Της Χρ.Χρ.

Την αγαπώ αυτή την πόλη. Όχι με τρόπο εγωιστικό. Αλλά με ένα δικό μου τρόπο. Πιο ρομαντικό. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να περπατώ στα σοκάκια της παλιάς πόλης και να μυρίζω το γιασεμί και τον πακιστανό στα μπαλκόνια και να αγαλλιάζει το μέσα μου. Είναι και αυτή η αύρα της θάλασσας που σε γαληνεύει. Είναι γιατρικό η θάλασσα.

Συχνά περπατώ μόνη μου στην παλιά πόλη. Μ’ αρέσει να τη φωτογραφίζω τις ώρες που είναι άδεια και γεμάτη ζωή την ίδια στιγμή. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς γίνεται αυτό. Χαιρετάω τον κ. Μάριο που έχει το γκαράζ στη γωνία. Κάθε φορά ξεχωρίζω τη μεγάλη επιγραφή που έχει στην είσοδο του μαγαζιού «Βερεσιέ σε κανέναν». Του χαμογελάω και μου το ανταποδίδει με ένα χαμόγελο πλατύτερο.

Το βράδυ η πόλη εδώ αλλάζει. Όχι, δεν βάζει τα καλά της. Άλλα ρούχα φοράει, πιο φαντεζί, γεμάτα πούλιες, στρας και υπερβολή. Τη νύχτα η πόλη μου υπερβάλλει. Έτσι ήταν πάντα, αυτό μου είχε πει κάποτε και η γιαγιά μου. Η Λεμεσός είναι δύο διαφορετικά ρούχα σε ένα σώμα. Ένα λευκό μακό μπλουζάκι το πρωί και ένα καλοραμμένο κουστούμι το βράδυ.

Ένα αυτοκίνητο περνά από δίπλα μου ξυστά και με «ξυπνάει». Κοιτάω το ρολόι. Έχω αργήσει για τη δουλειά. Το βράδυ θα βάλω το καλοσιδερωμένο «κουστούμι» μου και θα περπατήσω τα σοκάκια αυτά διαφορετικά, με παρέα αυτή τη φορά.

Πόλη άδεια και ταυτόχρονα γεμάτη ζωή...

Σαν σκέψεις κρυμμένες που ξεπροβάλλουν μέσα από μία στοά, το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας.

Αναμνήσεις σε καρτ ποστάλ.

Μυρίζοντας γιασεμί και πακιστανό.

Ο κύριος Μάριος έχει τη δική του πολιτική στο γκαράζ του, 'Βερεσιέ σε κανέναν'.

Τέχνη του δρόμου ή δρόμος για την τέχνη;

Δεσπόζει!