Ο Ηλίας όμως δεν είναι μόνο αυτό και δε ξεχωρίζει μόνο γι’ αυτό.

Είναι σήμερα ένας από τους σημαντικότερους ακτιβιστές των δικαιωμάτων της LGBTQΙ κοινότητας στη χώρα. Υπερασπίζεται αυτά τα δικαιώματα με κάθε τρόπο και σε καθημερινή βάση και έχει βρει τον τρόπο, όχι απλά να ακούγεται αλλά να χρησιμοποιεί τη φωνή του ως εργαλείο ωμής ειλικρίνειας. Τοποθετεί εαυτόν απέναντι στο άδικο, στη βία, στη ρητορική μίσους και το κάνει με δική του πρωτοβουλία. Για τον Ηλία αυτό είναι υποχρέωση, δεν είναι κάτι προαιρετικό. Πού βρήκε τόσο σθένος, θα μου πεις.

Έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει για να επιβιώσει. Όταν ο πατέρας του τον έδιωξε από το σπίτι γιατί ήταν ομοφυλόφιλος, δεν το έβαλε κάτω. Όταν τον κορόιδευαν, στα στενοσόκακα των Αθηνών, δεν έμεινε άπραγος. Όταν δολοφονήθηκε ο Ζακ αποφάσισε να υψώσει τα ντεσιμπέλ της φωνής τους.

Αν όλα αυτά δε φτιάχνουν στομάχι τότε δε ξέρω τι άλλο χρειάζεται. Μιλώντας μαζί του συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πως, όποια δύναμη και να έχουμε μέσα μας, η ουσία μας και ο πυρήνας μας δυναμώνουν όσο αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες μας, τους φόβους μας. Ξεπερνώντας ένα-ένα τα εμπόδια που συναντάμε, δουλεύοντας με τον εαυτό μας, εξελισσόμαστε και γινόμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.

Αυτό είναι σήμερα ο Ηλίας. Ο καλύτερος του εαυτός, ο καλύτερος «Ηλίας». Κι όσο διαβάζεις την ιστορία του, τόσο πιο πολλά καπέλα θα του βγάζεις.

Μίλα μας λίγο για τη ζωή σου μέχρι σήμερα. Πότε αντιλήφθηκες το ποιος είσαι αληθινά και πώς το αντιμετώπισες στην αρχή;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα χωριό της Μεσσηνίας, τους Γαργαλιάνους. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πέντε χρόνων, η μητέρα μου μετά έφυγε για τη γενέτειρα της, την Πολωνία, και εγώ μαζί με τις δυο μου αδερφές μεγαλώσαμε όμορφα με τους δυο μας παππούδες. Αργότερα μετακομίσαμε με τον πατέρα μου στην Καλαμάτα, είχα φτάσει 16 χρόνων και τότε συνειδητοποίησα είμαι ομοφυλόφιλος. Ξεκίνησα να αγαπώ τον εαυτό μου ολοκληρωτικά και ήξερα από τότε πως θα πρέπει να παλεψω, ενάντια σε κάθε καταπίεση, για να μπορέσω να ζήσω ελεύθερος.

Η πιο δύσκολη στιγμή εκείνα τα χρόνια;

Ήταν πριν από περίπου πέντε χρόνια, στα 17 μου, όταν ο πατέρας μου με έδιωξε από το σπίτι εξαιτίας του σεξουαλικού μου προσανατολισμού. Τα μάζεψα και ήρθα Πάσχα στην Αθήνα μόνο με ένα εισιτήριο και τα ρούχα μου, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Πλέον έχω την ζωή μου στην Αθήνα, βρήκα την οικογένεια που θέλω να έχω δίπλα μου, ζω σε μια μονοκατοικία του 1930, μαζί με τον υπέροχο συγκάτοικο μου και τις δυο μονόφθαλμες γάτες μας… Τα πρωινά καθαρίζω σπίτια και το βράδυ καθαρίζω ένα εστιατόριο. Παράλληλα ασχολούμαι ενεργά με τον ακτιβισμό αλλά και με το drag ως GingerΈλα.

Πλέον δείχνεις να είσαι φτιαγμένος από ατσάλι. Πώς κατάφερες να φέρεις τον εαυτό σου σε αυτό το σημείο;

Όλα αυτά τα χρόνια έχω δεχθεί αρκετή βία στην ζωή μου. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον κακοποίησης, κυρίως από τον πατέρα μου που ασκούσε συχνά διάφορες μορφές βίας πάνω μου – λεκτική και σωματική. Αλλά κι εκεί έξω κάθε μέρα είναι κι ένας νέος αγώνας για εμένα. Θες γιατί έχω χρωματιστά μαλλιά, γιατί δεν φοράω μόνο «ανδρικά ρούχα», γιατί θέλω να περπατάω με τον αγαπημένο μου κρατώντας του το χέρι; Παλαιότερα, κάθε άσκηση βίας με έριχνε στα τάρταρα, δεν είχα δύναμη καν να μιλήσω και έφευγα τρέχοντας για να προλάβω τα χειρότερα. Μεγαλώνοντας, έχω αλλάξει και αλλάζω κάθε μέρα. Ακόμη φοβάμαι κάποιες φορές και προσέχω πολύ στον δρόμο. Όμως έχοντας πια αγαπήσει ολοκληρωτικά τον Ηλία, κι έχοντας δει αποτέλεσμα όταν η βία βρίσκει απάντηση και αντίδραση, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην μένω ποτέ με δεμένα τα χέρια. Ειδικά μετά την δολοφονία του Ζακ. Και έκτοτε, τηρώ αυτή την υπόσχεση.

Βοήθησε η GingerΕλα στο να το κάνεις αυτό;

Η GingerΈλα ήρθε αναπάντεχα στη ζωή μου για να συμπληρώσει τον Ηλία. Είναι το άλλο μου μισό. Ως αγόρι, υπήρχαν κάποια πράγματα που δεν μου άρεσαν πάνω μου, όπως π.χ. το ότι ήμουν και παραμένω αρκετά αδύνατος. Πλέον «Ηλίας» και «GingerΈλα» συνυπάρχουν σε κάθε έκφανση της ζωής μου και μάλιστα, αυτή η περσόνα ήταν η αιτία να αγαπήσω τον εαυτό μου πλήρως.

Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με το drag επαγγελματικά;

Η drag «μητέρα μου», Zackie oh, μου έκανε μια πρόταση γνωρίζοντας ότι στο μέλλον θέλω να σπουδάσω «Σχέδιο κουστουμιών θεάτρου». Μου πρότεινε λοιπόν να γίνω… κόρη της, ουσιαστικά με υιοθέτησε τρόπον τινά και έτσι εγώ να ξεκινήσω τα πρώτα βήματα μου στο σχέδιο. Τοτε λοιπόν, στα 20α μου γενέθλια, μπήκε το drag για πρώτη φορά στη ζωή μου και κάθε μέρα που περνά με κάνει να νιώθω τόσα πολλά που δεν μπορώ να τα εξηγήσω με απλές λέξεις.

Αν θα έπρεπε να περιγράψεις την GingerΕλα με τρία επίθετα ποια θα ήταν αυτά; Και γιατί;

Γλωσσού - έτσι με χαρακτηρίζουν συχνά γιατί μιλάω πολύ, δεν χαρίζω κάστανο και σε κάθε μου σόου πιάνω το μικρόφωνο και κάνω… μίνι διαλέξεις.

Αργοπορημένη - γιατί πάντα καθυστερώ να ετοιμαστώ, πάντα φτάνω αργά σε κάθε ραντεβού γιατί όλο και κάτι προκύπτει και γιατί οι φίλοι ξέρουν πως όταν αργώ μόλις μισή ώρα είμαι, για τα δικά μου δεδομένα, on time!

Ετοιμοπόλεμη - γιατί πάντα είμαι εκεί για να δώσω απάντηση στον οποιοδήποτε ασκεί οιασδήποτε μορφής κακοποίησης, απέναντι σε πράξεις φασιστικές/ρατσιστικές/ανισότητας.

Ακόμα και στα σόου μου, όταν βλέπω κόσμο να εκφράζεται και να παρεμβαίνει με τέτοιες συμπεριφορές, πολλές φορές έχω προειδοποίησει και έχω βγάλει τέτοιους ανθρώπους εκτός χώρου.

Το drag στις μητροπόλεις του εξωτερικού και στον πολιτισμένο κόσμο γενικότερα, είναι τέχνη. Στην Ελλάδα;

Και στην Ελλάδα είναι τέχνη, τουλάχιστον για όλες εμάς τις drag queens. H ύπαρξη μας και μόνο είναι καθημερινά, μια τρανή απόδειξη. Στη χώρα μας, το drag έχει μορφή, υπόσταση και παρουσία εδώ και πολλά χρόνια. Μπορεί, ως σκήνη να είναι μικρή ακόμη αλλά μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Από τη στιγμή που ο όλος ο κόσμος πια έχει ακούσει έστω την λέξη και ακόμη καλύτερα, όταν αρκετοί έχουν δει έστω και ένα σόου τότε σημαίνει πως ξεκινά μια φάση… εξοικείωσης. Ναι, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας να διανύσουμε όμως η αρχή έχει γίνει και δε μπορούμε να γυρίσουμε πίσω.

Όπως και σε κάθε τέχνη, υπάρχουν και αξιοσημείωτες αλλά και μέτριες εκφάνσεις του. Τι κάνει ένα drag show καλύτερο από ένα άλλο;

Αλήθεια σου λέω, ακόμη δεν έχω βρει την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, αλλά ούτε και μπορώ να κάνω τις συγκρίσεις στο μυαλό μου. Θεωρώ ότι κάθε σόου είναι απόλυτα μοναδικό, ξεχωριστό και σημαντικό για την κάθε μια από εμάς. Από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω και μόνο πως, για να κάνεις σόου πρέπει να το λέει η καρδιά σου, να το γουστάρεις και να είσαι αληθινή γιατί ο κόσμος βλέπει, κρίνει και αισθάνεται. Όταν παρουσιάζεις κάτι ψεύτικο, αργά η γρήγορα σε απορρίπτει και η σκηνή και το κοινό.

Έπαιξε ρόλο η αγάπη σου να ασχοληθείς με το drag στο να μπεις και στην αρένα του ακτιβισμού;

Όταν με ρωτούν να τοποθετήσω χρονικά τον ακτιβισμό μου, ξεκινώ να μετρώ από την ημέρα που έκανα δημόσια coming out στην επαρχία. Η GingerΈλα μου έδωσε την απαραίτητη ώθηση και ήταν η αιτία να ξεκινήσω να μιλώ σε ένα μεγαλύτερο, σε αριθμούς, κοινό.

Φαντάζομαι πως έχεις έρθει αντιμέτωπος με πολλές ακραίες καταστάσεις. Ποια ήταν η πιο.. ενοχλητική για εσένα και προς εσένα;

Το πιο ακραίο που έζησα ήταν μια επίθεση που δέχθηκα μαζί με την παρέα μου, σε κεντρικό σημείο της Αθήνας με κίνηση και περαστικούς. Ήταν τρεις άνδρες που μας χλεύαζαν και μας αποκαλούσαν «αδερφές», «πουστάρες» και αλλά τέτοια… «όμορφα». Ήμουν ο μόνος που τους απάντησε και ένας από αυτούς έτρεξε κοντά μου και έσπασε ένα μπουκάλι στο πρόσωπο μου! Τον κυνήγησα και ταυτόχρονα κάλεσα την αστυνομία. Τελικά μου ξέφυγε, εγώ περίμενα την αστυνομία που δεν ήρθε ποτέ, ενώ ήμουν αιμόφυρτος και σε κατάσταση σοκ.

Βλέπουμε κι εμείς, στη CITY, πολλές φορές, όταν ανεβάζουμε θέματα για την LGBTQI κοινότητα, ειδικότερα στο Facebook, από κάτω να γίνεται ένας χαμός από σχεδόν εμετικά σχόλια. Μήπως τα social φανερώνουν τον αληθινό εαυτό του καθενός μας και της κοινωνίας μας γενικότερα;

Τα σοσιαλ μίντια φανερώνουν όλα αυτά που έχουμε καλά κρυμμένα μέσα μας και πολλές φορές δεν τα φαντάζεται ανθρώπινος νους. Αρκετά άτομα βρίσκουν μια διέξοδο στο διαδίκτυο, νιώθοντας προστασία ίσως, πίσω από την οθόνη του υπολογιστή. Είναι πολλές φορές που επικίνδυνα άτομα (έως και φασίστες) εκφράζουν ακραίες απόψεις και αντιλήψεις, πιστεύοντας ότι κανείς δεν θα τους βρει και δεν θα αντιμετωπίσουν καμία συνέπεια για την διαδικτυακή ρητορική μίσους. Δεν είναι πάντα έτσι, η τεχνολογία και η εξέλιξη προχωρούν με γοργούς ρυθμούς και εμείς τουλάχιστον, αρκετές φορές έχουμε καταφέρει να βρούμε τα «ιντερνετικα» ίχνη ανθρώπων που δρουν και φέρονται έτσι ώστε να μπορέσουμε να κινηθούμε νομικά εναντίων τους.

Αυτά τα σχόλια πολλές φορές συνοδεύονται και με ένα «δεν μας αφήνεται να μιλήσουμε πια», «καταπατείται το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου» και τέτοια. Αυτό που εμείς καταλαβαίνουμε είναι πως, με σημαία τους την ελευθερία του λόγου, πολλοί εξαπολύουν ρητορικές μίσους (πολλές φορές και με το γάντι). Τι βήματα πρέπει να γίνουν για να διαχωριστούν τα 2, σε κάθε επίπεδο (πολιτικό, νομικό, κοινωνικό κοκ.)

Δεν ξέρω αν είμαι το κατάλληλο άτομο για να θέσω τα όρια του τι πρέπει να γίνει.

Ξέρω όμως ότι το δικαίωμα της ελευθερίας ενός ατόμου σταματά εκεί που καταπατά το δικαίωμα ενός άλλου. Εγώ προσωπικά είμαι πάντα θετικός για ανοιχτούς δημόσιους διαλόγους, γι’ αυτό και έχω όλα τα προφίλ μου σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα που είμαι ενεργός ανοιχτά. Παράλληλα, εκεί αναλύω και δίνω την άποψή μου για κοινωνικοπολιτικά γεγονότα της καθημερινότητας και βάζω τα όρια στους συνομιλητές έτσι ώστε να υπάρχει σεβασμός. Σίγουρα έχουν υπάρξει και φορές που τα πράγματα έχουν ξεφύγει και εκεί πια κινούμαι νομικά, όπου και όπως είναι αναγκαίο, αναλόγως την περίπτωση.

Ακόμη και όταν κάποιος εκφράζεται κατά των ίσων δικαιωμάτων των LGBTQI και όλων των κινημάτων που έχουν χύσει αίμα για να διεκδικήσουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Δικαιούται; Δεν πρέπει η ελευθερία του λόγου να ξεκινά, αφού έχουμε «ξεμπερδέψει» με τα βασικά (τον σεβασμό στον άνθρωπο, στην διαφορετικότητα, ίσοι όλοι εξ’ ορισμού κοκ.)

Εγώ προσωπικά δεν περιμένω από μια κοινωνία γεμάτη στερεότυπα να με δεχθεί, αλλά απαιτώ να με σεβαστεί. Όποτε ναι, προφανώς αν κάποιος είναι αντίθετος με την ομοφυλοφιλία και την θεωρεί αφύσικη είναι δικό του θέμα. Έτσι γεννήθηκα, έτσι αισθάνομαι. Και κάθε φορά που θα θέλει να εκφέρει την αποψάρα του, έχοντας εκ των προτέρων το προνόμιο που του δίνει αυτή η κοινωνία, τότε θα με αλλά και θα μας βρίσκει απέναντι του!

Σε όσους είναι θύματα hate speech και bullying γενικότερα, αν θα μπορούσες να τους πεις ένα πράγμα, τι θα ήταν αυτό;

Είμαστε όλα μοναδικά, ξεχώριστα κομμάτια αυτού του πλανήτη που αξίζουμε όσο τίποτα. Αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς! Να αγαπάτε «τις εαυτές» σας, να «τις» προσέχετε και να ζητάτε την βοήθεια όταν την χρειάζεστε. Όλοι μαζί ως ένα, κανένας άνθρωπος μόνος.

Πόσο «αληθινά», όχι ανεκτική μόνο αλλά δεκτική και ακομπλεξάριστη είναι θεωρείς σήμερα η ελληνική κοινωνία απέναντι στην queer και την drag κοινότητα;

Έχουν γίνει μεγάλα βήματα μπροστά όλα αυτά τα χρόνια, με διεκδικήσεις και δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων αλλά έχουμε ακόμη. Από την στιγμή που σαν ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο δεν έχω ίσα δικαιώματα με ολους τους υπόλοιπους ανθρώπους σε αυτή την κοινωνία νομίζω είναι ολοφάνερο ότι είναι μια κοινωνία που έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει για να γίνει αληθινά ανθρώπινη, συμπεριληπτική, μια κοινωνία που θα σέβεται με ειλικρίνεια κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, με μηδέν διακρίσεις