Στις 23 Μαΐου δημοσιεύσαμε στη CITY την ιστορία της Birgül Kılıç Yıldırım, μίας Τουρκοκύπριας γυναίκας, η οποία γεννήθηκε λίγους μήνες πριν την εισβολή του 1974. Στην ανάρτηση που έκανε στα social media η Birgül, ζητούσε να βρει τους Ελληνοκύπριους στρατιώτες που κατά την περίοδο του πολέμου έδιναν γάλα στον πατέρα της, επίσης στρατιώτη στο απέναντι τ/κ φυλάκιο, στα κρυφά για να ταΐζει το νεογέννητο παιδί του. Λόγω της κατάστασης, πολλοί Τουρκοκύπριοι είχαν αποκλειστεί και δεν είχαν πρόσβαση σε αγαθά πρώτης ανάγκης, κάτι που γνώριζαν οι Ε/κ στρατιώτες.

Την ιστορία είχε διηγηθεί στην Birgül, ο πατέρας της, Ismi Mehmet Hulus, ο οποίος της είχε αναφέρει πως αν και ήταν περίοδος ταραχών και πολέμου, Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι στρατιώτες διατηρούσαν φιλικές σχέσεις, μιλούσαν και αντάλλασσαν τσιγάρα, σοκολάτες και άλλα είδη.

Λίγες μέρες μετά τη δημοσίευση του κειμένου στη CITY, ο κύριος Χαράλαμπος Καλογήρου επικοινώνησε μαζί μας, ζητώντας να έρθει σε επαφή με τη Birgül και τον πατέρα της, αφού αυτός μαζί με ακόμη δύο άλλους Ελληνοκύπριους στρατιώτες ήταν τα 3 άτομα που τόλμησαν, τότε, να διασχίσουν τον ξεροπόταμο και να μιλήσουν με τους Τουρκοκύπριους στο απέναντι φυλάκιο».

Θυμάται ο κος Χαράλαμπος:

«Ήμασταν 18 χρονών τότε, στο φυλάκιο συνολικά υπηρετούσαν 12 άτομα, αλλά μετά τις πρώτες επιθέσεις εμείναμεν μόνο τέσσερις. 211, Πρώτος Λόχος Πεζικού. Κοντά στην Αγγλική Πρεσβεία. Στην αρχή, θυμούμαι, τα πράματα ήταν έντονα. Υπήρχε έχθρα τις πρώτες μέρες με τους Τουρκοκύπριους που ήταν στο φυλάκιο απέναντι. Εγίνουνταν διάφορα. Όσο επερνούσαν οι μέρες τα πράματα ήταν πιο καλά. Εγώ, ο Αντρέας (Ευστρατίου) και ο Ηλίας (Πισσαρίδης) ήμασταν οι τρεις που ετολμήσαμεν να κατεβούμεν στον ποταμό τζαι να μιλήσουμε με τους Τ/κ στρατιώτες που απέναντι. Όι τυχαία. Την προηγούμενη νύχτα ακούσαμεν τους να τραγουδούν τραγούδια του Καζαντζίδη στα ελληνικά. Ήταν κάτι σαν σημάδι συμφιλίωσης. Εν σημαίνει επειδή είχαμεν πόλεμο με την Τουρκία ότι ήταν ούλλοι εχθροί μας. Σιγά-σιγά εγίναμεν φίλοι. Ηξέραμεν πως οι συναναστροφές μας ήταν ρίσκο. Ελέαν μας το τζαι οι ίδιοι οι Τ/κ πως αν έρκετουν κάποιος αξιωματικός στο φυλάκιο τζαι έβλεπέν μας μαζί τους, θα τους εδιάτασσεν να μας πυροβολήσουν. Θυμούμαι τον Ismi, έλάλεν μας πως είχεν μια κορούα νεογέννητη. Επαίρναμεν τους γάλα, βούτηρο, σιοκολάτες, τσιγάρια, εφέρναν μας σιάμισι τζαι άλλα δικά τους πράματα. Κρυφά. Εκατεβαίναμεν μες τον ποταμό τζαι εμιλούσαμεν, εκάμναμεν παρέα. Που τότε εν είδα ξανά κανένα τους τζαι θέλω πολλά να μάθω αν εν καλά. Εμείς οι τρεις είμαστε καλά στην υγεία μας τζαι είμαστε φίλοι. Αλλά θέλω πολλά να μάθω τι κάμνει ο Ismi Mehmet, να τον δω ξανά. Σε έτσι καταστάσεις πολέμου ούλλα εν διαφορετικά. Που τη μια εκάμναμεν παρέα, αλλά ηξέραμεν πως μπορεί να έρτει η στιγμή ο ένας να σκοτώσει τον άλλον. Ευτυχώς, εν εχρειάστηκεν».

Η CITY προσπάθησε και έφερε σε επαφή αυτούς τους δύο ανθρώπους, ελπίζοντας πως με τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων θα καταφέρουν να συναντηθούν και από κοντά.