Το ένστικτο παραμένει ένστικτο ακόμα κι αν το σώμα μπει σε καραντίνα. Το μυαλό σε πλήρη λειτουργία: αφομοιώνει εικόνες, καταπίνει κείμενα, αλέθει ιδέες, γεννάει δικές του. Μένοντας σπίτι. Το σωστό και το λάθος ρευστοποιούνται και αλλάζουν θερμοκρασία και μορφή. Οι παλιές συνήθειες καταρρέουν, τα όρια στενεύουν, ο ορίζοντας αλλάζει βάθος, οι γραμμές καμπυλώνουν και οι ανάγκες παραμένουν πεισματικά ανάγκες.

Η Παλαιά Λευκωσία είναι εκεί κι εμείς αλλού. Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα; Ήρθαν. Με ταχύτητα και χωρίς να το καταλάβουμε άλλαξε η συνθήκη. Οι άνθρωποι μας παραμένουν άνθρωποι, κλεισμένοι στα σπίτια τους αλλά όχι στα καβούκια τους. Ανήσυχοι. Γράφουν, διαβάζουν, δουλεύουν εξ αποστάσεως, συνομιλούν, ανταλλάσσουν μηνύματα, βιβλία και μπουκάλια με κρασί από πόρτα σε πόρτα, γελούν όπως και πρώτα. Ποιος θα μας το ‘λεγε ότι θα μας έσωζαν οι οθόνες και τα πληκτρολόγια για να νιώσουμε μαζί, εμάς, που οι διαδρομές μας γύρω από το χαμάμ δεν είχαν νόημα χωρίς το τσούγκρισμα δυο ποτηριών και δυο παλάμες που σφίγγουν με ειλικρίνεια;

Κανείς μας πια δεν περπατάει στην γειτονιά όπως πρώτα. Πόρτες κλειστές, κατεβασμένα ρολά, μαζεμένες καρέκλες η μια πάνω στην άλλη κλεισμένες πίσω από πόρτες, τζάμια που τα τρώει η σκόνη και λογαριασμοί που βρήκαν πέρασμα δίπλα στην κλειδαριά για να περάσουν μέσα και να αγνοηθούν με τη σειρά τους. Λουκέτα. Ενοικιαστήρια που κάποτε δήλωναν την παρουσία τους κατ’ εξαίρεση, τώρα κλείνουν το μάτι στον κανόνα.

Μόνη κυρίαρχη η απουσία και κάτι παράξενοι περαστικοί που κρατάνε ζεστές τις θέσεις μας μέχρι να επιστρέψουμε για να πάρουμε τις θέσεις μας σε μια νέα πραγματικότητα.