Το ξέσπασμα του ελληνικού και κυπριακού #meetoo ήταν η αφορμή για να αποκαλυφθούν αναρίθμητες ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν προσβλητικές, απαξιωτικές και άρρωστες συμπεριφορές από άτομα που κατείχαν εξουσία και επιρροή.

Παράλληλα έγινε αφορμή για να ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος σε σχέση με το πως οι κοινωνίες μας πολλές φορές ανέχονται, στηρίζουν και ενίοτε επιβραβεύουν τέτοιες σεξιστικές και ρατσιστικές συμπεριφορές, με τους θύτες –που είναι κυρίως άντρες- να βρίσκουν ελαφρυντικά επειδή ακριβώς είναι άντρες.

Μια συνθήκη που ξεκινά σαφώς από το σπίτι και από το πως οι γονείς ή οι κηδεμόνες ενός παιδιού το εκπαιδεύουν για να εξελιχθεί σε ένα σωστό άνθρωπο που θα σέβεται και θα τιμά τον άλλο άνθρωπο που έχει απέναντί του, χωρίς να τον ενδιαφέρει το φύλο του, η καταγωγή του, τα πιστεύω ή το οικονομικό του υπόβαθρο, παρά μόνο ο χαρακτήρας και οι πράξεις του.

Πράξεις απλές και με λογική συνοχή που σε μία κοινωνία όπως η δική μας, με βαθιά ριζωμένα στερεότυπα για τη θέση της γυναίκας και την ισχύ του άντρα, αποτελούν εξαιρέσεις που οφείλουμε να αναδεικνύουμε όποτε πέφτουν στην αντίληψή μας.

Πριν λίγες μέρες ένα μπαμπάς, στην Ελλάδα, ανέβασε μια ιστορία που την οποία του εκμυστηρεύτηκε η κόρη του, θέλοντας να ευχαριστήσει το αγόρι εκείνο που μεγαλώνοντας θα γίνει ένας εκπληκτικός άντρας. Και να πει παράλληλα ένα μπράβο στους γονείς του.