Γράφοντας αυτά, σκέφτομαι ότι πέρυσι, καθώς όδευα για τις καλοκαιρινές μου διακοπές, έπεσα σε ένα ποστ στο Facebook με φωτογραφίες «ατελών» σωμάτων. Τότε, έγραψα ένα άρθρο, το οποίο ίσως και να θεώρησα κάπως άτοπο, μιας και πίστευα πως έλεγα τα αυτονόητα. Ότι, δηλαδή, εν έτει 2020 καμία γυναίκα δεν θα έπρεπε να ντρέπεται να πετάξει το παρεό, αφήνοντας απόλυτα εκτεθειμένη την κυτταρίτιδα και το λίπος της και να τρέξει στην παραλία ή να παίξει ρακέτες.
Τώρα, γράφοντας αυτά, σκέφτομαι δυστυχώς πόσο άδικο είχα και αναρωτιέμαι πόσα ακόμα αυτονόητα κείμενα πρέπει να γράψουμε, για να τσακίσουμε τα άθλια στερεότυπα. Για να μην υπάρχει κανένας άνθρωπος εκεί έξω που θα πρέπει να απολογηθεί γι’ αυτό που είναι. Για να μη χρειάζεται στην τελική να υπερασπιστούμε το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να χάνει ή να παίρνει κιλά και να μην εγκλωβίζεται σε καταπιεστικά κοινωνικά καλούπια.
Ένεκα καλοκαιριού, φάτε και εσείς ένα μπέργκερ και τρέξτε στην παραλία. Βγάλτε στη φόρα την κυτταρίτιδα, το λίπος, τις «δίπλες», τις ραγάδες και το πεσμένο στήθος. Σερβίρετε πάντα με χαμόγελο. Είναι σαν το αλάτι στο φαγητό. Ναι, στις τεράστιες μερίδες φαγητού που γουστάρουμε να τρώμε!