Φωτογραφία: Δημήτρης Βασιλειάδης
Το Σάββατο ήταν μια καλή μέρα να είσαι Κύπριος, πολύ καλύτερη από την 13η Φεβρουαρίου. Γιατί βγάλαμε αντίδραση, έστω και στις καθυστερήσεις. Μια ειρηνική πορεία, οργανωμένη από κοινωνικά σύνολα και όχι καθοδηγούμενη από κόμματα, ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν για να έρθουμε πιο κοντά.
Αυτή η αλληλέγγυος προσπάθεια και η συμπόρευση φανέρωσε πως μπορούμε να είμαστε και να γίνουμε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που νομίζουμε (ή που μας έκαναν να νομίζουμε) πως είμαστε. Μπορούμε να είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από ένας άβουλος και παθητικός λαός που αδιαμαρτύρητα δέχεται πράξεις και πολιτικές που, στην καλύτερη, δε σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του.
Και παρά τους «φόβους τους για το αντίθετο» και τις πληροφορίες για «ταραχοποιά στοιχεία που θα εκτροχιάσουν την διαδήλωση», η πορεία και ειρηνική ήταν και αποτελεσματική και αναγκαία (κυρίως αυτό), γιατί έπρεπε επιτέλους αυτή η πολιτεία, αυτή η κυβέρνηση, αυτοί οι πολιτικοί, να δουν κι ένα άλλο πρόσωπο. Αυτό που αντιστέκεται, που αντιλαμβάνεται, που ψηφίζει και που ένιωσε πως ήρθε η στιγμή να το θυμίσει.
Να θυμίσει πως αυτή η αστυνομευόμενη δημοκρατία στην οποία ζούμε, τα περιοριστικά μέτρα, τα κέρφιου, τα lockdown, τα διατάγματα, υλοποιούνται μόνο λόγω έκτακτων συνθηκών, με την ανοχή μας και την ανεκτικότητα-ανθεκτικότητά μας, για την προστασία των δικών μας ανθρώπων, αδημονώντας να περάσει, να τελειώσει, να το αφήσουμε πίσω μας. Πως η στέρηση της ελεύθερης διακίνησης, ενός κεκτημένου ανθρωπίνου δικαιώματος- γίνεται κατ’ απόλυτη εξαίρεση, είναι ένα προσωρινό διάλειμμα και γίνεται χάρη στην αυτοσυγκράτησή μας. Περιμένουμε πως η πολιτεία, αν μη τι άλλο, θα δείχνει απόλυτο σεβασμό σε αυτή τη συγκράτηση, θα είναι άλλωστε μια καλή ένδειξη πως είναι σε επαφή με την κοινωνία και πως καταλαβαίνουν τι ακριβώς έχει στερηθεί ο πολίτης και τι έχει προσφερθεί από αυτόν, στο θυσιαστήριο της «σωτηρίας» από την πανδημία.
Να θυμίσει πως τα όργανα του νόμου και της τάξης θα έπρεπε να λειτουργούν ως τέτοια. Θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα. Ταπεινά να εξασφαλίζουν την ασφάλεια και την προστασία των πολιτών και όχι να τρομοκρατούν και να στέλνουν Αναστασίες στο νοσοκομείο, σπέρνοντας τριγύρω πανικό. Πως δεν είναι λογικό το ότι η αστυνομική αρχή αυτής της χώρας δεν μπόρεσε να εφαρμόσει τη basic αρχή για να έχεις τάξη και ασφάλεια: πως δε βιαιοπραγούμε απέναντι σε πολίτες, όχι μόνο γιατί η βία γεννά βία αλλά γιατί είναι καθήκον του σώματος να υπερασπίζεται τα δικαιώματά τους, όπως αυτό της ειρηνικής έκφρασης των «πιστεύω» τους. Και πως όταν η υπέρμετρη βία «βαφτίζεται» από πολιτικούς αξιωματούχους «υπέρμετρος ζήλος», τότε αυτό λέει πολλά για τους πολιτικούς αξιωματούχους.
Κάποιος έπρεπε να θυμίσει σε αυτό το «κρύψε να περάσουμε» κράτος πως δεν παίζεις με έναν λαό που η υπομονή του είναι στα κάγκελα. Δεν περνά απαρατήρητη η αποτυχία να δημιουργηθούν προϋποθέσεις και συνθήκες που θα στήριζαν, λίγο καλύτερα και πιο ουσιαστικά, την οικονομία. Ένα χρόνο μέσα σε αυτήν την υγειονομική κρίση και μετά από ομάδες και κόντρα ομάδες συμβούλων και ειδικών, θα πίστευε κανείς πως θα είχαμε κι άλλα μοντέλα στη διάθεσή μας, που θα επέτρεπαν στην αγορά και στην οικονομία να λειτουργήσει λίγο πιο άνετα. Όχι ως πριν την πανδημία, αλλά λίγο πιο άνετα από το «κλείστε τα». Πως το μοντέλο Ιανουαρίου 2021 δεν θα είναι το ίδιο με το μοντέλο Μαρτίου 2020, όταν μας βρήκε εξ’ απήνης το κακό.
Να θυμίσει σε αυτήν την ελίτ πως δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μας κάνει ρεζίλι διεθνώς και να υπονομεύει την αξιοπρέπειά μας. Πως το σαθρό εσωτερικό σύστημα αξιών καριεριστών πολιτικών, δεν μας εκπροσωπεί, δεν μας πρεσβεύει και δεν μας ορίζει. Πως ντρεπόμαστε για πάρτι τους και πως εξοργιζόμαστε που η προφανής έως σήμερα ατιμωρησία τους έχει και προφανείς λόγους και τους ξέρουμε. Κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει.
Κάποιος έπρεπε να θυμίσει σε αυτήν την προσωρινή ηγεσία πως εδώ και χρόνια, ζητάμε και ψηφίζουμε για λύση ομοσπονδίας και πως μας ανησυχούν οι συνεχείς αναφορές σε λύση δύο κρατών, έστω κι αν όταν αυτές συνήθως συνοδεύονται από διαψεύσεις και αρνήσεις. Ενστικτωδώς, δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να πιστέψουμε και να εμπιστευτούμε τα λεγόμενά σας. Πράξεις χρειάζονται. Σαν κι αυτή της συστράτευσης Τουρκοκυπρίων στο πλάι Ελληνοκυπρίων στην ειρηνική διαδήλωση.
Κάποιος έπρεπε να θυμίσει σε αυτήν την απούσα, ανοργάνωτη και κατώτερη των περιστάσεων αντιπολίτευση πως οι καρέκλες στις οποίες κάθονται είναι δανεικές και πως τις παραχωρήσαμε προς άσκηση λειτουργήματος κι όχι επαγγέλματος. Πως έχουμε πλήρη αντίληψη και γνώση της κακής υποεκπροσώπησής μας, της ανύπαρκτης στρατηγικής τους ατζέντας και πως η απουσία ελπιδοφόρων εναλλακτικών στο πολιτικό σκηνικό του νησιού (είτε για σκοπούς πολιτικών συμφερόντων που χαντακώνουν ικανούς ανθρώπους από το να βγουν μπροστά είτε γιατί… αυτοί είστε) ναι μεν μας πτοεί και μας απογοητεύει, αλλά επίσης μας εξοργίζει και μας ωθεί στο να δημιουργήσουμε άλλες λύσεις.
Η στάση της αστυνομίας μετέτρεψε, πριν μια εβδομάδα, μια διαδήλωση που ίσως και να περνούσε απαρατήρητη, σε ξέσπασμα λαϊκού θυμού. Το περασμένο Σάββατο ένιωσα, όπως και η πλειοψηφία, οργή και απελπισία. Μια εβδομάδα μετά νιώθω περήφανος και λίγο πιο αισιόδοξος για το μέλλον, ξέροντας πως αυτή η πλειοψηφία έχει φτάσει πια σε «ως δαμαί» σημείο. Και είναι ένα καλό σημείο να βρίσκεται μια κοινωνία που ειλικρινά θέλει να αλλάξει.