Στη συναυλία του στο Κατράκειο, ο Σωκράτης Μάλαμας λύγισε όταν αναφέρθηκε στην Παναγιώτα, το 7χρονο κοριτσάκι που έχασε τη ζωή της όταν την πάτησε ένα φορτηγό στη Νίκαια, κοντά στο σημείο της συναυλίας.

«Άκουσα αυτό που έγινε στη Νίκαια. Ένα κοριτσάκι το πάτησε ένα φορτηγό. Με τρώει όλη μέρα, δεν μπορώ... Ας πάει η ψυχή του όπου είναι να πάει», είπε.

Και ενώ ξεκίνησε να τραγουδά, από τη συγκίνηση στη συνέχεια δεν μπορούσε να τραγουδήσει και ζήτησε από τον κόσμο να πει το κομμάτι.

Πιο κάτω ένα σχόλιο για το συμβάν, από την πάντα εύστοχη Γιάννα Κούκα:

Κάποιοι καλλιτέχνες κάτι κάνουν στην ψυχή μας. Είναι εκεί να μας συντροφεύουν στα σμπαράλια της ψυχής μας, κάθε φορά που λυγίζουμε, κι ας μην το ξέρουν. Δεν είναι μονάχα οι στίχοι τους κι οι μουσικές τους, είναι η ταύτισή τους μαζί μας. Είναι η κατάρρευση που δεν ντρέπεται να φανερωθεί μπροστά στο κοινό τους, μπρος τα μάτια όλων μας. Είναι η παραδοχή της ήττας μας, της πιο μεγάλης ήττας μας. Ο Μάλαμας είναι ένας απ’ αυτούς. Το πουλάκι ο Σωκράτης. Έκανε συναυλία στο Κατράκειο Θέατρο. Και λύγισε. Άφησε τον εαυτό του έτσι. Είπε: «Άκουσα αυτό που έγινε στη Νίκαια. Ένα κοριτσάκι το πάτησε ένα φορτηγό. Με τρώει όλη μέρα, δεν μπορώ... Ας πάει η ψυχή του όπου είναι να πάει».

Και κάποια στιγμή προσπάθησε να τραγουδήσει τον «Κήπο». Και λύγισε πιο πολύ. Κι είπε «δεν μπορώ να τραγουδήσω, τραγουδήστε το εσείς». Κι είναι σπουδαία η ευαλωτότητα, είναι σπουδαίο το ράγισμα, είναι σπουδαία η στιγμή που ζητάς βοήθεια. «Δεν μπορώ. Τραγουδήστε το εσείς». Τα λόγια που είπε: «Καθένας που φεύγει παίρνει όλο τον κόσμο μαζί του. Ακόμα κι αν είναι ένα νήπιο παιδάκι» είναι κάθε λέξη του Χέμινγουεϊ: «Γι’ αυτό μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Η καμπάνα χτυπάει για σένα». Ψυχή βαθιά ρε ευάλωτε. Ψυχή βαθιά ρε πουλάκι. Ψυχή βαθιά.