Γράφει η Ραφαέλα Χαραλάμπους


Όλοι ή σχεδόν όλοι. Οι πρωτόγνωρες συνθήκες που βιώνουμε έρχονται να μας θυμίσουν πόσο πολύτιμες αρετές είναι τελικά η ελευθερία και η υγεία. Η ελευθερία και η υγεία. Ναι. Αυτές που θεωρούσαμε «δεδομένες» και ξαφνικά απειλούνται από έναν «αόρατο εχθρό». Αυτές που ξέραμε πως ό,τι και αν συμβεί θα τις έχουμε. Ή τουλάχιστον θα μπορούσαμε να τις διεκδικούσαμε.

Κλεισμένη, λοιπόν, στους τέσσερις τοίχους εδώ και πολλές μέρες, κατάλαβα ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη. Το ήξερα. Ή μάλλον νόμιζα πως το ήξερα. Μου το έλεγαν τα δεκάδες βιβλία που διαβάζω καθημερινά, τα τραγούδια που ακούω, γνωστοί μου που βίωσαν την άσχημη πλευρά της ζωής και άλλα πολλά πράγματα που αντιμετώπιζα συνεχώς στην καθημερινότητά μου. Τελικά, νομίζω πως το έμαθα. Έμαθα πως η ζωή είναι γλυκόπικρη. Ανέκαθεν ήταν γλυκόπικρη. Γι’ αυτό ας μην παραπονιόμαστε, αφού μάλλον θα βιώνουμε την πικρή της πλευρά, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα.

Και αφού, λοιπόν, τα σημερινά δεδομένα μας αναγκάζουν να μείνουμε στο σπίτι, ας μείνουμε. Πότε είχαμε αυτή την ευκαιρία; Πότε είχαμε την ευκαιρία να δουλέψουμε από το σπίτι;

Να το απολαύσουμε όσο ποτέ άλλοτε. Να απολαύσουμε τον καναπέ μας, βλέποντας τις αγαπημένες μας σειρές, την κουζίνα μας μαγειρεύοντας φαγητά και γλυκά που μας αρέσουν και ας απολαύσουμε, επιτέλους το κρεβάτι μας, ξαπλώνοντας όσες πιο πολλές ώρες μπορούμε σ’ αυτό. Ίσως ξεχάσαμε που παρακαλούσαμε το ξυπνητήρι να μας χαρίσει ακόμα μια ώρα ύπνου, όταν αυτό χτυπούσε με μανία κάθε πρωί για να πάμε δουλειά. Ποιος δεν το ευχήθηκε έστω και μια φορά;

Αυτά και άλλα πολλά μπορούμε να κάνουμε στο σπίτι μας. Ναι, μπορούμε, γιατί είναι δικό μας. Γι’ αυτό ας μείνουμε στο σπίτι και ας απολαύσουμε αυτό το χώρο που κάθε μήνα ακριβοπληρώνουμε. Δεν είναι δύσκολο. Καθόλου. Αντίθετα, είναι το πιο εύκολο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, ώστε να βοηθήσουμε την κατάσταση να βελτιωθεί. Ίσως το πιο δύσκολο είναι που στερούμαστε τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ή καλύτερα το πιο δύσκολο απ’ όλα, είναι οι δυσάρεστες ειδήσεις που ακούμε καθημερινά πως ο κόσμος εκεί έξω νοσεί και δυστυχώς πεθαίνει. Ναι, εκεί έξω. Γι’ αυτό ας μείνουμε μέσα, μέχρι εκεί έξω να μην υπάρχει κανένας «αόρατος εχθρός». Και δεν λέω ότι αν ο «αόρατος εχθρός» εξαφανιστεί από εκεί έξω δεν θα υπάρχουν άλλοι «δαίμονες» και «εχθροί», διότι πολλοί από εμάς πολεμούν καθημερινά με «ορατούς εχθρούς».

Ας μείνουμε, λοιπόν, σπίτι πρώτα γι’ αυτούς και ύστερα για εμάς. Γι’ αυτούς που πολεμούν για εμάς. Γι’ αυτούς που δεν σταμάτησαν και ούτε θα σταματήσουν να πολεμούν. Και ξέρετε για ποια πράγματα πολεμούν; Για την ελευθερία και την υγεία. Ναι, γι’ αυτά τα δύο που εμείς, όσοι βρισκόμαστε στα σπίτια μας, -μάλλον- τα έχουμε, ακόμα και αν είμαστε κλειδωμένοι σ’ αυτά.

Μείνετε στο σπίτι. Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, για να μπορέσουμε να «ελευθερωθούμε» όλοι. Στο τέλος, θα τα καταφέρουμε.

ΥΓ: Σας γράφω από το μπαλκόνι μου, ακούγοντας ωραία μουσική και απολαμβάνοντας την «ελευθερία» και την «υγεία» μου.