Ο Γιώργος Αβραμίδης γεννήθηκε στα Γιαννιτσά, έμαθε από μικρός την τέχνη της τρομπέτας και στο σήμερα μάς «ταξιδεύει» με τις πειραματικές μουσικές του δημιουργίες. Αφορμή της συζήτησής μας στάθηκε η πρόσφατη κυκλοφορία του νέου του single, με τίτλο «Και ‘γω αέρας θα ‘μαι», το οποίο ερμηνεύει η (επίσης) χαρισματική Δανάη Μιχαλάκη και πρόκειται για μια μείξη ηλεκτρονικής, ποπ, αλλά και τζαζ μουσικής.

Έχοντας στο ενεργητικό του ήδη τρία προσωπικά άλμπουμ («Protocol», «Voyager», «Invented Memories») και σημαντικές καλλιτεχνικές συμπράξεις (Γιάννης Αγγελάκας, «Εκμέκ», «Polkar»), επιχειρεί τώρα μια στροφή στον ελληνόφωνο στίχο, ώστε να επικοινωνήσει αρτιότερα με το κοινό της Ελλάδας. Ο ίδιος, άλλωστε, δεν φοβάται σε καμία περίπτωση να πειραματιστεί, αναλαμβάνοντας με απόλυτη συναίσθηση την ευθύνη και το ρίσκο της έκθεσης. Όντας εξάλλου φύσει και θέσει αισιόδοξος, η μουσική του πορεία και εξέλιξη δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει άλλη οδό.

Πώς ήταν μέχρι τώρα η χρονιά σε επίπεδο δημιουργίας; Ήταν γόνιμη μουσικά περίοδος ή ο φόβος έθεσε εμπόδια;

Σε επίπεδο δημιουργίας ήταν αρκετά γόνιμη θα έλεγα, αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτήν την περίοδο κυκλοφόρησα δύο singles και ισάριθμα video clips. Επίσης, αυτόν τον χρόνο ηχογραφούμε τον νέο δίσκο του Γιάννη Αγγελάκα. Νομίζω πως δεν υπήρξε φόβος και σ’ αυτές τις περιπτώσεις κοιτάς να εκμεταλλευτείς ό,τι μπορείς. Στην προκειμένη περίπτωση, υπήρξε άφθονος χρόνος να ξεκουραστώ, να ηρεμήσω και να γράψω νέα μουσική, αλλά και για πρώτη φορά στίχους.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο σου single με τίτλο «Και ‘γω αέρας θα ‘μαι». Μίλησέ μας γι’ αυτό.

Είναι μια συνεργασία με την πολύ χαρισματική Δανάη Μιχαλάκη, η οποία ερμήνευσε το νέο μου κομμάτι. Την παραγωγή αυτού του έργου ανέλαβε ο πολύ καλός φίλος Νικόλας Πλάτων και την επιμέλεια του video clip ο ταλαντούχος Κωνσταντίνος Σταύρου. Πρόκειται για μια μείξη ηλεκτρονικης, ποπ αλλά και τζαζ μουσικής που σε συνδυασμό με την αέρινη ερμηνεία της Δανάης δημιουργούν μια άκρως ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα.


Είναι προπομπός νέας δουλειάς που βρίσκεται στα σκαριά;

Όχι, δεν αποτελεί προπομπό νεας δουλειάς, αλλά σηματοδοτεί μια στροφή που θέλω να κάνω ως προς τον ελληνικό στίχο στα τραγούδια μου. Νομίζω ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσω να εκφραστώ και να επικοινωνήσω καλύτερα με το ακροατήριο που με ενδιαφέρει εδώ στην Ελλάδα.

Από το 2013 μέχρι σήμερα κυκλοφόρησες τρία προσωπικά άλμπουμ. Πώς και πόσο εξελίχθηκες στην πορεία αυτή;

Θεωρώ πως εξελίχθηκα αρκετά. Αυτές οι δουλειές έγιναν μέσα σε μια δεκαετία σχεδόν, οπότε είναι λογικό το τελικό αποτέλεσμα να έχει διαμορφωθεί υπό το πρίσμα των νέων εμπειριών και γνώσεων. Άλλωστε, η εξέλιξη είναι έτσι κι αλλιώς το ζητούμενο γενικότερα στη ζωή του ανθρώπου. Είναι μια συνεχής προσπάθεια να γινόμαστε καλύτεροι και ένα ταξίδι ανακάλυψης του εαυτού μας.


Πάντως υπάρχει μια συνέπεια σε όλο αυτό υπό την έννοια ότι συνεχώς πειραματίζεσαι. Πόσο ρίσκο κρύβει ο πειραματισμός, αλλά και πόσο αναγκαίος είναι για την καλλιτεχνική εξέλιξη;

Για μένα προσωπικά ο πειραματισμός δεν αποτελεί ρίσκο. Είναι περισσότερο ανάγκη. Και όταν υπάρχει αυτή η εσωτερική ανάγκη, έννοιες όπως το ρίσκο και ο φόβος εξαλείφονται. Είναι ουσιαστικά η ανάγκη της εξέλιξης. Τού να παω παρακάτω. Να ταξιδέψω κατά κάποιον τρόπο. Η ζωή είναι άλλωστε ένα ταξίδι.

Η μουσική σου «ταξιδεύει» και στο εξωτερικό. Πώς σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό;

Αισθάνομαι πολύ χαρούμενος. Όσο πιο μακριά «ταξιδεύει» η μουσική μου τόσο πιο κοντά νιώθω ότι βρίσκομαι στον στόχο μου. Να επικοινωνήσω, δηλαδή, με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους ακόμη και στα πιο μακρινά μέρη του κόσμου.


Παρότι δεν μας αρέσουν οι ταμπέλες, θα έλεγες ότι μουσικά ανήκεις σε κάποιο είδος; Ή έστω προτιμάς κάποιο είδος;

Ούτε εμένα μου αρέσουν οι ταμπέλες. Δεν θέλω ούτε καν να με σκέφτεται ο κόσμος ως τρομπετίστα. Προτιμώ να με βλέπει ως μουσικό. Το ίδιο ισχύει και για τη μουσική. Η μουσική είναι μία. Ο καθένας εκφράζει τον πόνο του, τη χαρά του, τον έρωτά του ή τη διαμαρτυρία του με τον δικό του τρόπο μέσω της μουσικής. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι το να έχει στην τελική να πει κάτι αυτός που τη γράφει.

Στην Ελλάδα υπάρχει έδαφος να ακουστούν και να «αγκαλιαστούν» διαφορετικά είδη μουσικής; Εννοώ, πέραν των λαοφιλών, βλ. ποπ, λαϊκό, άντε και λίγο ροκ.

Το έδαφος το δημιουργούν οι άνθρωποι αυτής της χώρας. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχει σωστή παιδεία όσον αφορά στη μουσική, με αποτέλεσμα το κοινό που θα ψάξει κάτι διαφορετικό να είναι περιορισμένο. Οπότε ο κόσμος αρκείται στο εύκολο άκουσμα με τα ρηχά νοήματα. Κάτι σαν το junk food ας πούμε.


Η δική σου ενασχόληση με την τρομπέτα πώς προέκυψε;

Έτυχε να βρίσκεται δίπλα στο σπίτι μου στα Γιαννιτσά, όπου μεγάλωσα, η φιλαρμονική του Δήμου, στην οποία συμμετείχε και ο μεγάλος μου αδερφός, ο οποίος έπαιζε και αυτός τρομπέτα. Ε, τον είχα και πρότυπο, οπότε κάπως έτσι ξεκίνησε όλο. Στην αρχή έπαιζα στη φιλαρμονική του Δήμου και ύστερα άρχισα σιγά σιγά να εντάσσομαι σε μπάντες της πόλης.

Συμμετέχεις σε διάφορα πρότζεκτς. Πού νιώθεις περισσότερο ο εαυτός σου;

Σε όλα νιώθω ο εαυτός μου, αλλιώς δεν θα το έκανα. Αυτή είναι άλλωστε η βασική προϋπόθεση, για να μπορέσω να λειτουργήσω και να δημιουργήσω μέσα σε ένα πρότζεκτ.

Η συνεργασία με τον Γιάννη Αγγελάκα είναι τόσο ωραία (και σημαντική) όσο ακούγεται;

Με καθόρισε νομιζω. Με τον Γιάννη συνεργαζόμαστε από το 2013, όταν φτιάχνονταν «Οι Επισκέπτες» κι εγώ ήμουν μικρό παιδί. Έζησα απίστευτες στιγμές και εμπειρίες. Έμαθα πάρα πολλά για τη μουσική και τη ζωή γενικότερα. Θα έλεγα πως αυτή η συνεργασία είναι το όνειρο κάθε μουσικού. Και συνεχίζουμε!


Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον;

Πάντα. Το έχω από μικρός αυτό το κουσούρι.