Γ: Είσαι «κοντά»;
Ν: Κοντά δεν μπορείς να είσαι, έχει πάρα πολύ (σ.σ μεγάλη) διαδικασία το πρακτικό της υπόθεσης, όλη αυτή η χαρτούρα είναι πολύ πράγμα. Έκανα τα ραντεβού για να μάθω τι χρειάζεται και μπορώ να καταλάβω κάποιον που μπορεί να κάνει ένα ‘ώπα’. Μιλάμε για εξετάσεις από γιατρούς, έχεις να μαζέψεις πολύ χαρτί για να πας να το καταθέσεις. Κάνεις την αίτηση και μετά, εάν περάσεις στην επόμενη φάση, σου κάνουν σεμινάρια γονέων. Εγώ πιστεύω ότι θα έπρεπε όλοι να το περνούν αυτό το διάστημα των σεμιναρίων, είναι πέντε-έξι πράγματα που μπορεί να μην τα έχεις. Δεν είναι όλοι γεννημένοι για γονείς. Παράλληλα γίνεται έλεγχος από κοινωνικούς λειτουργούς, έχει μία διαδικασία.
Γ: Άκουσα πως η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να το ‘φέρει’ στον έναν χρόνο;
Ν: Γιατί και αυτό - θες να υιοθετήσεις παιδί και μπορεί να το υιοθετήσεις μετά από 7 χρόνια, δεν έχει νόημα, ούτε για το παιδί που το περιμένει, ούτε για τον γονιό που έχει μπει στη διαδικασία.
Γ: Χρειάζεται να το κάνεις μόνος σου ή χρειάζεται και κάποιος σύντροφος;
Ν: Δεν έχει σημασία. Μονογονεϊκή οικογένεια μπορεί να υιοθετήσει.
Γ: Τι ηλικία θα ήθελες;
Ν: Όλοι θέλουν μικρό. Επειδή έκανα την κουβέντα, μου είπαν πως όλοι θέλουν ένα μικρό παιδί. Να είναι δύο χρονών; Θέλουν όλοι ένα μικρό παιδί, φαντάζομαι και από τον εαυτό μου σκεπτόμενος, για να αποκτήσουν μια επαφή σε μια ηλικία που να είναι πιο δεκτικό. Επίσης μπορεί να είσαι ανάδοχος, που σημαίνει ότι μπορείς να πάρεις ένα παιδί με τις (σ.σ προβλεπόμενες) διαδικασίες, αλλά να μην είσαι ο κανονικός γονιός του. Πολύ απλά να το φροντίζεις, να το σπουδάζεις, τα πάντα - αλλά δεν είναι δικό σου το παιδί. Έχει ένα ενδιαφέρον.
Γ: Γονιός δεν είναι αυτός που γεννάει ένα παιδί, αλλά αυτός που το μεγαλώνει.
Ν: Συμφωνώ 100%, αλλά θέλω να προσπαθήσεις να μπεις στην λογική και στην ψυχολογία ενός παιδιού που ξέρει ότι είναι υιοθετημένο. Ξέρει τη συνθήκη και μπαίνει μέσα σε αυτή.