«Δεν θυμάμαι άλλη τόσο άσχημη χρονιά. Με τον πόλεμο του Κόλπου είχαμε πάλι προβλήματα, αλλά αναλόγως είχαμε κόσμο τότε».

Η κυρία Χριστίνα Δημητρίου βίωσε πρόσφατα μια από τις πιο ιδιαίτερες περιόδους της ζωής και της επαγγελματικής της πορείας. Δεν θα πω δύσκολες και θα καταλάβετε παρακάτω γιατί. Εργάζεται ως housekeeper στο Anonymous στην Αγία Νάπα, ένα 3άστερο ξενοδοχείο κοντά στη θάλασσα.

Θυμάται πως όταν τους ανακοινώθηκε πως το ξενοδοχείο τους θα λειτουργούσε ως ξενοδοχείο καραντίνας, στην αρχή οι περισσότεροι εργαζόμενοι πάγωσαν. Λογικό, αν αναλογιστεί κάποιος σε ποιο στάδιο βρισκόμασταν σε σχέση με την ενημέρωση για τον νέο αυτό ιό που μπήκε τόσο βίαια στη ζωή μας.

«Ήμασταν παγωμένοι στην αρχή, αλλά μετά νοιώθαμε ότι προσφέραμε. Παρόλο που αισθανόμουν πως δεν ήθελα να πάω, λόγω φόβου, εντούτοις ήθελα να βοηθήσω τους ανθρώπους. Δεν θα τη ξεχάσω ποτέ αυτή την περίοδο, δεν ένοιωθα πως πήγαινα δουλειά, αλλά για να βοηθήσω τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Ήταν άνθρωποι που αλλάξαν τρία αεροπλάνα μέχρι να έρθουν Κύπρο, ήταν φοιτητές που σχεδόν τους έβγαλαν με το ζόρι από τις εστίες. Είχαν ταλαιπωρηθεί πολύ. Πώς μπορούσαμε να τους αρνηθούμε τη βοήθεια;».

Περιγράφοντάς μου την εμπειρία της, διακρίνω έναν υπέρμετρο ενθουσιασμό, από έναν άνθρωπο που πήγαινε στη δουλειά του όχι για το μεροκάματο αλλά για να βοηθήσει τους άλλους. «Στην καραντίνα δεν έχεις δουλειά, βοηθάς όπου χρειάζεται. Πέραν από την καθαριότητα, όλο αυτό το διάστημα, προσπαθούσαμε όλοι για το καλύτερο, ήμασταν μια πολύ δυνατή ομάδα. Βοήθησε πάρα πολύ και η διεύθυνση του ξενοδοχείου. Εγώ και ένας συνάδελφος, ο Πασχάλης, δίναμε το φαγητό στον κόσμο, ενώ βοηθούσα και στην κουζίνα».

Και δεν έμεναν μόνο στα τυπικά. Όπως μου λέει η ίδια, όταν έβλεπαν πως κάποιος δεν είχε πάρει το φαγητό που του άφησαν έξω από την πόρτα, κτυπούσαν για να δουν τι συμβαίνει. «Επιπλέον, όποτε μας ζητούσαν κάτι, προσπαθούσαμε να τους βοηθάμε. Τους φτιάχναμε από σάντουιτς και φραπέ, ενώ μέχρι και πράγματα από το περίπτερο τους φέρναμε, για παράδειγμα. Και εννοείται, ποτέ δεν παίρναμε λεφτά».

Παρόλο που η κυρία Χριστίνα έζησε ένα μήνα μακριά από τον σύζυγό της, ο οποίος ανήκει στις ευπαθείς ομάδες, εντούτοις ενθουσιάζεται μιλώντας για τη συγκεκριμένη περίοδο. «Την αγάπη που ένοιωσα από τον κόσμο δεν την ένοιωσα ποτέ. ‘Ήσουν μάνα μας, ήσουν αρφή μας’, μας έλεγαν. ‘Θα φύγουμε και δεν θα ξέρουμε τι θα κάνουμε. Θα πάμε σπίτι μας και θα περιμένουμε να μας κτυπήσει κάποιος την πόρτα’».

Μέσα σε όλο αυτό το «κακό», η κυρία Χριστίνα Δημητρίου βρήκε χρόνο να ασχοληθεί και με μια παλιά αγάπη της, τη ζωγραφική. Έφτιαχνε πίνακες, ακόμα και το βράδυ. Έφτιαξε πολλούς πίνακες. Επιπλέον, λόγω του ότι στην τρίτη φουρνιά ανθρώπων που πήγαν στο ξενοδοχείο υπήρχαν και πολλοί φοιτητές μουσικής, πήρε και η ίδια την κιθάρα της (που αποτελεί μια άλλη αγάπη της) και έπαιξε μουσική μαζί τους.

Γενικά, θυμάται με αγάπη όλο αυτό που έζησε. Και αυτό ήταν αμφίδρομο. Μάλιστα, κάποια από τα άτομα που μπήκαν σε καραντίνα σε αυτό το ξενοδοχείο, όταν πλέον αυτό επαναλειτούργησε κανονικά για το τριήμερο του κατακλυσμού, επέστρεψαν στο ξενοδοχείο ως επισκέπτες πλέον, κυρίως λόγω ευγνωμοσύνης απέναντι στους ανθρώπους που τους στήριξαν τόσο πολύ στις δύο βδομάδες που διέμειναν εκεί!

Η κυρία Χριστίνα θα προσπαθήσει, λέει, να κρατήσει για πάντα όλες τις αναμνήσεις από την περίοδο της καραντίνας. Είναι, βλέπετε, κι αυτό το συγκινητικό γράμμα που έγραψαν και τους έδωσαν οι άνθρωποι που πέρασαν από εκεί, το οποίο θα της υπενθυμίζει τα όσο… ανθρώπινα έζησε.