Της Νατάσας Σολωμού

«Απολογούμαι φίλτατη», απάντησα, «αλλά η ικανότητά μου να γράφω χάθηκε εδώ και περίπου 20 χρόνια ανεπιστρεπτί. Δεν μπορώ, δεν μου βγαίνει, τις όποιες άδειες γωνίες του μυαλού μου τις γέμισαν τα ολοκληρώματα και οι Φυσικές!».

Όμως οι λέξεις δεν σταματούν να αναβράζουν μέσα μου. Ξέροντας ότι ό,τι μπει στο μυαλό μου πρέπει να επιτευχθεί, πρέπει κάπως να βρω ένα τρόπο να βγουν προς τα έξω.

Μέρα καραντίνας αριθμός 6. Η ψυχαγωγία μου είναι να ανοίγω τις κουρτίνες και να κοιτάζω από το μπαλκόνι του διαμερίσματός μου το πιο μεγάλο πάρκο της πόλης. Άτυχη δεν με λες -απ’εδώ τα βλέπω όλα: παιδιά να τρέχουν, μητέρες να σπρώχνουν καροτσάκια, σκυλιά να κυνηγάνε μπάλες, ζευγαράκια να αγκαλιάζονται στα παγκάκια, ηλικιωμένους να περπατούν με τα μπαστούνια τους. Σαν εκείνο τον τύπο από το Rear Window του Hitchcock, προσπαθώ, έστω και νοητικά, να μπω στον μικρόκοσμό τους. Αλλά όσο προσπαθώ να διεισδύσω, τόσο ασυναίσθητα γλιστράω σε θέες από άλλα, παλιά μπαλκόνια -βλέπω τις κορδέλες στο δρόμο που κρέμασε εκείνο το σούπερμαρκετ στο Κουκάκι, βλέπω την πλατεία με τις πιτσαρίες στη Νάπολη, βλέπω το Gherkin, το Shard και τον Τάμεση από το δωμάτιο εκείνου του ξενοδοχείου στο Canary Wharf.

Και τότε επέρχεται σιγά-σιγά η συνειδητοποίηση ότι όλες αυτές οι ‘θέες’ είναι απλώς μία οπτασία -τα γέλια κόπηκαν, η ανεμελιά χάθηκε, τα συναισθήματα έσβησαν, τα αντίο ειπώθηκαν ημιτελώς, οι σχέσεις κατέρρευσαν. Γιατί όπως γίνεται πάντα με την απομάκρυνση των πολλών εξωγενών ‘φανφάρων’, οι κουρτίνες κάποια στιγμή κλείνουν και οι μάσκες πέφτουν. Και τότε είναι που σε κυριεύει ο φόβος, ο πανικός. Απροκάλυπτα πλέον, καλείσαι να δεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Να τον ψηλαφίσεις. Να δεχτείς ότι είσαι μόνο εσύ κι αυτός. Ότι είσαι μόνος.

Μέρα καραντίνας αριθμός 10. Ανοίγω τις κουρτίνες, βγαίνω στο μπαλκόνι και κοιτάζω έξω προς το πάρκο. Πιάνω τον εαυτό μου να προσμένει ακόμη τη θέα από εκείνα, τα άλλα μπαλκόνια. Το αναγνωρίζω, έπρεπε να ξέρω καλύτερα μέχρι τώρα... Σας ζητώ ταπεινά συγγνώμη.

Nατάσα