Τι ανακάλυψες στο σπίτι σου που είχες ξεχάσει την ύπαρξή του; Ποιο τραγούδι ακούς στο repeat; Φόρεσες ποτέ άρωμα ενόσω είσαι στο σπίτι; Κάθε πόσο έστελνες sms στο 8998;

Πέραν από τη μονοτονία των ημερών, υπάρχει και μία άλλη, πιο αισιόδοξη πτυχή της περιόδου που ζούμε, αλλά και της περιόδου που θα ζήσουμε όταν τελειώσει όλο αυτό.

Άνθρωποι των οποίων εκτιμούμε την αισθητική και κυρίως τη στάση τους απέναντι στα πράγματα, μας στέλνουν Instant Photos και παράλληλα απαντούν σε 20 ερωτήσεις που αφορούν στην καθημερινότητά τους εν μέσω καραντίνας αλλά και για το μετά που έρχεται!

H Κωνστάντια Δημητριάδου είναι PR & Media Expert στην Cal Creative Communication.

Τι έκανες στην καραντίνα που δεν το έκανες ποτέ ξανά;

Μαγείρεψα λες και δεν υπάρχει αύριο. Η αλήθεια είναι ότι ανέκαθεν μαγείρευα καλά, αλλά σπάνια. Ο ελεύθερος χρόνος μου προ καραντίνας εποχής, ήταν βλέπετε ελάχιστος. Στα χρόνια του Coronavirus με είδα να ετοιμάζω πιάτα επιπέδου -να λείπουν οι ειρωνείες. Παράλληλα, πρώτη φορά με είδα να συγυρίζω γκαρνταρόμπες με τόση μανία και να ξεθάβω φωτογραφίες από τα παλιά χωρίς να θέλω να τις εξαφανίσω. Αντίθετα, γέλασα πολύ με τα hair stylings που θύμιζαν περούκες και ένιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά κοιτάζοντας παιδικές φωτογραφίες δικές μου, αλλά και των παιδιών. Η καραντίνα με έβαλε σε ένα mode να σκεφτώ πολύ, να επανεκτιμήσω τα θέλω, τις ανάγκες και προτεραιότητές μου. Μου έδωσε τον χρόνο να κλάψω για σχέσεις που έχασα και ήταν λυτρωτικό, όπως μου έδωσε και τον χρόνο να συνειδητοποιήσω για ποιες αξίζει να παλεύω καθημερινά.

Ποια γωνιά του σπιτιού σου έγινε η αγαπημένη σου;

Το γραφείο μου. Ποτέ πριν δεν χρειάστηκε να το χρησιμοποιήσω τόσο πολύ και ίσως γι’ αυτό δεν το είχα εκτιμήσει και ποτέ τόσο. Όμως ξαφνικά, το γραφείο μου είναι αυτό που μας φιλοξένησε όλους. Μαζί, οικογενειακώς, απολαύσαμε βιολογικές γκρανόλα το πρωί μπροστά από τα laptops, κάναμε conference calls φορώντας από κάτω πιτζάμες και για ώρες δουλέψαμε με θέα τον κήπο μας, κάνοντας διάλειμμα για κοιλιακούς, διπλούς espresso και οραματισμό των καλύτερων ημερών που θα έρθουν.

Ποιο ταλέντο σου έχεις ανακαλύψει όντας σε καραντίνα;

Νομίζω πως γνώριζα όλα τα ταλέντα μου. Ωστόσο, ενώ με τη μαγειρική το είχα, δεν τα κατάφερνα ποτέ με την ζαχαροπλαστική. Η καραντίνα απέδειξε πως ακόμα κι αυτό το μπορώ, αρκεί να το θέλω. Τρέμε Στέλιο Παρλιάρο.

Ποιο φαγητό που έφτιαξες στην καραντίνα θα μπορούσε να διεκδικήσει Michelin;

Εύκολα η χοιρινή καραμελωμένη παντσέτα μου, μαριναρισμένη από το προηγούμενο βράδυ, σιγοψημένη για ένα δίωρο και σερβιρισμένη με σπιτικό πουρέ πατάτας αρωματισμένο με τρούφα και πράσινη σαλάτα. Έπος.

Ποια 3 προϊόντα συνειδητοποίησες πως είναι πολύ σημαντικό για σένα να υπάρχουν στο σπίτι σε περιόδους όπως αυτή;

Στην κουζίνα ελαιόλαδο, noodles και λαχανικά και στο υπνοδωμάτιό μου κρέμες ημέρας, βιβλία και Netflix.

Κάτι που ανακάλυψες στο σπίτι σου το οποίο είχες ξεχάσει ή δεν ήξερες καν την ύπαρξή του.

Ένα iconic φόρεμα Alaia, αναμφίβολα από τα πιο χαρακτηριστικά του οίκου το οποίο χρονολογείται και που δυστυχώς, όπως ανακάλυψα τις ημέρες του εγκλεισμού, με δυσκολία μου κλείνει. Λες να το είχα ξεχάσει ηθελημένα; Μάλλον, καθώς λογικά είναι το πιο ακριβό αλλά συνάμα και το λιγότερο φορεμένο ρούχο της γκαρνταρόμπας μου. Αν μη τι άλλο όμως, με έκανε να βάλω νέους στόχους!

Ποιο τραγούδι ακούς στο repeat σήμερα;

Ακούω συχνά την μαγική μουσική που έγραψε η Ευανθία Ρεμπούτσικα για την Πολίτικη Κουζίνα. Άκουσα όμως και Τρύπες στη διαπασών, και θυμήθηκα τα νιάτα μου και τα χρόνια που το «Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός/Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει» υπήρξε ο ύμνος μιας γενιάς που δεν φοβόταν να αφήσει ένα δάκρυ να κυλήσει. Άκουσα πολύ και Julio Iglesias και αγαλλίασε η ψυχή μου.

Πώς επικοινωνείς με τους αγαπημένους σου αυτές τις μέρες; Μέσω ποιας πλατφόρμας;

Η αλήθεια είναι πως ενώ θεωρητικά το μπορούσαμε, δεν περάσαμε ώρες ολόκληρες στα τηλέφωνα. Ίσως τελικά να ήμασταν down πιο πολύ από όσο νομίζαμε και να μπήκαμε χωρίς να το θέλουμε σε mode εσωστρέφειας; Μπορεί. Αρκεστήκαμε πάντως στο WhatsApp, το Facetime και το Viber, αλλά συγκρατημένα.

Πώς είναι η δουλειά από το σπίτι;

Not bad at all αν και θα πω ψέματα αν δεν παραδεχτώ ότι αγαπώ περισσότερο τη ρουτίνα του γραφείου και τη ζωή στα τακούνια, μια ρουτίνα με απανωτά δημιουργικά meetings, φωτογραφήσεις και events, με σημείο αναφοράς την τρέλα που επικρατεί σε ένα γραφείο το οποίο εργοδοτεί μόνο γυναίκες!

Φόρεσες ποτέ άρωμα όντας στο σπίτι;

Γιατί υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που επειδή είναι στο σπίτι, δεν φορά άρωμα καθημερινά;

Έκανες κάτι άλλο που δεν δικαιολογείται να κάνει κάποιος σε καραντίνα;

Τις πρώτες μέρες ζούσα και υπήρχα μέσα σε πιτζάμες και Havaianas, ενδυματολογικές επιλογές που δεν ταιριάζουν καθόλου με την ιδιοσυγκρασία μου και που συνειδητοποίησα -ευτυχώς νωρίς- ότι με έριχναν ψυχολογικά. Μόλις το κατάλαβα επανήλθα στο κόκκινο κραγιόν μου, το οποίο υπό κανονικές συνθήκες φοράω αδιάλειπτα και άρχισα ξανά να ντύνομαι ωραία. Δεν έβαλα τακούνια μέσα στο σπίτι εκτός από μία - δύο φορές (!), αλλά κατά τα άλλα, έβαλα τα όμορφά μου φορέματα και έφτιαξα κρέπες για τα παιδιά με άλλο αέρα. Τώρα αν αυτό δεν δικαιολογείται όντας σε καραντίνα, δηλώνω ένοχη.

Τι δεν σου έλειψε καθόλου, ενώ πίστευες ότι θα σου λείψει;

Ποτέ μα ποτέ δεν θα το πίστευα, και ξέρω πως δεν μου φαίνεται, μα για πρώτη φορά στη ζωή μου, μου έλειψε πολύ το γυμναστήριο. Μου έλειψε η ρουτίνα του να πηγαίνω στο στούντιο δύο με τρεις φορές την εβδομάδα και να εκτονώνομαι, κάνοντας -υπό διαμαρτυρία βεβαίως- όσα υποδεικνύει ο trainer.

Κάθε πόσο έστελνες sms και για ποιο λόγο κυρίως;

Το πιστεύεις ότι δεν ήμουν από αυτούς που έστελνα sms κάθε μέρα; Για τις επισκέψεις στο γραφείο, χρησιμοποιούσα το έντυπο Α και όσες μέρες το επισκεπτόμουν, επέστρεφα κατευθείαν στο σπίτι. Ήταν ελάχιστες οι φορές που το χρησιμοποίησα -δύο μόνο για να πάω στην υπεραγορά και άλλες 2-3 για να περάσω από το σπίτι της γιαγιάς και των γονιών μου και να τους χαιρετήσω από απόσταση, αφήνοντάς τους έξω στην αυλή, κάτι. Το πλείστο από το shopping μας το κάναμε online, ακριβώς όπως κάναμε πολύ πριν την καραντίνα λόγω έλλειψης χρόνου και το ίδιο συνεχίσαμε να κάνουμε και κατά τη διάρκειά της.

Ποια (καλή) συνήθεια που απέκτησες στην καραντίνα θα κρατήσεις και μετά τη λήξη της;

Έπαιξα πολύ squash με τα παιδιά μου στον κήπο. Παράλληλα, διάβασα πραγματικά πάρα πολύ -από υποσχόμενους Ιάπωνες, έως διαχρονικά αγαπημένους Έλληνες συγγραφείς και εμπλούτισα τις γνώσεις μου γύρω από το αντικείμενο της δουλειάς μου. Διάβασα για νέες στρατηγικές επικοινωνίας και ξεφύλλισα για ώρες βιβλία που αφορούν το event management, το invitation design και τα κρασιά. Βγαίνω από την καραντίνα εμπνευσμένη! Εύχομαι λοιπόν, όταν με το καλό θα δουλεύω και πάλι σαν τρελή, να μην αφήσω καμιά από τις δύο αυτές συνήθειες… Θέλω να συνεχίσω να διαβάζω τόσο πολύ όπως θέλω να συνεχίσω να βρίσκω χρόνο για να χάνω πανηγυρικά στο squash από τον γιο μου.

Πρότεινέ μας τρεις σειρές/ταινίες που είδες και απόλαυσες τις μέρες του εγκλεισμού.

Εννοείται ότι για ένα ολόκληρο διήμερο «έλιωσα» παρακολουθώντας τον τέταρτο κύκλο του «La Casa de Papel», στην συνέχεια το τερμάτισα παρακολουθώντας σχεδόν σερί τον τρίτο κύκλο του «Fauda», και τέλος είδα non stop το «Unorthodox». Και τελειώνοντάς το, θύμισα στον εαυτό μου ξανά, πόσο τυχερή και ευλογημένη πρέπει να αισθάνομαι.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θέλεις να κάνεις μόλις τελειώσει όλο αυτό;

Έχω εξάρτηση με τα ταξίδια άρα εννοείται να ταξιδέψω. Από μικρή ένιωθα traveller και αισθανόμουν πολίτης του κόσμου… Δεν με κρατούσε η Κύπρος και δεν νομίζω ότι θα με κρατήσει για πάντα -για όσο κρατάει το πάντα. Μου έλειψε λοιπόν, πρωτίστως η Αθήνα. Οι βόλτες κάτω από την Ακρόπολη, τα στέκια, οι φίλοι μου εκεί…

Πού θέλεις πολύ να πας για φαγητό με τους φίλους σου;

Στο Skinny Fox, βράδυ Πέμπτης, νωρίς, κατευθείαν μετά τη δουλειά. Εκεί, για ραντεβού στο bar με Gin & Tonics, ζαλισμένες εκμυστηρεύσεις και μαροκινές σαλάτες.

Ποια θεωρία συνωμοσίας από όσες κυκλοφορούν είναι η πιο απολαυστική;

Δεν μπορώ να επιλέξω ανάμεσα σε αυτήν που λέει ότι μας έκλεισαν στο σπίτι με αφορμή τον Covid-19 ώστε να εγκαταστήσουν κεραίες 5G και στην άλλη που υποστηρίζει ότι όλα αυτά είναι μέρος ενός μεγαλύτερου πλάνου με στόχο να μας βάλουν τσιπάκι.

Τι δεν θα ήθελες να δεις/ακούσεις/κάνεις ξανά με το πέρας της πανδημίας;

Δεν θα ήθελα ούτε για ένα λεπτό, να με δω να παίρνω ξανά κάποια πράγματα ως δεδομένα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και κατά κάποιο τρόπο χαίρομαι που ο ιός αυτός, ήρθε να μας το υπενθυμίσει. Δεν είναι δεδομένο το αύριο, τα πλάνα μας, η δουλειά, οι σχέσεις μας. Δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι δεδομένη η ζωή όπως την ξέρουμε…

Θα σου λείψει κάτι από αυτή την περίοδο;

Ο πολύτιμος, ο ασύγκριτος, ο εκπληκτικός αυτός χρόνος που πέρασα με τον Δημήτρη και τα παιδιά μας στο σπίτι. Που ξυπνούσαμε όλοι μαζί, που μαγειρεύαμε όλοι μαζί, που παίζαμε παιχνίδια στον κήπο σχεδόν καθημερινά και σκοτωνόμασταν για την διαιτησία. Είμαι σίγουρη πως μετά από πολύ καιρό, αφού τα καταφέρουμε (γιατί θα τα καταφέρουμε), θα αναπολούμε «εκείνη την χρονιά που κλειστήκαμε με τα μωρά μας στο σπίτι και λιώσαμε με τον Τσελεμεντέ και τις δραστηριότητες στην αυλή». Με τις μουσικές και τα βιβλία μας, τα σούρουπα στον κήπο και τους μαραθωνίους στο PS4…