Σημείωση: Τα γεγονότα που θα διαβάσετε παρακάτω, έλαβαν χώρα περί τα τέλη του Νοέμβρη του 2021.



Και η ιστορία μας έχει ως εξής:

Πήγαμε για πρώτη φορά ταξίδι με τον μπεμπέ προς Αθήνα για να γνωρίσει επιτέλους και την οικογένειά του ποτζεί μερκές. Είναι τούτα της απόστασης, αλλά και της πανδημίας, που κανένας δεν με είδε live έγκυο, αλλά τωρά πάμε να εμφανιστούμε με ένα μωρό στην αγκαλιά.


Όπως και να έχει, το πρώτο μας ταξίδι στο αεροπλάνο μια χαρά ήταν αναλόγως. Ήμασταν φουλ προετοιμασμένοι και ψαρωμένοι να αντιμετωπίσουμε διάφορα, αλλά εκαταφέραμέν τα τζαι ο μικρούλης ήταν συνεργάσιμος (βλέπε: εκοιμήθηκε όλλ δε γουέι, γέι).


Αφού επροσγειωθήκαμε Αθήνα και όλα καλά, μπαίνουμε στο αεροδρόμιο τζαι ήταν πραγματικά απίστευτο τζαι τόσο ωραίο ως ένδειξη κοινής λογικής θα έλεγα, που είχαμε προτεραιότητα επειδή είχαμε το μωρό 8 μηνών τότε, πάνω μας. Οπότε μόλις μας είδε που το μίλι -που λέμεν- ο σεκουριτάς,εφώναξέν μας αμέσως να παραμερίσουμε ουρές τζαι να πάμε κατευθείαν για τον έλεγχο και τις βαλίτσες ούτως ώστε να μην υπάρχει καθυστέρηση.


Όπου επηαίνναμεν εμείς βασικά να σταθούμε κανονικά σε ουρές (γιατί έτσι ξέρουμε τζαι εν το σωστό), εφκάλλαν μας που τις ουρές τζαι εδιούσαν μας προτεραιότητα και συγκεκριμένα ένας τυπάκος είπεν μας: «Μα με το παιδί; Προς Θεού, κύριοί μου, περάστε μπροστά». Οπότε φαντάζεστε την απίστευτη έκπληξή μας και την ευχαρίστηση φυσικά που ενιώσαμε, ένα σεβασμό ρε παιδί μου, πώς να το πω…


Ένιγουει τούτο ήταν που εφτάσαμε Αθήνα. Α, τωρά θα μου πείτε τι είχε γίνει πριν που ήσασταν στο δικό μας αεροδρόμιο, στην Κύπρο; Ε, βασικά εν έγινε τίποτε γιατί δεν είχαμε προτεραιότητα σε τίποτε, σύμφωνα με τους δικούς μας και επειδή δεν ξέραμε τίποτε, δεν είπαμε και τίποτε. Αλλά, το θέμα εν ήταν όταν φεύγαμε, το θέμα ήταν όταν εφτάσαμε Κύπρο μετά τη μια υπέροχη εβδομάδα μας στην Αθήνα.

Βγαίνοντας που λέτε, φίλοι μου, από το αεροπλάνο, εφέραν μας το καροτσάκι του μωρού, το μωρό εδυσανασχετούσε, ήθελεν κράτημα, οπότε πιάνει το ο σύζυγος πάνω του τζαι αναλαμβάνω καροτσάκι, βάλλω πάνω τζαι τις τσάντες μας τζαι προχωρούμε. Φτάνοντας σε ένα σημείο για να κατεβούμε από τούτη τη γέφυρα -πώς τη λεν- για να ανεβούμε στο λεωφορείο να μπούμε μέσα στο αεροδρόμιο, είχε μόνο σκαλιά μπροστά μας. Δεν είχε άλλο τρόπο να κατεβούμε. Φανταστείτε μας τωρά, ο ένας με το μωρό και εγώ με το καρότσι. Γυρίζω βλέπω μιαν κοπέλα που δούλευε στο αεροδρόμιο και την ερωτώ: «Συγγνώμη, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κατεβούμε;». Γυρίζει πάνω μου με ένα απαθέστατο και γεμάτο απορία ύφος και μου απαντά: «Α… ε… όχι».


Έμεινά τα. Μα αλήθκεια τωρά; Ε, ρωτάτε τι έκαμα; Έπαιρνά το σκαλοπάτι, σκαλοπάτι το καρότσι και σε κάποια φάση επλησίασέν με ένας κύριος και επρόσφερέ μου βοήθεια. Έπιασεν τζείνος που τη μια, εγώ που την άλλη τζαι εκατεβάσαμέν το. Τον ευχαρίστησα χίλιες φορές τζαι επροχώρησα. Εν το πίστευκα, αλλά επροχώρησα.


Και συνεχίζουμε.


Κατεβαίνουμε να μπούμε στην αίθουσα του αεροδρομίου και είχε σούπερ ουρά. Ελέγχαν safe passes κ.λπ., φαντάζεστε τι εγίνετουν. Οπότε το μωρό εννοείται ότι εδυσανασχετούσε όλο και πιο πολύ. Λέω του συζύγου, να ρωτήσω αν γίνεται να προχωρήσουμε, αφού Αθήνα είχαμε προχωρήσει;…


Πλησιάζω τον σεκουριτά και λέω του: «Συγγνώμη, επειδή έχουμε το μωρό, υπάρχει προτεραιότητα;». Και μου απαντά: «Ε, όχι δεν υπάρχει, συγγνώμη. Ξέρω, είμαστε το μόνο αεροδρόμιο που δεν έχουμε προτεραιότητα για μικρά παιδιά, μόνο για διπλωμάτες και Άτομα με Ειδικές Ανάγκες».


Το μόνο αεροδρόμιο; Μα τι εννοεί; Στην Ευρώπη; Στον κόσμο; Για τους διπλωμάτες;… Μα τι εννοείς κύριε μου;… Χμ,. εμ… ναι ρε συ… λογικό μου ακούγεται. Γιατί να περιμένει στη σειρά ο διπλωμάτης; Και πολύ καλά κάμνετε που δίνετε προτεραιότητα στα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, αλλά γιατί όχι σε άτομα με μικρά μωρά, σε ηλικιωμένους, σε εγκύους…;


Στην περίπτωσή μας, μωρό που πεινάς, κλαίεις, θέλεις άλλαγμα, ε κάτσε καρτέρα ή μάλλον εξήγα του ότι ο διπλωμάτης βιάζεται, εσύ μείνε να δυσπιρκάς.


Ήθελα να τσιριλλίσω. Οκ, εν το έκαμα. Εξεροκατάπια τζαι έκαμα επαναστροφή στη θεσούα μου.

Προχωρώντας θέλω να σας πω ότι μία κοπέλα και ένας κύριος που εργάζονταν στο αεροδρόμιο επροσπαθήσαν πραγματικά να μας βοηθήσουν και να μας περάσουν μπροστά. Ήταν τζαι λλίο φοητσιασμένοι μπας τζαι πει τους τζαι κάποιος κάτι, έτσι ένιωσα, αλλά εκάμαν το.


Τζαι όταν ο κύριος τούτος είπεν του «κυρίου» που έλεγχε διαβατήρια να μεν πιάσει άλλους, να μας βάλει εμάς με το μωρό να μεν περιμένουμε, εκείνος ο «κύριος» είπε του χωρίς καν να σηκώσει το βλέμμα του είτε πάνω του, είτε πάνω μας, το εξής υπέροχο και θεϊκό: «Ε, καλάν, ρε κουμπάρε, ίνταλως κάμνεις έτσι;».


Ο κύριος που ήθελε να μας βοηθήσει έσκυψε το πρόσωπό του, εγώ εφουτουνιάστηκα τζαι είπα του: «Αλήθκεια, είπεν μας: «ρε κουμπάρε ίνταλως κάμνεις έτσι»;. . . Εν έχω λόγια κύριε μου… Τι να πω…».


Εσιώπησα. Επροχωρήσαμε, επεράσαμε τον έλεγχο, ευχαριστήσαμε τούτους τους δύο ανθρώπους, εκατακουραστήκαμε τζαι σωματικά τζαι ψυχολογικά τζαι να σας πω τζαι το άλλο; Λίγο πιο πίσω από εμάς ήταν μια κοπέλα που ήταν μόνη της με δύο παιδάκια ηλικίας περίπου 6 με 8 χρονών. Μόνη της! Κανένας εν την ερώτησε να τη βοηθήσει, να της δώσει προτεραιότητα, τίποτε.


Τι να σας πω, ότι δεν ήθελα να το αφήσω δαμαί τζαι έπιασα όντως τηλέφωνο στο αεροδρόμιο να εκφράσω το παράπονό μου; Μεν με πείτε αθκιασερήν, εν ημπορώ να παραπονιούμαστε συνέχεια, αλλά να τα λέμε μεταξύ μας! Ήθελα να το μεταφέρω να δω τι στο καλό θα μου ελέαν.


Τζαι ο κύριος που μου απάντησε ήταν πολλά ευγενικός τζαι κατανοητικός τζαι μου είπε να τα στείλω όλα γραπτώς τζαι αν δεν πάρω απάντηση μέσα σε χρονικό περιθώριο που μου είχε ορίσει, τότε να πάρω ξανά τηλέφωνο να το αναφέρω.

Τζαι έτσι έκαμα, έγραψά τα όλα με λεπτομέρεια και αριθμούς πτήσεων κ.λπ. και επήρα απάντηση άμεσα φίλες και φίλοι μου. Τζαι η απάντηση τι ήταν νομίζετε;


Ήταν κάτι του τύπου, κυρία μου απολογούμαστε αλλά ξέρετε λόγω της κατάστασης υπάρχουν καθυστερήσεις και ευχαριστούμε που μας τα λέτε αυτά για να γινόμαστε καλύτεροι.


Εν εκατάλαβεν τίποτε από όσα της είπα. Τζαι απάντησα ξανά γράφοντας ότι είναι αδιανόητο τούτο το πράμα τζαι πρέπει να κάμετε κάτι. Να κάμετε τα λόγια πράξη. Όπως είπα και πιο πάνω πολλά καλά κάμνετε και εννοείται ότι πρέπει να υπάρχει προτεραιότητα για Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, αλλά θα έπρεπε να υπάρχει η ίδια μεταχείριση και σε κηδεμόνες με μικρά μωρά, σε ηλικιωμένα άτομα, σε εγκύους. Γιατί σε διπλωμάτες; Μα εξηγήστε μου.


Και φυσικά δεν πήρα καμία απάντηση. Εννά μου πεις τι επερίμενες; Επερίμενα πραγματικά κάτι, όι μόνο λόγια και ευχαριστούμε που μας τα λέτε; Τζαι που σας τα είπα Αεροδρόμιο, συγνώμη Διεθνές Αεροδρόμιο της Κύπρου μας, τι εκατάλαβα;


Ντίνα (με πολλύ φραστρέισιον).