Γράφει η Στέλλα Νικολάου*
Το να μένουμε σπίτι για κάποιους από εμάς είναι ανυπόφορο. Γιατί; Γιατί μας αναγκάζει να στραφούμε στον εαυτό μας. Μας αναγκάζει να τα πούμε λίγο με εμάς, κάτι που τόσο καιρό δεν είχαμε το χρόνο να κάνουμε.
Μας αναγκάζει να ρωτήσουμε τη ζωή μας αν είναι ευχαριστημένη από τις επιλογές που κάναμε μέχρι σήμερα. Μας αναγκάζει να κάνουμε μια παύση και να κοιτάξουμε πίσω και να ρωτήσουμε: «Κινούμαι προς τα εκεί που ονειρεύτηκα; Ζούσα όπως θα ήθελα να ζήσω;».
Τις τελευταίες εβδομάδες ακούω στις συνεδρίες τα άτομα να σκέφτονται όλα αυτά που ήθελαν να κάνουν αλλά δεν είχαν το χρόνο, όλα αυτά που ανέβαλαν για πιο μετά, όλες τις αγκαλιές που δεν έδωσαν γιατί βιάζονταν να φύγουν, τα ρούχα που δεν πρόλαβαν να φορέσουν γιατί τα φύλαγαν για μια πιο σημαντική έξοδο, όλα αυτά που δεν έκαναν γιατί ήθελαν να τα κάνουν αργότερα. Και τώρα δεν μπορούν, γιατί έχουμε πανδημία!
Ξέρετε είχαμε βάλει τόσα πολλά στο πρόγραμμα μας, που δεν καταφέραμε ποτέ να κάνουμε μια συζήτηση με τον εαυτό μας, με τις ανάγκες μας, με το τι είναι σημαντικό για εμάς.
Μάθαμε να τρέχουμε, να βιαζόμαστε, να στριμώχνουμε χίλια δύο στην καθημερινότητα μας για να μη σκεφτόμαστε, για να αποφύγουμε να έρθουμε σε επαφή με τα θέλω μας, που σπαράζουν εδώ και καιρό να τα ικανοποιήσουμε αλλά μάταια. Μέχρι και στον εαυτό μας φοβόμαστε να παραδεχτούμε κάποια πράγματα...
Θέλαμε χρόνο...
Θέλαμε ξεκούραση...
Θέλαμε να κάτσουμε σπίτι...
Σίγουρα όμως δεν φανταζόμασταν μια πανδημία για να ξεκουραστούμε. Αλλά συνέβη…
Προσωπικά, βρήκα χρόνο...
- να διαβάσω το βιβλίο του Yalom – «Η θεραπεία του Σοπενάουερ» που εδώ και πάνω από 2 χρόνια στολίζει το ράφι της βιβλιοθήκης μου.
- να μάθω να κάνω κεφτέδες, το αγαπημένο μου φαγητό.
- να ολοκληρώσω αυτό το puzzle που έπιανε χώρο στο γραφείο μου.
- να οργανώσω όλο το σπίτι, ρούχα, ερμάρια, και επιτέλους μπορώ να βρω πού είναι τι.
- να συνδεθώ με το εσωτερικό μου παιδί. Να γελάσω, να δημιουργήσω, και να χορέψω κάνοντας βίντεο στο τικ-τοκ
Αλλά το πιο ουσιώδες είναι πως θυμήθηκα τι είναι σημαντικό και τι είναι φυσιολογικό...που μέσα στη βαβούρα της καθημερινότητας το είχα παραμελήσει. Κανονικότητα δεν ήταν όλος αυτός ο θόρυβος που ζούσα αλλά αυτή η ηρεμία που ζω τώρα.
Έχω πολλά να μάθω ακόμα αλλά θα σας πω για αρχή 5 μαθήματα:
Μάθημα 1ο
- Πρέπει να ακούς τα θέλω σου, να τα φροντίζεις και να μην τα θυσιάζεις συνεχώς αλλά και για κανένα λόγο για τα πρέπει σου και προπαντόν να μην τα αναβάλλεις.
Μάθημα 2ο
- Συνειδητοποίησα ότι είχα τους ανθρώπους που ήθελα γύρω μου αλλά δεν είχα το χρόνο. Τώρα έχω περισσότερο χρόνο αλλά μου λείπουν οι άνθρωποι μου.
Μάθημα 3ο
- Δεν είναι όλα μόνο χρόνος και τρέξιμο, τίποτα δεν έχει περισσότερο σημασία από την υγεία, τη φύση, την ελευθερία και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Μάθημα 4ο
- Αυτά τα μικρά, μια αγκαλιά, ένα φιλί, η παρουσία του άλλου, το άγγιγμα του, δεν μπορούν να αντικατασταθούν από καμία οθόνη. Να μην τα αναβάλλουμε για κανένα «Δεν προλαβαίνω ή έχω δουλειά».
Μάθημα 5ο
- Θυμήθηκα ξανά 2 από τις βασικότερες μου αξίες, την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη. Σε αυτή τη ζωή πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν είτε από πείνα, είτε από πολέμους, είτε από άλλα χίλια δυο. Να θυμάμαι συνεχώς να κάνω κάτι γι' αυτό, ό,τι μπορώ και όχι μόνο όταν με πλησιάζει εμένα ο κίνδυνος.
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν αλλάζει όταν όλα πάνε καλά στη ζωή του. Όταν είμαστε χαρούμενοι δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουμε κάτι. Αλλάζουμε όταν έρθει μια κακουχία, μια αρρώστια, μια απώλεια, μια πανδημία όπως τώρα και μόνο τότε συνειδητοποιούμε πώς ζούσαμε, τι ήταν σημαντικό και τι όχι. Μακάρι να περάσει όλο αυτό το συντομότερο δυνατόν και με τις λιγότερες απώλειες αλλά ας κρατήσουμε όλα αυτά που έχει να μας διδάξει.
Και πάλι επιβεβαιώνεται το ρητό ότι πρέπει να χάσεις κάτι για να εκτιμήσεις την αξία του...όταν το έχεις το προσπερνάς, το αγνοείς ή και το διαλύεις.
Εσένα τι σε δίδαξε ο κορωνοϊός μέχρι σήμερα;
*Η Στέλλα Νικολάου είναι Συμβουλευτική Ψυχολόγος Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια
