Γράφει ο Δημήτρης Μυστακίδης:
«Στις 27/09/2017, ξεκίνησε η δική της Π, μιας νεαρής γυναίκας που στην προσπάθειά της να αμυνθεί σε σεξουαλική επίθεση, σκότωσε τον επίδοξο βιαστή (δικό της και της φίλης) της.
Η ποινή της 15 χρόνια, χωρίς να της αναγνωριστεί το δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Ένα δικαίωμα που είναι αναγνωρισμένο όταν απειλείται η ιδιοκτησία όχι όμως όταν απειλείται η σεξουαλική ελευθερία ή η ζωή μιας γυναίκας.
Στο Εφετείο η ποινή της μειώθηκε στα 10 χρόνια.
Το τραγούδι αυτό γράφτηκε μετά από την ανάγνωση του βιβλίου “Μια γυναίκα απολογείται” της Maria Louka που αναφέρεται στην ιστορία της Π. Διαβάστε το στην πρώτη ευκαιρία. Θα σκεφτείτε και θα αναθεωρήσετε πολλά γιατί πιστεύω πως καθήκον μας είναι να προσπαθούμε κάθε μέρα να γίνουμε καλύτεροι. Να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να τα διορθώνουμε. Να ζητάμε συγνώμη όταν χρειάζεται.
Όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό μ’ έκαναν να προβληματιστώ. Και για αυτά που συμβαίνουν γύρω μου αλλά κυρίως για αυτά που συμβαίνουν μέσα μου. Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί μπήκαν σε σειρά όταν διάβασα το καταπληκτικό κείμενο του Ζήση Ρούμπου.
Είναι ακριβώς όπως τα λέει. Εμείς η γενιά του 70 μεγαλώσαμε δυστυχώς με αυτά τα πρότυπα. Με μια μικρή βουτιά στα εσώψυχα σίγουρα θα αναγνωρίσετε οι συνομήλικοι αυτές τις συμπεριφορές.
Η πατριαρχία είναι εδώ. Το ίδιο και οι γυναικοκτονίες.
Ας κάνουμε αυτό που λέει ο Ζήσης.
Ας σπάσουμε το απόστημα και από άνδρες να γίνουμε άνθρωποι».
