Σήμερα το πρωί, η πρώτη ειδοποίηση στο κινητό ήταν κάπως έτσι: «Ισχυρές εκρήξεις στο Κίεβο - Τουλάχιστον δύο νεκροί». Μετά ήρθε μια άλλη που έγραφε ότι «Η έγκυος στο βομβαρδισμένο μαιευτήριο της Μαριούπολης δεν τα κατάφερε». Ούτε αυτή ούτε το μωρό της. Το έβγαλαν μέσα από την κοιλιά της νεκρό. Σκέφτηκα πολλές φορές αυτές τις μέρες ότι δεν θέλω να είμαι κολλημένη πάνω σε μια οθόνη βλέποντας τις ειδήσεις. Είναι πολύς ο πόνος και μερικές φορές πολύ δύσκολο να τον διαχειριστείς. Από την άλλη, η δουλειά μας δεν το επιτρέπει. Οπότε για ακόμα μια μέρα δεν απενεργοποίησα τις ειδοποιήσεις.

Ξέρω -το ξέρουμε πια όλοι- ότι και αύριο θα διαβάσουμε για βομβαρδισμούς, νεκρούς, τραυματίες και χαλάσματα σε μια χώρα που πριν από λίγους μήνες ζούσε την καθημερινότητά της. Στις ανατολικές επαρχίες της, τα «σύννεφα» μιας άλλης αναστάτωσης πλανόνταν, αλλά μάλλον κανείς δεν ήθελε -ή δεν μπορούσε- να πιστέψει ότι η κατάσταση εκεί, θα οδηγούσε σε μια τόσο εκτεταμένη σύγκρουση.

Γι’ αυτό και αρκετές οικογένειες είχαν φύγει από την περιοχή του Ντομπάς και έφτασαν στο Κίεβο για να ζήσουν μια πιο ασφαλή ζωή. Όπως εκείνος ο πατέρας που έμαθε από το Twitter για τον θάνατο της γυναίκας και των δύο του παιδιών. Το 2014, ζούσαν στο Ντονέτσκ, αλλά η κρίση τούς ανάγκασε να ξεριζωθούν. Απέδρασαν από τις μάχες και έφτασαν στα περίχωρα του Κιέβου, στο Ιρπίν, για να ξαναχτίσουν τη ζωή τους. Δεν φαντάζονταν ποτέ ότι λίγα χρόνια μετά, τα ρωσικά τανκς θα έφταναν έξω από την ουκρανική πρωτεύουσα. Αυτήν τη φορά, δεν κατάφεραν να ξαναξεριζωθούν. Στον δρόμο της προσφυγιάς, τούς βρήκε μια οβίδα. Ο πατέρας που βρισκόταν στο Ντονέτσκ, για να περιθάλψει την άρρωστη μάνα του, αναγνώρισε τις βαλίτσες δίπλα στα άψυχα σώματα και κάπως έτσι έμαθε πως πια δεν τού έμεινε οικογένεια.

Λίγους μήνες πριν, ζούσαν καλά. Είχαν το σπίτι τους, την καθημερινότητά τους και δυο σκυλιά. Το ένα πέθανε και αυτό. Λίγους μήνες πριν ζούσαν τη σχετική ηρεμία τους. Αυτοί και οι εκατομμύρια άνθρωποι της χώρας. Σκέφτηκα πώς ήταν η ζωή πριν από τον πόλεμο. Άραγε αυτοί οι άνθρωποι θα την θυμούνται καθόλου έτσι στοιβαγμένοι σε καταφύγια πολέμου ή περπατώντας χιλιόμετρα για να γίνουν πρόσφυγες ή σκάβοντας ομαδικούς τάφους για τους νεκρούς τους;

Θυμήθηκα μετά ότι ο φίλος μου ο Μιχάλης, που είναι συνέχεια με μια βαλίτσα στο χέρι, είχε επισκεφθεί πρόσφατα το Κίεβο. Θυμήθηκα πάλι ότι την τελευταία φορά που επικοινώνησα μαζί του για παρόμοιο λόγο ήταν για να μου στείλει μερικές φωτογραφίες από τη Βηρυτό πριν από τη μεγάλη καταστροφή που προκάλεσε η φονική έκρηξη 2.750 τόνων νιτρικού αμμωνίου σε αποθήκη στο λιμάνι της πόλης. Τότε, έγραφα -και ήμουν πεπεισμένη- πως «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Και ότι θα επιστρέψουμε σε αυτήν μια μέρα, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις. Έγραφα ότι η ελπίδα είναι τελικά το μόνο αντίδοτο στον φόβο. Σήμερα, δεν μπορώ να είμαι ακόμα τόσο αισιόδοξη. Ήρθε μετά και μια άλλη ειδοποίηση που έγραφε πως ο πόλεμος μπορεί να διαρκέσει μέχρι τον Μάιο…

Ο Μιχάλης όμως, μου έστειλε τις φωτογραφίες και σκέφτηκα πως είναι άδικο να τις κρατήσω μόνο για μένα.


Φωτογραφίες: Μιχάλης Ξενοφώντος/ instagram.com/xenofontos_life/