Πέρασαν ήδη τέσσερις μέρες από την άρση των μέτρων και -για αρκετούς- όλα όσα περάσαμε το προηγούμενο διάστημα μοιάζουν ήδη μακρινό παρελθόν. Άλλοι, πάλι, εξακολουθούν να βρίσκονται σε διαδικασία προσαρμογής με τη νέα, παλιά πραγματικότητά μας. Δεν είναι εύκολο, άλλωστε, για δύο μήνες να σε βομβαρδίζουν με απαγορεύσεις, κανόνες και φόβο και ξαφνικά μια μέρα να σου λένε, επιστρέφεις εκεί που είχες μείνει.

Η 21η Μαΐου ήταν μέρα ορόσημο, όχι μόνο γιατί σταμάτησαν τα περιοριστικά μέτρα και μπορούσαμε να κινηθούμε και πάλι ελεύθερα, αλλά γιατί έπρεπε όλοι να προσπαθήσουμε να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, να αλλάξουμε και πάλι τις ρυθμίσεις και να αφομοιώσουμε τη νέα μας καθημερινότητα.

10 άτομα που δοκίμασαν τις αντοχές τους στην πρώτη τους έξοδο, μετά την άρση των μέτρων, εξομολογούνται (στη CITY) πώς ένιωσαν όταν έκλεισαν την πόρτα του σπιτιού τους και βγήκαν από το σπίτι, χωρίς να στείλουν μήνυμα στο 8998.

Χρήστος: Άβολη και αμήχανη η πρώτη έξοδος

Η πρώτη έξοδος μετά τον εγκλεισμό ήταν άβολη. Βρέθηκα μεταξύ φίλων σε δύο μαγαζιά τα οποία τηρούσαν τα μέτρα και τις αποστάσεις. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να νιώθω ανακούφιση, που ξαναβρέθηκα στα παλιά στέκια, ωστόσο η ψυχολογία σχεδόν όλων ήταν κάπως αμήχανη. Ίσως επειδή συνηθίσαμε, ίσως επειδή χάθηκε η φυσική παρουσία για καιρό. Κανείς δεν ένιωθε φόβο. Όσοι ένιωσαν φόβο έμειναν στα σπίτια τους. Νομίζω, όμως, ότι οι περισσότεροι ήταν κουμπωμένοι ψυχολογικά. Οι περισσότεροι δε, δεν ήξεραν πώς να χαιρετηθούν: να αγκαλιαστούν και να φιληθούν ή να συνεχίσουν τους ακροβατικούς ημιασπασμούς με τους αγκώνες και τα παπούτσια; Επιτρέπονται οι αγκαλιές; Είμαι σίγουρος ότι θα επιστρέψουμε σύντομα στην κανονική μας ψυχολογία. Έχουμε περάσει ξανά δύσκολα.

Γιάννης: Επέστρεψα στο σπίτι

Ήταν χάλια. Ένιωθα σαν χαμένος και γύρισα στο σπίτι, Φέρτε πίσω το lock down και αφήστε μας στην ησυχία μας.

Στέλλα: Ήταν περίεργο που δεν έπρεπε να στείλω SMS

Την περίμενα πολύ έντονα την 21η Μαΐου, καθώς είμαι από τα άτομα που τήρησαν την καραντίνα ευλαβικά γι’ αυτό και το προηγούμενο βράδυ ένιωθα όπως την πρώτη μέρα στο σχολείο, που ανυπομονούσα πολύ να πάω για να είμαι με τους φίλους μου. Η αλήθεια είναι πως δεν έκανα ακόμα κάτι πολύ διαφορετικό από τις προηγούμενες ημέρες, απλώς ήταν κάπως περίεργη η αίσθηση που μπορούσα να βγω χωρίς να στείλω μήνυμα. Ανυπομονώ να πάω να κάτσω στην αγαπημένη μου καφετέρια με την παρέα μου. Α! Γύρισα στο σπίτι μετά τις 10 το βράδυ. Αλητεία!

Κωνσταντίνος: Αναζωογονητική́ η πρώτη έξοδος

Ο κόσμος φαίνεται να έχει αμφιβολίες ακόμη για το πώς πρέπει να κινηθεί γι' αυτό και νομίζω πως στα μέρη που κινήθηκα δεν υπήρχε κόσμος. Τα μαγαζιά́ ήταν πολύ́ οργανωμένα, τηρούνταν οι αποστάσεις μεταξύ́ των τραπέζιων. Οι παραγγελίες γίνονταν από́ το τραπέζι του κάθε ατόμου, καμιά παραγγελιά από́ το μπαρ. Υπήρχαν παντού σερβιτόροι εξοπλισμένοι και όλα τα ποτά τα σέρβιραν σε πλαστικά ποτήρια.

Ανδρέας: Μου πήρε δύο ώρες για να προσαρμοστώ

Ήταν άβολο στην αρχή και πολύ περίεργο. Ήμουν καλεσμένος σε μία συνάθροιση με φίλους και γνωστούς. Μας είχαν χωρίσει σε δύο δεκάδες και είχαμε sitting arrangement. Αυτή η ομάδα θα κάτσει εδώ και η άλλη εκεί. Μου πήρε δύο ώρες για να εξοικειωθώ με το χώρο και να νιώσω άνετα με το περιβάλλον και τους γύρω μου. Μετά από δύο μήνες να βρεθείς κάπου με τόσο κόσμο και να μην ξέρεις πώς να χαιρετηθείς ή να πλησιάσεις τον άλλον. Δεν ήταν εύκολο! 3 ώρες και 4 μπίρες μετά τα πράγματα έμοιαζαν φυσιολογικά.

Μιχάλης: Απόλαυση! Την περίμενα καιρό αυτή τη μέρα

Η πρώτη έξοδος, μετά την καραντίνα, ήταν απόλαυση. Σε αγαπημένο στέκι, με νόστιμο φαγητό και υπέροχους ανθρώπους. Το «γλυκό» έδεσε με ποιοτική ζωντανή ρεμπέτικη μουσική. Δεν είχα κανένα πρόβλημα με τόσο κόσμο γύρω μου επειδή τα μέτρα απόστασης και τοποθέτησης των τραπεζιών τηρήθηκαν ευλαβικά και το προσωπικό ήταν με μάσκες και γάντια. Στην παρέα ετσουγγρούσαμε τα ποτήρια μας με τον κώλο του ποτηριού για ευνόητους λόγους.

Παναγιώτης: Μετά το πρώτο σοκ ήμουν εντάξει

Πέμπτη και Παρασκευή δεν πήγα πουθενά. Είπα πως τις δύο πρώτες μέρες δεν θέλω να το ρισκάρω, όταν όλοι θα βγουν έξω να διασκεδάσουν. Βγήκα το Σάββατο το πρωί για ένα καφέ στην παραλία και μετά, για το βράδυ, είχαμε κλείσει για φαγητό. Νομίζω πως το σοκ που έπαθα το πρωί με τον κόσμο που να περιφέρεται στον παραλιακό και να κάθεται στις καφετέριες ήταν τόσο μεγάλο, που το βράδυ στην ταβέρνα δεν με ενόχλησε τίποτα. Τηρούνταν οι αποστάσεις, οι σερβιτόροι ήταν προσεκτικοί και υπήρχε μία αίσθηση ασφάλειας.

Άννα: Χαρούμενη και λίγο συγκρατημένη

Εγώ γενικά ήμουν πολύ χαρούμενη...αλλά και με ένα μικρό φόβο, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, μήπως γίνει κάποιο λάθος και δημιουργήσουμε πρόβλημα ή μήπως κάτι δεν τηρηθεί σωστά.

Μαρίνα: Θα αργήσω να βγω ξανά από το σπίτι

Πήγαμε σε ταβέρνα το πρώτο βράδυ της άρσης των μέτρων. Νομίζω θα κάνω καιρό μέχρι να βγω ξανά από το σπίτι. Ήταν τρομακτικό το συναίσθημα. Ένιωθα χάλια. Δεν ακούμπησα το φαγητό μου, έβλεπα τους πάντες με καχυποψία, προσπαθούσα να μην ακουμπώ και να μην με ακουμπάει τίποτα. Ομολογώ πως φοβόμουν πολύ, ήθελα να επιστρέψω στην ασφάλεια του σπιτιού μου.

Γιάννης: Νόμιζα θα ήταν χειρότερα

Ήμουν κι εγώ ανάμεσα σε αυτούς που βγήκαν την Πέμπτη. Νόμιζα πως θα με έπιανε αγοραφοβία, μετά από τόσο καιρό, αλλά τελικά ήμουν πολύ cool. Είχα, βέβαια, αντισηπτικό μαζί μου, αλλά το χρησιμοποίησα μόνο μια φορά. Νομίζω επειδή όλοι γύρω μου έμοιαζαν χαλαροί και απολάμβαναν την έξοδό τους, ένιωσα πως όλα είναι κανονικά.

Πέτρος: Θα αργήσω να πάω σε κάποιο μαγαζί
Ακόμα δεν έχω βγει, να πάω κάπου έξω. Πήγα σε σπίτια φίλων, που είχα να δω καιρό, αλλά νομίζω θα αργήσω να πάω σε κάποιο μαγαζί. Και πάλι, όμως, όλο αυτό το home gathering, ήταν περίεργο. Ενώ μιλούσαμε πολύ συχνά και τους έβλεπα online, όταν βρεθήκαμε από κοντά, ένιωθα πως είχα να τους δω χρόνια, αλλά δεν ήξερα αν πρέπει να τους αγκαλιάσω ή να τους χαιρετήσω από απόσταση.