Της Γεωργίας Ντέτσερ [Γενική Διευθύντρια Θεάτρου ΡΙΑΛΤΟ]

Δεν είναι μόνο ότι κλειστήκαμε στα σπίτια μας. Ούτε ότι κρυφτήκαμε πίσω από μάσκες.

Είναι που ανατράπηκε η ισορροπία της ζωής μας. Είναι που κλείσαμε μαζί μας, μέσα στα σπίτια μας, αυστηρά και μόνο για δική μας χρήση τους εαυτούς μας και τα συναισθήματά μας.

Μαζευτήκαμε κυριολεκτικά και συναισθηματικά, στο σπίτι μας. Το μοίρασμα γίνεται, για τους τυχερούς ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας -τώρα και με αναβαθμισμένο ρόλο και στα κατοικίδια. Για τους λιγότερους τυχερούς υπάρχει ευτυχώς η επικοινωνία μέσω της τεχνολογίας.

Ευτυχώς που υπάρχει και αυτή. Στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις, το τηλέφωνο, ο υπολογιστής και η ψηφιακή σύνδεση κάνουν την απουσία της παρουσίας πιο υποφερτή.

Τα βιβλία, η μουσική, ο ψηφιακός εικαστικός και παραστατικός κόσμος, πραγματικό καταφύγιο και όαση σ’ αυτή τη έρημο των «αισθήσεων και παραισθήσεων».

Είναι όμως η ψηφιακή εγγύτητα μια διέξοδος για όλους και για πόσο καιρό;

Πώς προσλαμβάνουν άραγε την πανδημία άνθρωποι ηλικιωμένοι, άνθρωποι μοναχικοί, ξένοι, απομονωμένοι μετανάστες, άρρωστοι, χωρίς οικογένεια, χωρίς κοινωνικό περίγυρο, με μόνη επαφή, τις εικόνες και τους αριθμούς που εισβάλλουν καθημερινά στα σπίτια τους μέσα από τις τηλεοράσεις τους;

Πόσο φόβο ενσπείρει άραγε σε αυτές τις πραγματικά «ευπαθείς», τις ευάλωτες κοινωνικά ομάδες, ο καθημερινός βομβαρδισμός ειδήσεων για τον COVID-19, για τα εκατομμύρια κρούσματα, τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Μια μακάβρια αγωνία που επιτείνεται με τις ειδήσεις για τους χιλιάδες που πεθαίνουν μόνοι τους, αυτούς που μένουν άταφοι και που δεν έχουν τη δυνατότητα μιας αξιοπρεπούς ταφής με έστω λίγους δικούς τους ανθρώπους.

Ο φόβος, η ανασφάλεια, η εξάρτηση από ένα εικονικό κόσμο, μεταφορικά και κυριολεκτικά αποστειρωμένο, έχουν οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη απομόνωση, σε μια εξατομίκευση και σε μια νέα καθημερινότητα, στην οποία ο πανικός εξαπλώνεται μάλλον γρηγορότερα και από τον ιό τον ίδιο.

Εκεί είναι που έχουμε χρέος στους εαυτούς μας και στους άλλους να γίνουμε πιο δημιουργικοί, να ανά-στοχαστούμε και να σχεδιάσουμε το αύριο αλλιώς, πιο ανθρώπινα.

Ενδεχομένως τώρα, να μπορούμε να το σχεδιάσουμε καλύτερα.

Όλοι έχουμε αισθανθεί την έλλειψη της κοινωνικής συνδιαλλαγής, της αλληλοεπίδρασης, την απουσία του βλέμματος του διπλανού μας, τη σωματική εγγύτητα. Όταν την επόμενη φορά βγούμε ξανά στη φύση, χωρίς περιορισμούς, ας κοιτάξουμε τους εαυτούς μας ως ακριβό, αναπόσπαστο κομμάτι της και όχι ως κυριάρχους και εκτελεστές.

Δεν είναι τελικά η πανδημία που πρέπει να μας τρομάζει τόσο πολύ. Πιο πολύ να φοβόμαστε την αποξένωση, την απώλεια της αποδοχής και της αίσθησης του ανήκειν στη φύση, στην κοινωνία, στον πραγματικό κόσμο.

*Η CITY ζήτησε από ανθρώπους του Πολιτισμού να γράψουν ένα κείμενο για τη σημαντικότητα των Τεχνών, γενικότερα αλλά και ειδικά σε περιόδους δύσκολες όπως αυτή που διανύουμε τις τελευταίες βδομάδες.

>>Διάβασε επίσης:

Το κείμενο του Ηθοποιού Βαλεντίνου Κόκκινου

Το κείμενο του Σκηνοθέτη, Θεατρικού Συγγραφέα και Σεναριογράφου Άδωνη Φλωρίδη