Ο Μάουρο Προσπέρι, ένας Ιταλός μαραθωνοδρόμος και αστυνομικός κατάφερε να επιβιώσει στην έρημο Σαχάρα χωρίς νερό και φαγητό για μέρες. Ο Μάουρο έγινε γνωστός για την εξαφάνισή του στην έρημο της Σαχάρας, ενώ αγωνιζόταν στον Μαραθώνιο του 1994 στο Μαρόκο.

Μαζί με ογδόντα άλλους συμμετέχοντες, ξεκίνησε τον αγώνα στις 10 Απριλίου 1994. Η εξαφάνισή του συνέβη τέσσερις ημέρες μετά τον αγώνα της εβδομάδας, καθώς συνέχισε να περνά μέσα από μια απρόσμενη οκτάωρη αμμοθύελλα, αποφασισμένος να διατηρήσει την 7η θέση.

«Όταν άρχισε να φυσάει η αμμοθύελλα, έχασα τους άλλους. Συνέχισα να τρέχω όμως, γιατί νόμιζα ότι μπορούσα να δω το μονοπάτι. Ήμουν στην έβδομη θέση και δεν ήθελα να την χάσω. Άρχισα να τρέχω ξανά, αλλά μετά από λίγα λεπτά μού ήρθε στο μυαλό ότι είχα χάσει τα ίχνη των άλλων. Είχα μια πυξίδα και έναν χάρτη, έτσι σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να περιηγηθώ τέλεια, αλλά χωρίς σημεία αναφοράς είναι πολύ πιο δύσκολο», θυμάται.

Παρέκκλινε πάνω από 300 χιλιόμετρα από την πορεία του. Κατά τη διάρκεια του εννιαημέρου αποπροσανατολισμού του, στα καταφύγια επιβίωσης έπινε τα ούρα του, σκότωνε και έτρωγε μικρά ζώα της ερήμου, όπως σαύρες και νυχτερίδες, και τα βράδια βυθιζόταν στην άμμο της ερήμου, για να προστατευτεί από τις ψυχρές θερμοκρασίες.

Μάλιστα, ο Μάουρο Προσπέρι ανέφερε ότι κατέφυγε σε ένα εγκαταλελειμμένο από καιρό ισλαμικό ιερό που χρησιμοποιούσαν Βεδουίνοι που ταξίδευαν στη Σαχάρα, όπου βρήκε μια αποικία νυχτερίδων να κρέμονται από το ταβάνι, πολλές από τις οποίες σκότωσε και ήπιε το αίμα για περαιτέρω τροφή.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο ιερό, χρησιμοποίησε σήματα κινδύνου, όπως η τοποθέτηση μιας ιταλικής σημαίας πάνω από το ιερό, ένα ραβδί για να σχεδιάσει τα γράμματα "SOS” στην άμμο, ενώ έβαλε φωτιά στο σακίδιό του για να δημιουργήσει ένα σήμα καπνού.

Παρά τις προσπάθειές του, ένα ελικόπτερο και ένα μικρό αεροπλάνο δεν μπόρεσαν να δουν τον αθλητή ανάμεσα στους αμμόλοφους της ερήμου, καθώς μια αμμοθύελλα 12 ωρών μόλις είχε αρχίσει να σαρώνει την περιοχή, η οποία έσβησε το φλεγόμενο σακίδιό του, αφήνοντάς τον ξανά μόνο στην έρημο.

Πιστεύοντας ότι θα πέθαινε από αφυδάτωση, πείνα και φοβούμενος ότι το σώμα του δεν θα βρεθεί ποτέ στην απομακρυσμένη περιοχή της ερήμου, κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα η σύζυγός του να χρειαστεί να περιμένει 10 χρόνια για να ανακοινωθεί νόμιμα νεκρός, επειδή λόγω απουσίας του πτώματος δεν θα μπορούσε να λάβει την αστυνομική του σύνταξη, ο Προσπέρι προσπάθησε να αυτοκτονήσει.

Έσκισε τους καρπούς του με ένα μικρό μαχαίρι τσέπης που είχε και αποκοιμήθηκε πιστεύοντας ότι θα πεθάνει και δεν θα ξυπνήσει, αλλά λόγω της έντονης αφυδάτωσής του, το αίμα του είχε πήξει γύρω από τις περικοπές.

«Ήμουν πολύ καταθλιπτικός. Ήμουν πεπεισμένος ότι θα πέθαινα και ότι θα ήταν ένας μακροχρόνιος αγωνιώδης θάνατος, οπότε ήθελα να τον επιταχύνω. Σκέφτηκα ότι αν πεθάνω στην έρημο, κανείς δεν θα με βρει και η σύζυγός μου δεν θα λάβει τη σύνταξη της αστυνομίας στην Ιταλία, γιατί αν κάποιος εξαφανιστεί, πρέπει να περιμένει 10 χρόνια, για να κηρυχθεί νεκρός. Τουλάχιστον αν πέθαινα σε αυτό το μουσουλμανικό ιερό, θα έβρισκαν το σώμα μου και η γυναίκα μου θα είχε εισόδημα», ανέφερε.

Την ένατη ημέρα της εξαφάνισής του, αφού διέσχισε την οροσειρά Jebel Bani, ανακάλυψε ένα ίχνος φρέσκων περιττωμάτων κατσίκας, τα οποία ακολούθησε και βρήκε ένα ίχνος από ανθρώπινα αποτυπώματα. Ακολουθώντας τα ίχνη, τελικά βρήκε ένα κοριτσάκι μόνο του με μια ομάδα κατσικιών και αυτό ήταν το πρώτο άτομο που έβλεπε μέσα σε δέκα μέρες.

Ο Προσπέρι έτρεξε προς το παιδί και το παρακάλεσε για βοήθεια, αλλά το κοριτσάκι φοβήθηκε και έφυγε τρέχοντας πάνω από έναν αμμόλοφο.Ο Ιταλός την ακολούθησε και εκείνη τον οδήγησε στη γιαγιά της και στη συνέχεια σε ένα στρατόπεδο νομάδων Tuareg σε μια μικρή όαση.

«Με κοίταξε απογοητευμένη, ουρλιάζοντας από τρόμο. Την παρακάλεσα να σταματήσει, αλλά εξαφανίστηκε σε έναν αμμόλοφο. Πρέπει να ήμουν ένα αποτρόπαιο θέαμα, σκέφτηκα. Έβγαλα τον καθρέφτη μου και τον έστρεψα προς το πρόσωπό μου. Σοκαρίστηκα. Ήμουν σκελετός. Τα μάτια μου είχαν βυθιστεί τόσο πολύ πίσω στο κρανίο μου, που δεν μπορούσα να τα δω», τόνισε.

Φορτώθηκε αρχικά σε μια καμήλα για αρκετές ώρες, από τους άνδρες Τουαρέγκ του στρατοπέδου που τον πήγαν στο πλησιέστερο χωριό. Τον παρέλαβε μια περίπολος της στρατιωτικής αστυνομίας της Αλγερίας και τον οδήγησε σε ένα κοντινό νοσοκομείο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο νοσοκομείο, ο Προσπέρι έμαθε ότι είχε απομακρυνθεί 180 μίλια από την πορεία του και δεν ήταν πλέον στο Μαρόκο, αλλά στην Αλγερία.

Ο 39χρονος πενταθλητής χρειάστηκε 16 λίτρα ενδοφλέβια υγρά, για να αναπληρώσει την απώλεια νερού, ενώ είχε χάσει 33 κιλά βάρος και το συκώτι του είχε υποστεί ζημιά σε σημείο που μπορούσε να καταναλώσει μόνο υγρά για αρκετούς μήνες. Επίσης, τα νεφρά του είχαν υποστεί μόνιμη βλάβη από την ποσότητα των ούρων που είχε καταναλώσει για ενυδάτωση.


Μετά την επιστροφή του στην Ιταλία έπειτα από επτά ημέρες στο νοσοκομείο της Αλγερίας, χρειάστηκε μια διετή διαδικασία φυσικής και ψυχικής αποκατάστασης.

Πηγή: Sputnik