Πιο κάτω αυτούσια το κείμενό του:

Επιστρέφοντας πριν λίγο από την Οδού ένιωσα έντονα την ανάγκη να γράψω δυο λόγια. «Είναι άλλο να το ακούς και άλλο να το ζεις», μου είπε κάποιος από τους κατοίκους. Έχει δίκαιο.

Βρέθηκα εκεί στο πλαίσιο του προγράμματος για στήριξη των παιδιών της περιοχής μέσα από δράσεις ψυχαγωγίας, που ξεκινήσαμε από σήμερα στο Κυπριακό Κέντρο Θεάτρου για Παιδιά και Νέους - Assitej Cyprus. Η διαδρομή αποκαρδιωτική. Καμένη γη, καμένα όλα… Ένα τοπίο μαύρο.

Στο μικρό γήπεδο κοντά στην πλατεία του χωριού μαζεύτηκαν 6-7 παιδιά. Εμψυχώτρια του προγράμματος για σήμερα ήταν η Maria Machlamouzi, που διάβασε στα παιδιά ένα παραμύθι. Ακολούθησε θεατρικό παιχνίδι βασισμένο στο παραμύθι. Χαμόγελα, φωνές, λαμπερά πρόσωπα… Χαρά! «Ένα από τα παιδιά σήμερα έλεγε στον κόσμο πως πρέπει να φύγουμε από το χωριό, επαναλαμβάνοντας τις φράσεις που άκουσε από τους μεγάλους το Σάββατο», μας είπε με δάκρυα στα μάτια η σύζυγος του -νεαρότατου- κοινοτάρχη.

Τα παιδιά απόλαυσαν το θεατρικό παιχνίδι με την ψυχή τους. Το έβλεπες στα μάτια τους.

Στη συνέχεια, οι κάτοικοι του χωριού μας προσκάλεσαν στην πλατεία και μας πρόσφεραν νερό. «Δεν έχουμε ηλεκτρισμό για να σας φτιάξουμε καφέ», μας είπαν στεναχωρημένοι. Άνθρωποι αληθινοί, άνθρωποι πληγωμένοι μα περήφανοι… Οι ιστορίες τους μπλέκονταν η μια με την άλλη μπροστά στα μάτια μας.

Ένας νεαρός πέρασε με το αυτοκίνητό του και κατέβηκε για να χαιρετήσει τους υπόλοιπους. «Θα παντρευόταν το Σάββατο, τη μέρα της πυρκαγιάς», μας είπε ένα κορίτσι. «Γλίτωσα!», απάντησε εκείνος, χωρίς όμως να μπορεί να κρύψει τη θλίψη του. «Θα το περάσουμε κι αυτό όπως όλα», είπε η γιαγιά που καθόταν πιο κάτω. Με το χαμόγελό της και όλη τη σοφία των 96 της χρόνων.

«Είπαν ότι θα πάρει 70 χρόνια να γίνει το χωριό μας όπως πριν», είπε κάποιος άλλος. «Θα ζήσουμε να το δούμε άραγε;». «Μακάρι να μη χάνονταν οι τέσσερις συγχωριανοί μας και τα υπόλοιπα φτιάχνονται», του απάντησε η σύζυγος του κοινοτάρχη στρέφοντας το βλέμμα της μακριά. Με συγκίνησε. Δεν ήταν «οι ξένοι». Δεν ήταν «οι Αιγύπτιοι». Ήταν οι δικοί τους άνθρωποι. Της το είπα… Δάκρυσε… «Τους αγαπούσαμε πολύ. Ήταν κομμάτι αυτού του χωριού».

«Είναι ωραίο το χωριό σας», τους είπα κάποια στιγμή. «Ήταν», μου απάντησε βουρκωμένος -μα χαμογελώντας- ένας νεαρός. «Είναι», αποκρίθηκε μια νεαρή κοπέλα που καθόταν πιο πέρα. «Το χωριό μας είναι οι άνθρωποί του…».

Και ναι, είναι!