Εξέφρασε βασικά την άποψή της για ένα θέμα που δεν είναι καινούργιο και ένα μάθημα για το οποίο συχνά υπάρχει debate σε σχέση με τον «τρόπο διδασκαλίας του ώστε αυτό να συνάδει με απαντήσεις στις ανησυχίες των νέων μας», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στον «Φ» ο πρόεδρος του Συνδέσμου Θεολόγων, Χριστάκης Ευσταθίου.

Πώς είναι δυνατόν στην άποψη μιας μαθήτριας κάποιοι που θέλουν να αποκαλούνται εκπαιδευτικοί να απαντούν δημόσια με τέτοιου είδους σχόλια;

«Δεν έχω ντραπεί περισσότερο, αλλά ταυτόχρονα κατά-στεναχωρηθεί, διότι της είχα 20 βαθμό στη Γ’ Γυμνασίου (πήγα στο σχολείο εκείνη τη χρονιά, δεν ήξερα κάτι περισσότερο)… Κρίμα, λυπάμαι πραγματικά γιατί ίσως να στέρησα από κάποιο άλλο παιδί αυτό τον βαθμό».

Είναι δυνατόν ο εκπαιδευτικός να στοχοποιεί δημόσια με αυτό τον τρόπο μια μαθήτρια, γράφοντας σχόλια στα social media, απλώς και μόνο επειδή δεν του αρέσει αυτό που έγραψε, απλώς και μόνο επειδή μεταξύ τους υπάρχει απόκλιση απόψεων;

Και αυτό δεν ήταν το μοναδικό σχόλιο που έπαιξε, αφού Θεολόγοι εξέφρασαν την ενόχληση και την αντίδρασή τους για το περιεχόμενο του άρθρου αλλά και για το «ok» που δόθηκε στη μαθήτρια από συναδέλφους τους εκπαιδευτικούς για να δημοσιευθεί.

Τόσο πολλές ήταν οι αντιδράσεις, που ακόμα και η ίδια η Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού παρενέβη, εκδίδοντας (προς τιμή της) μια αυστηρή ανακοίνωση.

Πιο κάτω αυτούσιο το άρθρο:

Θρησκευτικά στο σχολείο: Επιλογή ή υποχρέωση;

Τα τελευταία χρόνια το θέμα της θέσης της Εκκλησίας στα σχολεία έχει απασχολήσει τα ΜΜΕ, τους φορείς της εκπαίδευσης και το κρότος. Έχει μάλιστα φέρει σε ρήξη τον Αρχιεπίσκοπο με τους παραπάνω. Τελικό, είναι τα σχολεία μας κοσμικά; Πόση επιρροή έχει η Εκκλησία στην καθημερινότητα των μαθητών; Είναι η πρωινή προσευχή ή ο κοινός εκκλησιασμός παρέμβαση της Εκκλησίας στην κοσμική εκπαίδευση; Το μάθημα των Θρησκευτικών συνάδει στη διαπολιτισμική εκπαίδευση που προωθεί το -ευρωπαϊκό- κράτος μας;

Η προσευχή είναι μια πολύ προσωπική στιγμή για το κάθε άτομο, κατά την οποία επικοινωνεί με τον Θεό. Συνεπώς, είναι τουλάχιστον παράλογο να επιβάλλεται στους μαθητές κάθε πρωί. Κανείς ευσεβής πιστός, που νιώθει την ανάγκη της επικοινωνίας με τον Θεό, δεν αρκείται στην ουδέτερη πρωινή προσευχή. Σε τέτοιες συνθήκες η προσευχή είναι απλά μια απρόσωπη σειρά προτάσεων που οι μαθητές έμαθαν να επαναλαμβάνουν σαν μικρά ρομπότ. Έτσι, όποιος θεωρεί την προσευχή τόσο σημαντική ώστε να την επιβάλλει στα παιδιά τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής τους, μπορεί να τους διδάξει να αφιερώνουν δύο λεπτά κάθε πρωί για να προσευχηθούν στο σπίτι τους.

Ο θεσμός του εκκλησιασμού -οε σχολεία τόσο πολυπολιτισμικά- είναι μάλλον απώλεια διδακτικού χρόνου, αφού δεν προσφέρει τίποτα στην εκπαιδευτική διαδικασία ενώ η συντριπτική πλειονότητα των μαθητών δεν κερδίζει ούτε σε πνευματικό επίπεδο. Μπορεί κανείς να παρατηρήσει τους μαθητές να συζητούν μεταξύ τους την ώρα του εκκλησιασμού ή να βρίσκουν φτηνές δικαιολογίες για να παραμείνουν στο προαύλιο. Επομένως, όπως και η πρωινή προσευχή, έτσι και ο εκκλησιασμός γίνεται μια τυπική συνήθεια παρά πνευματική δραστηριότητα.

Είναι γενικώς αποδεκτό ότι ειδικά στα δημόσια σχολεία, όπου η πλειονότητα των μαθητών είναι όντως χριστιανοί ορθόδοξοι, το μάθημα προσφέρεται για την κατήχηση των μαθητών. Το μάθημα των Θρησκευτικών διδάσκει και νουθετεί για δώδεκα συναπτά έτη τους νέους με μοναδικό σκοπό να γίνουν ενεργά μέλη της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας. Το ΥΠΠΑΝ. Στο ισχύον σύστημα, ο κάθε μαθητής οφείλει να παρακολουθεί το μάθημα των Θρησκευτικών, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα προσωπικά πιστεύω ή οι προτεραιότητές του. Σε περίπτωση που ο μαθητής δεν είναι χριστιανός ορθόδοξος (είτε πιστεύει σε οποιαδήποτε άλλη θρησκεία ή και σε καμία) έχει μόνο δυο επιλογές: την απαλλαγή οπό το μάθημα ή την παρακολούθησή του παθητικά. Καμία επιλογή, όμως, δεν εξυπηρετεί τις εσωτερικές του αναζητήσεις.

Το ζητούμενο δεν είναι σε καμία περίπτωση η στέρηση της ευκαιρίας για τους μαθητές να μορφώνονται όσον αφορά στη θρησκεία τους. Άλλωστε σε μια χώρα που η θρησκεία συν δέεται άρρηκτα με την εθνική ταυτότητα κάτι τέτοιο είναι ουτοπία. Αυτό που ζητάμε είναι η ορθότερη προσέγγιση του μαθήματος. Μια απλή λύση θα ήταν η μετατροπή του μαθήματος σε προαιρετικό, δίνοντας την επιλογή -μαζί με το συγκεκριμένο- άλλων μαθημάτων κριτικής σκέψης και ευρύτερων γνώσεων. Απλά παραδείγματα θα μπορούσαν να ήταν η πολιτική αγωγή, η θρησκειολογία -καλύπτοντας περισσότερες θρησκείες και χωρίς να επικεντρώνεται σε κάποια συγκεκριμένη- αλλά ακόμα και η σεξουαλική αγωγή, ένα μάθημα που αγνοείται στα κυπριακά σχολείο, ενώ η σημαντικότητά του αποδεικνύεται μεγάλη.

Οι προβληματισμοί αυτοί πρέπει να αφορούν όλους μας σε μια προσπάθεια εκκοσμίκευσης και αναθεώρησης του εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε να αποκρίνεται τις απαιτήσεις των σύγχρονων κοινωνιών.