Ήταν 4 Αυγούστου, όταν η Βηρυτός ισοπεδώθηκε από μία τρομακτική έκρηξη και ο πλανήτης έμεινε να παρακολουθεί μουδιασμένος μια ολόκληρη πόλη να γίνεται παρανάλωμα του πυρός, μετρώντας εκατοντάδες νεκρούς, χιλιάδες σοβαρά τραυματίες και ξεσπιτωμένους και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές.

Σχεδόν 20 ημέρες μετά, οι ειδήσεις, όπως οι τόνοι σκόνης που σηκώθηκαν με την έκρηξη, «έκατσαν» γύρω από το θέμα της Βηρυτού και απέμειναν πίσω οι πληγέντες και όσοι ανέλαβαν εθελοντικά να βοηθήσουν, καθαρίζοντας συντρίμμια και βοηθώντας στα πρώτα βήματα ανοικοδόμησης της πόλης.

Μοιάζει εύκολο και είναι συγκινητικό, όμως, οι περιγραφές ανθρώπων που ένιωθαν ότι θα πέθαιναν από ντροπή αν κάπως δεν βοηθούσαν στη διαχείριση όλου αυτού του χάους, συγκλονίζουν.

Η Jana Saleh ανήκει στις ομάδες εθελοντών που πήραν αυτή την απόφαση και βρέθηκε να κλαίει συντετριμμένη από την πρώτη κιόλας ανιχνευτική διαδρομή της στην κατεστραμμένη πόλη. «Δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα τι θα αντικρίσουμε και μόλις το είδαμε, ξέραμε πως ό,τι και να κάνουμε, ποτέ δεν θα ήταν αρκετό, αλλά έπρεπε να το κάνουμε. Νιώθεις τόσο ασήμαντος εκείνη τη στιγμή, μπροστά στο χάος αυτής της καταστροφής, που για λίγο δεν μπορείς να κουνήσεις, παρά μόνο να κλαις», λέει χαρακτηριστικά.

Και έχει δίκιο. Γιατί μέσα στα συντρίμμια της κάθε ισοπεδωμένης γειτονιάς, πέρα από τους νεκρούς, υπάρχουν ακόμη οικογένειες που προσπαθούν να ζήσουν όπως όπως μέσα στα κατεστραμμένα σπίτια τους, πολύ απλά γιατί δεν έχουν πού αλλού να πάνε.

Οι άνθρωποι εκεί δέχονται ό,τι τους δώσεις. Φαγητό, νερό, ρούχα. Και δεν υπάρχει καμία καθοδήγηση ούτε για τους εθελοντές που έχουν ξεχάσει ότι υπάρχει στρατός, κυβέρνηση, οργανώσεις, οπότε λειτουργούν απολύτως μόνοι και στα τυφλά, προσπαθώντας να βοηθήσουν κάθε φορά όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και κατά προτεραιότητα όσους έχουν περισσότερη ανάγκη.

Όπως εξηγεί η εθελόντρια, εδώ και μέρες, η δουλειά της ίδιας και των ανθρώπων που κατάφερε να συγκεντρώσει γύρω της είναι να καθαρίζουν χαλάσματα, εκεί που κανένα κυβερνητικό κλιμάκιο δεν έχει φτάσει ακόμη και να παρέχουν ό,τι μπορούν από βασικά είδη διατροφής σε ανθρώπους που έχουν απόλυτη ανάγκη: ανέργους, ηλικιωμένους, μωρά.... «Το μεγαλύτερο νοσοκομείο της πόλης δεν έχει καθαριστεί ακόμη από τα συντρίμμια. Οπουδήποτε αλλού δεν θα συνέβαινε αυτό, αλλά οπουδήποτε αλλού υπάρχει οργανωμένο κράτος, όχι εδώ, όμως. Και φυσικά, μέσα σε όλα αυτά -την ανεργία, τις τράπεζες που καταστράφηκαν μαζί με τα χρήματα του κόσμου, την απόλυτη οδύνη- υπάρχει, όπως σε όλον τον πλανήτη και ο κορωνοϊός», καταλήγει, ενώ μεταφέρει ακόμη έναν σάκο με χαλάσματα έξω από κάποιο κτήριο.

Πηγή: www.lifo.gr / The Guardian