Γράφει ο Σπύρος Γιασεμίδης


Τρύπες. 1996. Χάρτινο τσίρκο. Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι. Και μια εφηβική καρδιά, που μέσα της καταχωρεί όλα εκείνα τα όμορφα ερεθίσματα της τότε εποχής, κάποτε εκούσια κι άλλες φορές ακούσια, μα πάντα με ενθουσιασμό, με σκοπό να τα χρησιμοποιήσει σαν λίμα η ενήλικη ψυχή όλες εκείνες τις φορές που θα νιώθει πως ασφυκτιά, κλεισμένη στη φυλακή της καθημερινότητας και θα θέλει να κόψει τα κάγκελά της για να δραπετεύσει από αυτήν.


‘Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου’.

Στίχος για μας στα 15, γεγονός στα 35. Γεγονός, όμως, που πολύ λίγοι το συνειδητοποιούν, παρά μόνο όταν είναι πλέον αργά και η ζωή όντως φαντάζει μικρή. Τότε, που θα έδιναν τα πάντα για ένα πισωγύρισμα στον χρόνο και μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Δυστυχώς όμως για εκείνους, η ζωή είναι σαν το θέατρο παρά σαν την τηλεόραση – σου δίνει μια και μόνο ευκαιρία για να δώσεις κι εσύ με τη σειρά σου τον καλύτερό σου εαυτό, και μετά πέφτει η αυλαία, κι ό,τι έκανες έκανες. Στο παρασκήνιο κάνει κρύο, αφού έχουν πλέον σβήσει οι προβολείς. Εκεί δεν παίζεις, ούτε ζεις, απλά υπάρχεις, επιβιώνεις. Είναι ακριβώς εκεί, στο παρασκήνιο, που οι πιο πολλοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται πως δεν έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στο σανίδι της ζωής τους και θέλουν να πάνε πίσω, να ξαναπαίξουν το έργο τους από την αρχή, να κάνουν comeback στη ζωή, μα με λύπη συνειδητοποιούν πως η αυλαία δεν ανοίγει από μέσα.


‘Η ζωή είναι υπερβολικά μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου’.

Ζήσε – ζήσε τώρα, πριν να είναι αργά και η πράξη γίνει ευχή και το σανίδι παρασκήνιο. Μην αφήσεις όλα εκείνα τα ‘θέλω’, που τόσο πολύ λαχταρά η καρδιά σου να αραχνιάσουν στο μπουντρούμι των αναβολών σου. Βγάλε τα έξω στον ήλιο – ρίξε τους φως. Κάν’ τα πράξη – ΤΩΡΑ. Το ‘αύριο’, τις πλείστες φορές, είναι συνώνυμο του ‘ποτέ’. Και όλα εκείνα τα πράγματα που τόσο πολύ ήθελες να κάνεις σε αυτή την τόσο μικρή ζωή, μα τα άφησες ‘για αύριο’, θα σε ακολουθήσουν στο παρασκήνιο και θα πάρουν την εκδίκησή τους από σένα που δεν τα μετουσίωσες όταν έπρεπε, όταν ακόμη μπορούσες.


‘Η ζωή είναι όντως μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου’.

Ανέβα εκείνο το βουνό που πάντα ήθελες, όσο τα πόδια σου είναι ακόμη δυνατά και σε κρατάνε χωρίς τη βοήθεια μπαστουνιού. Διάβασε μονοκόμματα εκείνο το βιβλίο που διαρκώς αναβάλλεις, τώρα, πριν να μπουν γυαλιά πρεσβυωπίας μεταξύ αυτού και των ματιών σου. Πήγαινε για μια βόλτα αορίστου διαρκείας σε ένα ολοπράσινο πάρκο με τον σύντροφο της ζωής σου, μια καθημερινή ενόσω ο υπόλοιπος κόσμος δουλεύει, έτσι απλά για να δεις πόσο ωραίο είναι το αίσθημα τού να κολυμπάς κόντρα στο ρεύμα τού κομφορμισμού, που μέρα με τη μέρα μας διαβρώνει και μας κάνει τα ‘τώρα’ μας ‘αύριο’. Και παίξε με τα παιδιά σου. Παίξε όσο δεν ξανάπαιξες ποτέ στη ζωή σου, ούτε καν τότε που ήσουν εσύ παιδί στη θέση τους. Παίξε μαζί τους όσο βρίσκονται ακόμη σε αυτή τη μαγική, αθώα ηλικία και η μόνη έννοια που έχεις είναι να πέσεις με αρκετή πειστικότητα στο πάτωμα, χτυπημένος από σπαθί πειρατή, βέλος τοξότη ή δαγκωματιά τυρρανόσαυρου. Χάρισέ τους τον καλύτερο σου εαυτό, κι όχι μια διαβρωμένη του εκδοχή, έρμαιο της καθημερινότητας και της ρουτίνας.

Πρόσφατα είχα δει σε μια ταινία κάτι που μου έκανε τρομερή εντύπωση: δύο χαρακτήρες συνομιλούσαν και ο ένας ρωτάει τον άλλο, ρητορικά, αν ξέρει πώς προφέρεται η αγάπη για τα παιδιά του καθενός, για να του δώσει ο ίδιος την απάντηση: Χ-Ρ-Ο-Ν-Ο-Σ. Κλείνοντας το επιχείρημά του λέει στον άλλο πως ‘90% του συνολικού χρόνου που θα περάσουμε με τα παιδιά μας σε όλη μας τη ζωή θα είναι πριν αυτά γίνουν 12 χρονών’. Σοφά λόγια, μα για κάποιους φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Πόσοι και πόσοι θυσιάζουν καθημερινά όλες εκείνες τις ανεκτίμητες στιγμές με τα παιδιά τους –το παιχνίδι, τη συζήτηση, τον περίπατο, το παραμύθι, τους δράκους, τις νεράιδες και τους πρίγκιπες, στον βωμό της καθημερινότητας, με τα τελευταία να παίρνουν ψίχουλα γονικής σημασίας αντί τη διπλή μερίδα που αξίζουν. Μην αφήσεις ποτέ τον εαυτό σου να καταντήσει κομπάρσος στην ταινία της ζωής των παιδιών σου. Μην συμβιβαστείς για οποιοδήποτε άλλο ρόλο πέραν του πρωταγωνιστικού. Τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη γονική παρουσία – κι αυτό, γιατί είναι ανεκτίμητης αξίας. Ρώτησε ένα τετράχρονο τι θα διάλεγε μεταξύ μιας ώρας παιχνιδιού με τους γονείς του και οποιουδήποτε άλλου πράγματος στον κόσμο, υλικού ή άυλου, και θα δεις γιατί έχει τόση πολλή σημασία να είσαι παρών στα καρέ των αναμνήσεων των παιδιών σου.


‘Πόσο, στ’ αλήθεια, μικρή είναι η ζωή για να είναι θλιβερή, μωρό μου’.

Κατάλαβε το τώρα, πριν να είναι αργά. Βγες έξω. Πήγαινε για καφέ με φίλους που έχεις να δεις καιρό. Ταξίδεψε. Εξερεύνησε. Κάνε εκπλήξεις σε αυτούς που αγαπάς. Άσε την αγαπημένη σου μουσική να σε μεταφέρει εκεί που την άκουσες για πρώτη φορά. Άνοιξε εκείνη την μπουκάλα με το καλό κρασί που φύλαγες για την προαγωγή σου. Γιόρτασε το ‘σήμερα’ και κράτα τη στιγμή, καν’ την να διαρκέσει όσο πιο πολύ γίνεται και πάψε να προσπερνάς τον ενεστώτα για χάρη του μέλλοντα. Μάθε να ζεις στον σωστό χρόνο. Γέλασε, κλάψε, αγάπησε, πόνεσε, ονειρέψου – καν’ τα όλα, και φρόντισε να τα νιώθεις στον υπερθετικό ενόσω τα κάνεις. Ζήσε. Πραγματικά ΖΗΣΕ. Κανείς άλλος δεν θα το κάνει για λογαριασμό σου. Στο κάτω – κάτω, η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου. Απ’ τα 15 σου το τραγουδάς, ακόμη να το εμπεδώσεις;