Οι συγκυρίες το έφεραν έτσι και η καραντίνα με βρήκε στην Ελλάδα. Ήρεμη και χαρούμενη. Ανακουφισμένη με αυτό το διάλειμμα από τους τρελούς ρυθμούς που ζούσαμε.

Επέστρεψα στην Κύπρο στις 10 Μαΐου, στη λήξη της καραντίνας στην Ελλάδα, την οποία μόνοι μας είχαμε λήξει ήδη μία εβδομάδα πριν την επίσημη ανακοίνωση.

Το πώς έφτασα είναι μία περίεργη ιστορία.

Εκείνο το απόγευμα της Κυριακής, στο αεροδρόμιο Μακεδονία, τίποτα δε φαινόταν να λειτουργεί. Πού ήταν όλοι αυτοί που συνήθιζαν να το σκάνε για ένα Σαββατοκύριακο και πάλι πίσω; Τα φώτα κλειστά. Τα duty free είχαν κατεβάσει στόρια. Στην οθόνη πέντε πτήσεις όλες κι όλες.

Ικαρία, Χίος, Ρόδος, Αθήνα, Λάρνακα. Γράφοντας αυτές τις λέξεις, μου έρχονται στο μυαλό τόσες αναμνήσεις από την Χίο, αλλά και οι ξέγνοιαστες βόλτες με τις φίλες μου στην Αθήνα, τα θέατρα, τα Airbnb, τα τραγούδια, τα γέλια.

Το ταξίδι

Τα τελευταία χρόνια ο προορισμός μου είναι η Λάρνακα. Ο δρόμος για την πύλη ήταν σκοτεινός, δεν υπήρχε νόημα άλλωστε να ανάψουν τα φώτα για τόσα λίγα άτομα.

Η όλη ατμόσφαιρα μου έδινε την αίσθηση πως ταξιδεύω παράνομα. «Πώς τα κατάφερες;», θα με ρωτήσουν πολλοί αργότερα.

Η υπό κατασκευή νέα πτέρυγα του αεροδρομίου Μακεδονία ήταν τόσο άδεια και μάλλον έμοιαζε με κακόγουστο αστείο κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Το καλωσόρισμα στο αεροπλάνο ήταν τυπικό. Η καραμέλα αντικαταστάθηκε από τα γάντια και το αντισηπτικό μαντηλάκι. Η μάσκα ήταν προαπαιτούμενη.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τα χέρια μου είχαν ιδρώσει από τα γάντια, η μάσκα δυσκόλευε την αναπνοή και οι συνεπιβάτες αρκετά ανήσυχοι. Τις αεροσυνοδούς τις είδαμε όλες και όλες δύο φορές. Στην αναχώρηση και στην άφιξη. Η στολή τους είχε καλυφθεί από ένα μακρύ άσπρο προστατευτικό πέπλο.

Φορούσαν, μάλιστα, προστατευτικά γυαλιά ασπίδες… Εικόνα από Matrix ή από το μέλλον.

Άφιξη στην Κύπρο

Με το που φτάσαμε συγκεντρωθήκαμε σε μια αίθουσα για το τεστ. Αφού μας θερμομέτρησαν, κατευθυνθήκαμε σε ένα χώρο όπου είχαν στηθεί μικρά ιατρεία με παραβάν. Για εμάς, τους νούμερο ένα πιθανούς φορείς του ιού.

Το τεστ, αν και σύντομο, ήταν μια ενοχλητική εισβολή στη μύτη και το στόμα. Ευτυχώς, λίγες μέρες μετά θα μάθω με SMS πως το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να μου δώσει την ελευθερία μου.

Έπειτα, ακολούθησε έλεγχος διαβατηρίου με αναγγελία ονόματος μέσω ακουστικού. Μα καλά, τι κάνει μία Ελλαδίτισσα σε μία πτήση επαναπατρισμού Κυπρίων φοιτητών; Ας είναι.

Είσοδος στο λεωφορείο. Μα πού θα μας πάνε; Να κεράσω αντισηπτικό; Είπα και έπιασα συζήτηση με τη διπλανή μου τη Χριστίνα, θέλοντας να μάθω για τη δική της περιπέτεια. Για πρώτη φορά προσγειώθηκα και δεν ήξερα τι με περίμενε.

Στο βάθος Λεμεσός

Δεν ξέραμε πού πηγαίναμε, όμως όλοι οι δρόμοι έδειχναν τη Λεμεσό. Έφτασα στην πόλη που ζω τον τελευταίο 1,5 χρόνο και αισθανόμουν ξένη. Είχε βραδιάσει και εμείς περιμέναμε το κλειδί τους δωματίου μας.

Είχαμε χωριστεί σε δύο σειρές, η εικόνα θύμιζε στρατό.

Η καραντίνα 14 ημερών είχε μόλις ξεκινήσει. Και φαντάζομαι, θα σκέφτεσαι «Ξενοδοχείο, Λεμεσός, θέα θάλασσα, διακοπές, μα καλά τι άλλο θέλεις;».

Άκου να σου που πως έχουν τα πράγματα

Με το καλωσόρισμα ακούσαμε τη λέξη απαγορεύεται. Δεν έχετε κλειδί για το δωμάτιο, γιατί απαγορεύεται να βγείτε έξω. Στην είσοδο του δωματίου είχε τοποθετηθεί ένα τραπεζάκι για τη σακούλα με το φαγητό.

Μας χτυπούσαν την πόρτα 3 φορές την ημέρα. Τις πρώτες μέρες το χτύπημα ήταν επίμονο, οι άνθρωποι μας έλεγαν μία «καλημέρα» να ρωτήσουν αν χρειαζόμαστε κάτι. Σύντομα έγινε κι αυτό διεκπεραίωση. Δεν βλέπαμε άνθρωπο.

Από τους ήχους στα μπαλκόνια τις πρώτες μέρες καταλάβαινα πως ήταν όλοι ανήσυχοι. Η ατμόσφαιρα θύμιζε πενταήμερη εκδρομή, χωρίς τα πήγαινε έλα στα δωμάτια. Άλλωστε, ήταν μία πτήση επαναπατρισμού φοιτητών.

Οι πρώτες μέρες

Οι πρώτες πέντε μέρες δεν ήταν και τόσο άσχημες. Για μένα η καθημερινότητα συνέχιζε κανονικά από το δωμάτιο 507 και ευτυχώς είχε και θέα. Αγναντεύοντας τον ορίζοντα, πόσες φορές ζήλεψα αυτούς που περνούσαν από μπροστά μου επάνω στη σανίδα τους! Ήθελα να τους φωνάξω «Εδώ είμαι, ελάτε».

Κρατούσα ημερολόγιο, κατέγραφα τα πάντα. Το δωμάτιο μου, το νέο μου σπίτι, ήταν αρκετά ευρύχωρο για να κάνεις γυμναστική και να χορέψεις, αλλά πολύ μικρό για να αναπνεύσεις στα ζόρια.

Μέχρι και την πρώτη εβδομάδα με τις πολλές βίντεο κλήσεις των φίλων για συμπαράσταση, τα βιβλία και τα ημερολόγια, τη γυμναστική και το άνοστο φαγητό, ένιωθα πως δεν είναι και κάτι τρομερό όλο αυτό. Αλλά κάτι που θα κρατήσω και θα διηγούμαι.

Το δύσκολο part

Από την όγδοη μέρα και μετά τα πράγματα δυσκόλεψαν. Ξυπνούσα το βράδυ και ένιωθα χαμένη, νόμιζα πως βρίσκομαι στο σπίτι μου. Είχα την ανάγκη να νιώσω οικεία.

Το άγχος και η πίεση της καθημερινότητας δεν ξεπερνιόταν με τα βιβλία, τη ζωγραφική, το γράψιμο, το βάψιμο, το καθάρισμα, τα ρούχα. Ήθελα να περπατήσω, να τρέξω στους διαδρόμους.

«Συγχαρητήρια, κάνατε 10.000 βήματα» με ειδοποιεί το κινητό μου. 10.000 βήματα σε 15 τετραγωνικά!

Τις τελευταίες 3 μέρες είχα συνηθίσει την απομόνωση. Δε μπορούσα να με φανταστώ σε ένα ασφυκτικά γεμάτο μέρος. Έγινα πιο ευαίσθητη στους ήχους. Ήθελα απόλυτη ησυχία.

Η αλληλεπίδραση με τους έτερους επαναπατρισμένους

Ξεχωριστή παρουσία η κοπέλα από το απέναντι δωμάτιο που έβγαζε κορώνες. Δεν ξέρω αν της έστριψε μέσα σε αυτό το δωμάτιο, τουλάχιστον είχε καλή φωνή. Αν και πολλές φορές ήταν ενοχλητική, καμιά φορά ήθελα να της κάνω τις δεύτερες.

Στα ωραία στοιχεία η αλληλογραφία με χαρτάκια κάτω από την πόρτα. Τίποτα, βλέπεις, δεν μπορεί να σταματήσει την ανάγκη για επαφή. Κουράγιο έπαιρνα και από τα χαμόγελα των παιδιών που μας έφερναν το φαγητό. Από το «Αντέξετε» των γονιών και φίλων τις ώρες του «επισκεπτηρίου». Από τους φίλους που ήρθαν απλά να με δουν από το μπαλκόνι για πέντε λεπτά.

Το ξενοδοχείο ως τόπος κατοικίας

Έχοντας δουλέψει και κατοικήσει σε ξενοδοχείο για ένα συνεχόμενο χρόνο, δεν άργησα να αισθανθώ οικειότητα σε αυτό το δωμάτιο. Απλά το Do not disturb, έγινε «παρακαλώ, ενοχλήστε με, υπάρχει κάποιος εκεί έξω;».

Έτσι, άρχισαν να έρχονται στο δωμάτιο τα γράμματα. Απαγορεύεται το αλκοόλ, τα μαγειρευτά φαγητά, τα τρόφιμα εκτός των ωρών παράδοσης. Κανόνες, διευκρινίσεις, ενημέρωση για delivery φραπέ και παγωτού, καθαρισμός δωματίου και πολλά ακόμη.

Και μέσα σε όλα αυτά ήρθε και ο καύσωνας. Για τρεις συνεχόμενες μέρες η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Πάει και το μπαλκόνι. Πού να βγεις να αναπνεύσεις και να παρηγορηθείς; Ας μη σχολιάσω τους λουόμενος με τα μαγιό και τις σαγιονάρες που προκλητικά περνούσαν από μπροστά μας.

Ευτυχώς ή δυστυχώς το έξω ήταν το ίδιο ήσυχο με το μέσα, καθώς η χώρα βρισκόταν -μέχρι και τη 12η μέρα παραμονής μου σε αυτό το ξενοδοχείο- σε lockdown.

Σήμερα που σας γράφω είναι 13η μέρα. Και είναι η τελευταία νύχτα καραντίνας. Αύριο, τέτοια ώρα, θα είμαι ελεύθερη.

Αν θα μου λείψει κάτι είναι το ξύπνημα με θέα τη θάλασσα και το βραδινό γράψιμο στο μπαλκόνι σε καθεστώς απόλυτης ησυχίας.

Μέσα σε αυτό το δωμάτιο όλα έγιναν μεγαλύτερα. Η χαρά και η λύπη, ο θυμός, τα νεύρα. Γι’ αυτό και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη διαμονή μου εδώ.

Ταινίες, σειρές, βιβλία, υπέροχα ηλιοβασιλέματα. Συνομιλίες με λίγους και καλούς. Φίλτρο.

Ομολογώ πως έχασα την αίσθηση του χρόνου. Οι δύο εβδομάδες μοιάζουν με μήνα.

Και εγώ καλούμαι να αποχαιρετήσω τη Λεμεσό. Από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, όπου ξεκίνησαν όλα, από ένα παράλληλο σύμπαν, από έναν αποστειρωμένο μικρόκοσμο.

Στο επανιδείν.