Γράφει η Στέλλα Ανδρέου

Μέσα σε όλα εκείνα τα πολλά που με κάνουν να αισθάνομαι περήφανη για το φύλο μου, είναι ότι ο Θεός θα με ευλογήσει με το δώρο της μητρότητας. Οι πλείστες γυναίκες σε κάποια φάση της ζωής τους θα βιώσουν το ρόλο αυτό, αν θέλουν και μπορούν.

Όποτε κάνω αυτές τις συζητήσεις με τη μητέρα μου, φροντίζουμε να συμφωνούμε πάντα με τη διαφωνία μας. Τυπικά, στην Κύπρο, το όνειρο κάθε μάνας είναι τα παιδιά της να παντρευτούν, να κάνουν οικογένεια και εγγόνια για αυτήν. Αυτό δεν προσαρμόζεται και πολύ στα δικά μου όνειρα, μιας και για να φέρω στο κόσμο παιδιά, πρέπει να είμαι περήφανη για τον κόσμο που ζω.

Δυστυχώς η Κύπρος του σήμερα δεν είναι και ό,τι ιδανικότερο για να μεγαλώσεις ένα παιδί και προς Θεού δεν μηδενίζω τα πάντα. Υπάρχουν πολλά κομμάτια της κοινωνίας μας, για τα οποία άλλοι λαοί θα μας ζήλευαν, υπάρχουν όμως και κάποια που μόνο ντροπή μας κάνουν να νιώθουμε. Έτσι, ζυγίζοντας πάντα τα πράγματα, καταλήγω στο ερώτημα: Σε τι κόσμο θα μεγαλώσει το εγγόνι σου, μαμά; Πρόκειται για ένα ερώτημα που με βασανίζει τα τελευταία χρόνια και είπα να το φιλοσοφήσω και να προσπαθήσω να το απαντήσω μόνη μου, μέσα από τη δράση μου, μιας και η φιλοσοφία μου είναι ότι ζούμε προσπαθώντας να αφήσουμε αυτό το κόσμο καλύτερο από ότι τον βρήκαμε. Κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου ουτοπικό αν η προσπάθεια αυτή είναι συλλογική.

Απαντώντας λοιπόν σε σένα μητέρα και σε κάθε μητέρα λέω πως:

Το εγγόνι σου θα μεγαλώσει σε ένα σπίτι γεμάτο αγάπη και όνειρα, συνειδητοποιημένο για την πραγματικότητα που ίσως και να μην αλλάξει ποτέ, αλλά θα προσπαθεί να την αλλάξει.

Θα μάθει να σέβεται το συνάνθρωπο του γιατί είναι ο καθρέφτης του.

Θα μάθει να είναι ευτυχισμένο με τις απλές χάρες της ζωής.

Θα μάθει να σέβεται τη διαφορετικότητα γιατί όλοι γεννηθήκαμε διαφορετικοί.

Θα μάθει να δουλεύει ομαδικά γιατί μόνο του δεν θα φτάσει ποτέ και πουθενά.

Θα μάθει να είναι δίκαιο, να λέει πάντα την αλήθεια, να κρατά το λόγο του και να είναι άξιο να το εμπιστεύονται.

Θα μάθει πως πρέπει μέσα από τα ταλέντα του να είναι χρήσιμο στην οικογένεια και την κοινωνία ευρύτερα.

Θα μάθει πως μόνο με τις τέχνες εξευγενίζεσαι και αποκτάς τις απαραίτητες κοινωνικές ευαισθησίες.

Θα μάθει πως ο εθελοντισμός είναι η πιο δυνατή μορφή προσφοράς στη κοινωνία μας.

Άφησα για το τέλος το πιο σημαντικό, θα μάθει να αγαπά μέσα από τα μάτια μας, γιατί είναι το πιο σημαντικό εφόδιο που μπορώ να του δώσω, γιατί η αγάπη θα έπρεπε να είναι η θεμελιώδης αρχή κάθε κοινωνίας.

Κάπως έτσι απάντησα στο ερώτημα μου και ίσως τελικά να θέλω να σε κάνω γιαγιά, μαμά, όταν και εφόσον.

Χρόνια μας πολλά, γυναίκες, να αγαπάμε κυρίως τον υπέροχο εαυτό μας. Χωρίς αυτόν σε πλήρη αρμονία καμία πράξη μας δεν είναι ουσιαστική.