν έχει αποσυρθεί. Αν θέλει να έλπιζει βάσιμα πως τουλάχιστον θα καταφέρει να δώσει μια τίμια μάχη, τότε η γερουσιαστής της Μασαχουσέτης πρέπει να αποσυρθεί αλλά και να ταχθεί στο στρατόπεδο Sanders με όλη της την ψυχή. Και αυτό, πριν τα επόμενα primaries.

Και εν τελεί, πώς μπορούν Τζο ή Μπέρνι να κερδίσουν τον Τραμπ; Και πώς συσπειρώνουν όλο το κόμμα;

Έλα μου ντε; «Μιλάς με γρίφους γέροντα» και είναι σπαζοκεφαλιά μεγάλη. O Trump έχει δυνατή συσπειρωμένη βάση και αυτή τον στηρίζει ακόμη περισσότερο, μετά την αποτυχημένη απόπειρα καθαίρεσής του. Δεν έχει όμως την πλειοψηφία και δεν την είχε ποτέ. Οι Δημοκρατικοί ψάχνουν αυτές τις 70.000 ψήφων που στοίχισε στη Χίλαρι 4 πολιτείες, παρά το ό,τι κέρδισε με διαφορά 3 εκατομμυρίων ψήφων στο σύνολο. Ποιος από τους 2 μπορεί να τις βρει;

Ο Τζο δεν έχει κανένα επικοινωνιακό χάρισμα, είναι σχεδόν άτσαλος στον λόγο του και λίγο βαρετός. Σαν πραγματιστής πολιτικός και δεύτερο βιολί του Ομπάμα ήταν η ιδανική λύση, που ισορρόπησε τον «έχω ένα όνειρο», πρεσβευτή της αλλαγής, Μπαράκ. Αλλά η προεκλογική εκστρατεία είναι στην Αμερική ένα τηλεοπτικό σόου άρα το «βαρετός» δεν θα κάνει νούμερα, και συν τω χρόνω θα βρεθεί κόντρα σ’ έναν ανόητο πολιτικάντη που διαρκώς και ασυστόλως ψεύδεται. Είναι αυτός που μπορεί να φέρει πίσω τους χαμένους “white collars” αλλά έχει πολιτικά βαρίδια και πρέπει να ανεβάσει παιχνίδι. Μπορεί;

Από την άλλη, ο Σάντερς είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι ο παππούς που κάθε millennial θα ήθελε να έχει, με στόμφο και πομπώδες λόγο, που εμπνέει, μιλάει για ιδέες και σε κοιτάει στα μάτια. Φαίνεται να έχει ειλικρινή επιθυμία να πραγματοποιήσει ριζικές και ουσιώδεις αλλαγές, που όμως είναι υπό συζήτηση αν αυτές είναι έστω αποσπασματικά εφαρμόσιμες, σε κάθε επίπεδο, κυρίως οικονομικό. «Ήταν όλα ανοησίες και κρίμα που υπήρξε κόσμος που τα πίστεψε» ανέφερε η Χίλαρι Κλίντον αυτολεξεί, στο ντοκιμαντέρ με θέμα την εκστρατεία της, στο HULU.

Τελικά, την εκλεξιμότητά τους απέναντι στον Τραμπ θα ενισχύσει και ίσως κρίνει η επιλογή τους ως προς τον αντιπρόεδρο τους. Το όνομα του Buttigieg ακούγεται αλλά το πιθανότερο είναι να επιλέξουν γυναίκα συνυποψήφιο (υποθέτουμε Warren αν Biden και Clobuchar/Harris αν Sanders για να «αγκαλιάσουν» κάθε ψηφοφόρο τους, μετριοπαθή ή προοδευτικό). Για προφανείς λόγους. Οι Αμερικανοί θέλουν τις «making history» στιγμές τους, αλλά τις βάζουν και σε προτεραιότητα -τρανή απόδειξη αυτού, η αναμέτρηση Ομπάμα-Χίλαρι το 2008. Και μάλλον είναι πολύ πιο έτοιμοι για μια γυναίκα αντιπρόεδρο. Βάζουμε άνω τελεία, το ριάλιτι συνεχίζεται και θα έχουμε νέα επεισόδια και ανατροπές, σύντομα.