Ο Τάσος Ξιαρχό, χορευτής και χορογράφος στο επάγγελμα, δημοσίευσε ένα βίντεο στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, στο οποίο φρόντισε να μάς πληροφορήσει -δίνοντάς μας και το στιλιστικό τιπ της ημέρας- πως «όταν είσαι παχύς, δεν φοράς ρίγα οριζόντια». Δεν έμεινε, βέβαια, στην τόσο χρήσιμη συμβουλή, αλλά, για να αποδείξει του λόγου το αληθές, έδειξε μια κοπέλα με παραπάνω κιλά, η οποία καθόταν στο διπλανό τραπέζι, και τόλμησε να φορέσει ένα μπλουζάκι με οριζόντια ρίγα που προφανώς «χαλούσε» την αισθητική του.

Η κοπέλα που είδε το στόρι, τού απάντησε, γράφοντάς του: «Ευχαριστώ για το σχόλιο ότι είμαι χοντρή και δεν θα έπρεπε να φοράω ρίγες. Την επόμενη φορά να με κάνεις και ταγκ μην είσαι μόνο εσύ ο σχολιαστής. Σε συγχωρώ γιατί ήσουν μεθυσμένος μαζί με την άλλη κοπέλα και προφανώς δεν έχεις όριο. Αν θες μπορώ να σου δώσω την μπλούζα που φορούσα σαν αδύνατος που είσαι να την φορέσεις και να την αναδείξεις καλύτερα από το χοντρό κορμί μου. Να ‘σαι καλά και την επόμενη φορά να πληρώνετε στα μαγαζιά που πάτε και γίνεστε ρεζίλι. Να ‘σαι καλά και μίλα λίγο στον καθρέφτη».

Ο ίδιος, αφού προηγουμένως δέχθηκε την κατακραυγή στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, έσπευσε να ζητήσει συγγνώμη με τρόπο που δεν μας έπεισε καθόλου, αφού η μεταμέλειά του μόνο ειλικρινής δεν φάνηκε να ήταν.

Βλέποντας το βίντεο με τη ρατσιστική τοποθέτηση του Τάσου, ένιωσα να με πνίγει εκείνος ο θυμός που είναι μεν ίδιον του χαρακτήρα μου, αλλά πυροδοτείται πλέον -και μετά από χρόνια ψυχοθεραπείας- σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Σκέφτηκα γιατί κάθε φορά που η συζήτηση στρέφεται γύρω από τέτοια θέματα μού είναι σχεδόν αδύνατο να συγκρατηθώ και μην τοποθετηθώ όσο κι αν θεωρώ ότι ενίοτε επαναλαμβάνομαι ή λέω (ξανά και ξανά) τα αυτονόητα.

Στο δρόμο προς το γραφείο, σχεδόν σε ανύποπτο χρόνο, θυμήθηκα εκείνη την πρώτη εκδρομή στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου. Την προηγούμενη μέρα, ο μπαμπάς μου με είχε πάρει σε ένα μαγαζί με ρούχα, για να βρω ένα τζιν που να χωρά τα χοντρά μου μπούτια. Βάδισα μέσα στο κατάστημα με μεγάλο φόβο γιατί ένιωθα πως τίποτα δεν θα μου έμπαινε και πως θα κατέληγα με τη φαρδιά παντελόνα στην παρθενική εκδρομή του Γυμνασίου. Βρήκα τελικά δύο τζιν να μου κάνουν και ήμουν πολύ, πάρα πολύ χαρούμενη όταν βγήκα από το δοκιμαστήριο.

Η χαρά, βέβαια, δεν έμελλε να κρατήσει πολλές ώρες, γιατί την επόμενη μέρα, στην εκδρομή και αφού φόρεσα το πολύ χαρούμενό μου παντελόνι, ενόχλησα, ως φαίνεται, την αισθητική κάποιων συμμαθητριών μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη λέξη «χοντρή» που αντήχησε στα αυτιά μου εκείνο το πρωινό στο λεωφορείο. Την είπαν βέβαια ψιθυριστά, όπως και ο Τάσος, αλλά τα παιδικά μου αυτιά την άκουσαν πολύ καλά. Σχεδόν την ακούω και τώρα να αντηχεί μέσα στα αυτιά μου.

Την άκουγα, βέβαια, για πολλά χρόνια μετά. Την άκουγα τα καλοκαίρια στην παραλία όταν έμπαινα στη θάλασσα με το παρεό ή το κοντό παντελόνι. Την άκουγα κάθε φορά που ενοχικά έκοβα ένα κομμάτι σοκολάτα ή που κρυβόμουν για να φάω. Την άκουγα στα δοκιμαστήρια και στον δρόμο. Φρόντισε να με συντροφεύσει και στην ενήλική μου ζωή. Στα πρώτα μου φλερτ ή την πρώτη φορά που θα έβγαζα τα ρούχα μου μπροστά σε άντρα. Φρόντισε, έτσι, να στιγματίσει και την ερωτική μου ζωή. Γιατί όσες έρευνες και να διαβάσεις που να λένε πως την ώρα του σεξ ο σύντροφος δεν βλέπει τις δίπλες σου ή τα χοντρά σου μπούτια που ανοίγονται μπροστά του, όταν το «λίπος» υπάρχει μέσα στο μυαλό σου, είναι σχεδόν αδύνατον να λειτουργήσεις.

Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να συνομιλήσω ειρηνικά με εκείνη τη φωνή που σχεδόν εμμονικά ακουγόταν μέσα στο κεφάλι μου. Έπρεπε να δω την αδερφή μου να χάνει άπειρα κιλά και να γίνεται σκιά του εαυτού της, για να χωρέσει στην αισθητική των άλλων. Έπρεπε την ίδια στιγμή να τη δω να ξαναπαίρνει κάποια κιλά για να χωρά στα δικά της θέλω και στη δική της αισθητική, αδιαφορώντας για τα αδηφάγα βλέμματα του κόσμου. Έπρεπε κιόλας να δω την καλύτερή μου φίλη, που ήταν πολύ πιο εύσωμη από εμένα, να δέχεται άπειρη αγάπη από τους συμφοιτητές της στην Κρήτη και να μου λέει με περηφάνια, εκείνο το πρώτο καλοκαίρι, που επέστρεψε από τις σπουδές της: «Φόρεσα ένα κατακόκκινο μαγιό και μπήκα στη θάλασσα χωρίς να ντρέπομαι». Και μετά από όλα αυτά έπρεπε να κοιτάξω πολύ βαθιά μέσα μου, να αγκαλιάσω εκείνη τη φωνή, να δείξω κατανόηση σε εκείνη την ομάδα των κοριτσιών που για χρόνια μισούσα, και να σταματήσω να αυτομαστιγώνομαι.

Καμιά φορά, Τάσο, καλέ μου, -τώρα δεν είμαι τόσο θυμωμένη μαζί σου, βλέπεις κιόλας πώς άλλαξε το ύφος μου από την αρχή του κειμένου- ένας λόγος που θα ξεστομίσουμε, μπορεί να κάνει άπειρο κακό. Και αυτή η κοπέλα, μπορεί να μην είχε το θάρρος να σου απαντήσει, τόσο ντόπρα και θαρραλέα, και να έκαιγε τα ριγέ της μπλουζάκια μαζί με την αυτοπεποίθησή της. Εγώ, για παράδειγμα, έκανα χρόνια να ξαναβγάλω στην επιφάνεια εκείνο το γαμημένο το τζιν που μετά την εκδρομή της πρώτης τάξης του Γυμνασίου είχα καταχωνιάσει στο πιο σκοτεινό σημείο της ντουλάπας μου.

Ίσως κιόλας γι’ αυτό τώρα γράφω ξανά και ξανά για τα τόσο αυτονόητα. Για σένα, για την κοριτσοπαρέα που στα μάτια τους ήμουν το σπασικλάκι με τα χοντρά μπούτια που ασφυκτιούσαν στο τζιν, για την κοπέλα με τις ρίγες στην μπλούζα, για τη Χρυστάλλα, για την Ιωάννα και για να μη χρειάζεται πια να φτιάχνουμε την γκαρνταρόμπα μας και τη ζωή μας με γνώμονα τα ηλίθια τα στερεότυπα.