Μόλις λίγες μέρες μετά την επαναλειτουργία των σχολείων και παρά το γενικότερο μούδιασμα που υπάρχει ακόμα, οι πλείστοι γονείς των οποίων τα παιδιά επέστρεψαν στην τάξη νιώθουν μια ανακούφιση, την ίδια ώρα που και τα παιδιά επιστρέφουν στο σπίτι με ενθουσιασμό. Και αυτό είναι ενθαρρυντικό.

Έχοντας αποκομίσει μια πρώτη εμπειρία, ζήτησα από κάποιους γονείς να μας μιλήσουν για αυτή την πρώτη μέρα (ή τις πρώτες μέρες) της επιστροφής στην τάξη, αφήνοντάς τους το ελεύθερο είτε να γράψουν κάτι οι ίδιοι, είτε να ρωτήσουν τα παιδιά να τους πουν, είτε ακόμα και να γράψουν τα ίδια τα παιδιά!

Ναι μεν το δείγμα είναι μικρό, πλην όμως, έχοντας μιλήσει τόσο με άλλους γονείς όσο και με κάποιους δασκάλους, νιώθω ότι η εικόνα που βγαίνει από το άρθρο είναι αρκετά αντιπροσωπευτική της πραγματικότητας -τουλάχιστον σε σχέση με το πώς βιώνουν τα ίδια τα παιδιά την επιστροφή στο σχολείο.

«Μάμμα, ήταν παράξενα το διάλλειμα, αλλά παίξαμε νέα παιχνίδια από λίγο πιο μακριά», λέει η Αντρεάνα (που είναι πρωτάκι) επιστρέφοντας ενθουσιασμένη από το σχολείο την πρώτη μέρα, την ίδια ώρα που η μαμά, Κάτια Σάββα, αναφέρεται μεταξύ άλλων στη χρησιμότητα του να συζητάνε τα παιδιά με συνομήλικούς τους για τις πρωτόγνωρες συνθήκες που βίωσαν, αλλά και του καθησυχασμού τους από τους εκπαιδευτικούς.

«Δεν είχα καθόλου ενδοιασμούς για το αν έπρεπε ή όχι η Αντρεάνα να επιστρέψει στο σχολείο. Oύτε βεβαίως και η ίδια που ανέμενε πως και πως να ξαναδεί τους φίλους και τις φίλες της.

Θα με στοιχειώνει για πάντα εκείνη η μέρα, αρχές Απριλίου, που είδε από μικρή απόσταση την κολλητή της τυχαία στο δρόμο και παρότι ενθουσιάστηκε τρομερά δεν έκανε ούτε βήμα για να τρέξει κοντά της. Τόσο τα επηρεάσαμε τα παιδιά μας με «αυτόν τον αόρατο εχθρό» που σκοτώσαμε, εύχομαι προσωρινά, τον αυθορμητισμό τους.

Η ψυχική της υγεία που δοκιμάστηκε τους δύο μήνες εγκλεισμού, για μένα υπερτερούσε από κάθε άποψη. Και η επιβράβευση της απόφασης αυτής ήρθε στο σπίτι, το μεσημέρι της πρώτης μέρας, με ένα χαμόγελο τόσο μεγάλο που δεν το χωρούσε η πόρτα και με μια λάμψη στα μάτια που επισκίαζε το χρώμα τους.

Η επιστροφή των παιδιών στη ρουτίνα τους και η συζήτηση με συνομήλικούς τους των πρωτόγνωρων συνθηκών που βίωσαν, την ίδια ώρα που ο/η εκπαιδευτικός τα καθησυχάζει, ήταν κάτι περισσότερο από επιτακτική. Ναι, «μάμμα ήταν παράξενα το διάλλειμα, αλλά παίξαμε νέα παιχνίδια από λίγο πιο μακριά». Και από βδομάδας βλέπουμε!

Σειρά τώρα και για τα νηπιαγωγεία. Γιατί είτε είμαστε σε καραντίνα είτε όχι, ολίγον έγκυες με παιδιά και σε δημοτικό και σε νηπιαγωγείο δυσκολευόμαστε...».

Λίγο μεγαλύτερη (στην Γ’ τάξη), αλλά εξίσου ενθουσιασμένη με την επιστροφή, η Εβελίνα-Αντωνία Χρίστου, η οποία μας έστειλε δυο λόγια για τη δική της εμπειρία.

«Ήμουν ενθουσιασμένη που θα επέστρεφα στο σχολείο και θα έβλεπα ξανά τους φίλους μου, τη δασκάλα μου και την τάξη μου.

Όταν πήγα στο σχολείο τηρούσαμε όλοι σωστά τους κανόνες. Υπήρχαν αυτοκόλλητα στο πάτωμα για την απόσταση μεταξύ μας, είχαμε αντισηπτικό σε κάθε τάξη και σε κάθε θρανίο καθόταν ένα παιδάκι.

Στην τάξη κάναμε Ελληνικά και Μαθηματικά και το διάλειμμα έβγαινε μια-μια τάξη στην αυλή. Περάσαμε πολύ ωραία, μου άρεσε η πρώτη μέρα πολύ, ήταν όλα οργανωμένα και το χαρήκαμε όλοι!».

Για την εμπειρία της επιστροφής έπειτα από δυο μήνες γράφει και ο Αντρέας Νικολάου, μαθητής Β’ τάξης, ο οποίος μάλιστα μας έστειλε χειρόγραφο κείμενο.

Διάχυτος είναι ο ενθουσιασμός και στα λόγια ενός άλλου μαθητή, της Α’ Δημοτικού αυτή τη φορά, του Παναγιώτη Νικολάου, ο οποίος δεν παραλείπει να μας πει πόσο καλή είναι η δασκάλα του.

«Την πρώτη μέρα στο σχολείο χάρηκα που είδα τους φίλους μου, δεν ήρθαν όμως όλοι. Χάρηκα και που είδα τη δασκάλα μου, φορούσε τη μάσκα του γιατρού! Κάναμε τα μαθήματά μας και παίξαμε παντομίμα! Πέρασα πολύ ωραία με τους φίλους μου και την κυρία Μιρέττα, που είναι η πιο καλή δασκάλα».

Τελευταίος αλλά όχι έσχατος ο Αντρέας Κυριάκου, του οποίου ο γιος (8 χρονών) και η κόρη (7) επέστρεψαν επίσης στο σχολείο. Ο ίδιος γράφει για τα ανάμεικτα συναισθήματά του αλλά και για τους (αναπόφευκτους) συνειρμούς που έκανε έχοντας κατά νου το ηθικό δίδαγμα από την ταινία «Σαγόνια του Καρχαρία».

«Η πρώτη μέρα επιστροφής στο δημοτικό σχολείο, μετά την άρση των μέτρων καραντίνας, θύμιζε πιο πολύ σκηνή μαγικού ρεαλισμού από ταινία του Emir Kusturica, παρά οτιδήποτε άλλο.

Παρακολουθούσα με ανάμεικτα συναίσθημα τα δυο μου παιδιά να περιμένουν γραμμή με τις μάσκες στο πρόσωπό τους, για να βάλουν αντισηπτικό και να τους μετρήσουν τη θερμοκρασία πριν προχωρήσουν στις αίθουσες. Από τη μια ένιωθα ανακούφιση που επιτέλους θα έβγαιναν από το σπίτι για να συναντήσουν συμμαθητές τους, αλλά από την άλλη ένας πρωτοφανής τρόμος μου έσπαζε την καλή διάθεση.

Ως μυθοπλάστης του κινηματογράφου δεν μπορώ να παραβλέψω το ηθικό δίδαγμα από τα «Σαγόνια του Καρχαρία»: ποτέ μη βάζεις την οικονομία πάνω από τις ζωές των ανθρώπων. Και όμως, ενώ στο σινεμά η απάντηση είναι ξεκάθαρη, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Μονό ο χρόνος θα δείξει και ελπίζω η κυβέρνησή μας να φανεί πιο σοφή από αυτήν του Amity Island...».

Για αυτή την τόσο αμφιλεγόμενη και πολυσυζητημένη επιστροφή των παιδιών στο σχολείο είχα βάλει από την Παρασκευή κιόλας (με αφορμή την πιο πάνω φωτογραφία) και τις δικές μου σκέψεις στο χαρτί (διάβασε ΕΔΩ).


*Στην κεντρική φωτογραφία είναι το σχολείο της Ανδρεάνας, όπως το ζωγράφισε η ίδια.