Σημείωση: Το κείμενο περιέχει εικόνες και βίντεο που μπορεί να ενοχλήσουν.


Ο Σέρχι Περεμπιίνις έχασε τη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά. Μέσα σε λίγα λεπτά είδε την οικογένειά του να ξεκληρίζεται. Το έμαθε από το Twitter όταν αναγνώρισε τις βαλίτσες που κείτονταν δίπλα στα νεκρά σώματά τους. Και αυτή είναι ακόμα μία από εκείνες τις (πολλές) φρικτές ιστορίες που «γεννά» ο πόλεμος.

Ο Σέρχι γνωρίστηκε με τη σύζυγό του στο γυμνάσιο. Έγιναν ζευγάρι χρόνια μετά όταν συναντήθηκαν ξανά σε ένα κλαμπ. Παντρεύτηκαν το 2001. Ζούσαν στα περίχωρα του Κιέβου, σε ένα διαμέρισμα με τα δύο τους παιδιά και τους δύο τους σκύλους, Μπενζ και Κέικ. Εκείνη λογίστρια που είχε μόλις γυρίσει από ένα ταξίδι στη Γεωργία, εκείνος προγραμματιστής. Είχαν ένα μινιβάν και μοιράζονταν με φίλους ένα εξοχικό. Με λίγα λόγια, μια κοινή οικογένεια της Ουκρανίας.

Και μετά ήρθε ο πόλεμος.

Οι εικόνες με τα νεκρά σώματα που κείτονταν σε ένα σπαρμένο με συντρίμμια δρόμο, δίπλα από ένα μνημείο για τα θύματα του Β’ΠΠ, έκαναν τον γύρο του κόσμου. Ο Σέρχι Περεμπιίνις έμαθε για το θάνατο της οικογένειάς του μέσω Twitter, στις αναρτήσεις φίλων και γνωστών.

Ο 43χρονος πατέρας προσπάθησε να εντοπίσει την οικογένειά του. Στο πρώτο τηλεφώνημα, αρχικά στο κινητό της συζύγου του, δεν απάντησε κανείς. Τα κινητά των παιδιών του, βουβά. Περίπου μισή ώρα μετά, είδε στο Twitter για μια οικογένεια που είχε χάσει τη ζωή της σε αεροπορική επιδρομή, ενώ προσπαθούσε να διαφύγει από το Ιρπίν.

«Αναγνώρισα τις βαλίτσες και έτσι κατάλαβα» λέει ο 43χρονος στους New York Times.

Η Τατιάνα και τα δύο τους παιδιά, 18 και 9 χρόνων, σκοτώθηκαν καθώς προσπαθούσαν να αποδράσουν από το εμπόλεμο Ιρπίν, όταν μια βόμβα έπληξε την περιοχή.

Η μόνη φορά που ξεσπά σε κλάματα ο 43χρονος, είναι όταν θυμάται να λέει στη σύζυγό του, στο τελευταίο τους τηλεφώνημα, πως λυπόταν που δεν ήταν μαζί τους.

«Της είπα “συγχώρεσέ με που δεν μπορώ να σε υπερασπιστώ. Έπρεπε να φροντίσω ένα άτομο (σ.σ τη μητέρα του) που σημαίνει πως δεν μπορώ να σας προστατεύσω”. Μου είπε, μη στενοχωριέσαι, θα τα καταφέρω να φύγω».

Η αισιοδοξία της δεν ευοδώθηκε. Όπως παραδέχεται ο πατέρας που έμεινε μόνος, ήταν σημαντικό που ο θάνατος της οικογένειάς του καταγράφηκε σε φωτογραφίες και βίντεο. «Ολόκληρος ο κόσμος πρέπει να ξέρει τι συμβαίνει εδώ» λέει.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι Περεμπιίνις ξεριζώνονταν από τον τόπο τους. Το 2014, ενώ ζούσαν στο Ντοντέτσκ, η Ρωσία υποκίνησε την ανταρσία των αυτονομιστών. Απέδρασαν από τις μάχες, αναγκαζόμενοι να φύγουν για το Κίεβο όπου άρχισαν να ξαναχτίζουν τη ζωή τους. Όπως λέει ο 43χρονος, όταν τα ρωσικά τανκς εισέβαλαν στην πόλη πριν από δύο εβδομάδες, δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως συνέβαινε ξανά.

Δεν έχω πια τίποτα να χάσω...

Στα μέσα Φεβρουαρίου, ο 43χρονος ταξίδεψε στην πατρίδα του, το Ντονέτσκ για να φροντίσει τη μητέρα του που νοσούσε με Covid-19. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, το σημείο διέλευσης για την επιστροφή έκλεισε κι ο Περεμπιίνις παγιδεύτηκε στο Ντονμπάς.

Μετά τον θάνατο της οικογένειάς του, για να επιστρέψει στο Κίεβο, χρειάστηκε να ταξιδέψει στη Ρωσία, πετώντας στο Καλίνινγκραντ, για να περάσει τα σύνορα στην Πολωνία. Στα ρωσο-πολωνικά σύνορα, υποστηρίζει ο ίδιος, οι Ρώσοι συνοριοφύλακες τον ανέκριναν, τού πήραν δαχτυλικά αποτυπώματα και φαίνονταν έτοιμοι να τον συλλάβουν χωρίς προφανή λόγο, αν και τελικά τον άφησαν να συνεχίσει.

Σύμφωνα με τους ΝΥΤ, ο ίδιος τούς είπε: «Ολόκληρη η οικογένειά μου σκοτώθηκε σε αυτό που εσείς αποκαλείτε ειδική στρατιωτική επιχείρηση και εμείς πόλεμο. Κάντε ό,τι θέλετε μ’ εμένα. Δεν έχω πια τίποτα να χάσω».



Με πληροφορίες από Lifo