Η πόλη μου που αλλάζει

Η Νικόλ γράφει για την πόλη (της) που αλλάζει, για τους ίδιους τους ανθρώπους (και τις σχέσεις τους) που επίσης αλλάζουν, αλλά και για τις (νέες) συνήθειες, τους κανονισμούς, τις σημάνσεις και τις λέξεις...

Article featured image
Article featured image

Από τη Νικόλ Ζένιου


Η Σοφία περιµένει από τον Αλέξη να της κάνει πρόταση γάµου. Φέτος κλείνει τα 34 και ανησυχεί πως δεν θα προλάβει να κάνει την οικογένεια που είχε ονειρευτεί. Η Μυρτώ τα ξαναβρήκε µε τον Πέτρο. Μετά από τρεις µήνες αλλεπάλληλων χωρισµών βρήκανε σπίτι για συγκατοίκηση. Τις προάλλες διάλεγαν τραπεζαρία από γρανίτη και όταν έφτασε στο σπίτι τους ανέβασαν στόρι. Η Ελένη, η πιο ροµαντική από όλες, ερωτεύτηκε και µετακόµισε µόνιµα στο εξωτερικό. Εγώ µετακόµισα σε ένα στούντιο µακριά από το κέντρο. Οι τέσσερις µας, δεν θα βρεθούµε ποτέ ξανά ανέµελες στο Γρανάζι. Γιατί µε το κλείσιµο των µπαρ*, χάσαµε πολύ περισσότερα από το εβδοµαδιαίο µας ποτό.

Εγώ βάζω ακόµα κόκκινο κραγιόν κάτω από τη µάσκα. Και η Σοφία λέει πώς το κάνει. Θέλουµε να ξέρουµε πως τίποτα δεν πρόκειται πραγµατικά να αλλάξει.



Όταν αλλάζει µια πόλη αλλάζουν και οι άνθρωποί της. Όταν κλείνουν όλα, µπαρ καταστήµατα, παιδότοποι, σαν στόµατα, η πόλη παύει να ανασαίνει. Και όλοι κινούνται πλέον συνωµοτικά µέσα σε µια νέα πραγµατικότητα που µας υπόσχεται πώς τίποτα δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο.

Η Σοφία έχει αρχίσει να νιώθει τον κόµπο στο στοµάχι της, «γιατί πλέον δεν είναι αστείο, ο κόσµος µοιάζει να χάνεται». Ο Χρίστος, µε τον οποίο βγαίνω εδώ και λίγους µήνες, δεν είναι «ακόµα έτοιµος για δέσµευση». Εγώ θυµώνω µαζί του, στέλνω το νούµερο 6 και πηγαίνω κοντά στη θάλασσα. Οι σκέψεις µου χάνουν τον βηµατισµό τους και κάνω µια στάση από το µη προαιρετικό περπάτηµα. Όσο ψαχουλεύει το βλέµµα µου ανάµεσα στα κύµατα, ανησυχώ µη συλληφθώ αφού για µια στιγµή - που θα θεωρηθεί ως µη εύλογο χρονικό διάστηµα - έχω πάψει να βρίσκοµαι εν κινήσει.

Στα σουπερµάρκετ κοιτάµε ο ένας τον άλλον µε επικριτικό ύφος. Έχουµε γίνει ανιχνευτές συναισθηµάτων. Θυµώνουµε που κάποιος έχει αγγίξει όλες τις ντοµάτες πριν βρει αυτήν που του κάνει.



Όσο απουσιάζω από την πόλη, η πόλη µου αλλάζει και η πόλη µου αδειάζει. Οι παιδότοποι είναι σε εξορία. Τους έχουν περιτυλίξει άτσαλα µε µια ταινία σήµανσης κινδύνου µε κόκκινες και λευκές διαγώνιες λωρίδες. Μοιάζουν µε σκηνές εγκλήµατος. Η τάφρος στην Πλατεία Ελευθερίας έχει επιτέλους ολοκληρωθεί. Χαρµόσυνο νέο για τις influencers του περσινού #pillowchallenge, αφού αποτελεί το νέο τους σηµείο αναφοράς. Φοράνε αθλητικές φόρµες σε παστέλ αποχρώσεις που αρµόζουν στην «εποχή του ιού» και ποζάρουν εµµονικά. Ο Κάρλ Λάγκερφελντ είχε δηλώσει στη Vogue το 2001 πώς, «Οι φόρµες είναι σηµάδι ήττας. Έχασες τον έλεγχο της ζωής σου και έτσι πήγες και αγόρασες φόρµες». Δεν θα το ’χουν διαβάσει. Ο Δήµαρχος ανακοίνωσε µε ευφορία πως «µπορούµε όλοι να απολαµβάνουµε την Πλατεία», και λίγες µέρες αργότερα την περιέφραξαν µε κάγκελα.

Έξω από το προεδρικό µέγαρο εγκαταστάθηκαν τρεις σκηνές κάµπινγκ µε ένα πανό διαµαρτυρίας που αναγράφει κάτι για τις τράπεζες. Οι λέξεις της πόλης αλλάζουν, µοιάζουν να σαλεύουν τόσο άτσαλα, µοιάζουν µε ασυναρτησίες. Το µόνο που σκέφτοµαι είναι πως φαίνονται καινούργιες οι σκηνές και καλής ποιότητας. Και πως οδηγούµαστε προς κάποια µετωπική σύγκρουση και για αυτό υπάρχει τόσο πολύ από το τίποτα, τόσο πολύ από το #silencebeforethestorm. Brace for impact.

Στο πάτωµα έχουν αναρτήσει σηµάδια που καθορίζουν τις αποστάσεις µεταξύ των ανθρώπινων σωµάτων. Στα σουπερµάρκετ κοιτάµε ο ένας τον άλλον µε επικριτικό ύφος. Έχουµε γίνει ανιχνευτές συναισθηµάτων. Θυµώνουµε που κάποιος έχει αγγίξει όλες τις ντοµάτες πριν βρει αυτήν που του κάνει. Για τον ίδιο λόγο που το ψαχούλεµα είναι παράνοµο και ανάµεσα στα κύµατα.

Παράλληλα, οι ψυχολόγοι κάνουν λόγο για την «πείνα του δέρµατος», δηλαδή το πόσο σηµαντικό είναι το άγγιγµα που τόσο έχουµε στερηθεί. Λένε πώς ακριβώς έτσι αναφέρεται στη διεθνή βιβλιογραφία αυτό που νιώθεις όταν σκέφτεσαι πόσο θα ήθελες µια αγκαλιά: «πείνα του δέρµατος».

Ο Κάρλ Λάγκερφελντ είχε δηλώσει στη Vogue το 2001 πώς, «Οι φόρµες είναι σηµάδι ήττας. Έχασες τον έλεγχο της ζωής σου και έτσι πήγες και αγόρασες φόρµες».


Εγώ βάζω ακόµα κόκκινο κραγιόν κάτω από τη µάσκα. Και η Σοφία λέει πώς το κάνει. Θέλουµε να ξέρουµε πως τίποτα δεν πρόκειται πραγµατικά να αλλάξει. Σε λίγες µέρες ο Χρίστος θα µε έχει ήδη χωρίσει µε µήνυµα στο κινητό. Η Σοφία θα έχει αφήσει τον Αλέξη και θα πάει στο πατρικό της, ενώ η Μυρτώ θα ανακαλύψει πώς ήταν έγκυος πολύ πριν παραγγείλουν την πρώτη τους τραπεζαρία. Η Ελένη θα παρακολουθεί βίντεο στο youtube για το πώς να σώσεις την σχέση σου εν µέσω καραντίνας, και για το πού να βρεις µάσκες προσώπου από άργιλο. Το µόνο που δεν θα έχουµε βρει, θα είναι το εγχειρίδιο πλοήγησης για τη νέα πραγµατικότητα που µας έχουν υποσχεθεί.

Οι κανονισµοί της πόλης έχουν ήδη αλλάξει όπως και οι λέξεις της και οι σηµάνσεις. Παράλληλα, οι ταινίες σήµανσης κινδύνου τέθηκαν σε ισχύ και γύρω από την ικανότητα µας για δέσµευση. Οι σχέσεις βρίσκουν ισορροπία πια µόνο πάνω σε τεντωµένο σχοινί, όσο οι ειδικοί προσπαθούν να µας πείσουν πώς η πανδηµία δηµιουργεί ευκαιρίες αρκεί να είσαι έτοιµος να τις αρπάξεις.



*Το κείμενο γράφτηκε λίγο πριν την ανακοίνωση για τις νέες χαλαρώσεις.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ