Κεντρική φωτογραφία από ASCENSION ST. VINCENT / People

Ο Κένταλ Τζουρνάκινς, 15 μηνών σήμερα, πήρε νωρίτερα αυτόν τον μήνα εξιτήριο από νοσοκομείο της Ιντιανάπολις μετά από 460 μέρες νοσηλείας στην μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών και όλοι το γιόρτασαν.

Καθώς έλεγαν τους τελευταίους τους αποχαιρετισμούς, το προσωπικό του νοσοκομείου διοργάνωσε μια παρέλαση για το αγοράκι, που γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 2020, σύμφωνα με το Good Morning America. Οι κάμερες κατέγραψαν το σκηνικό όπου ο Κένταλ και οι γονείς του αποχωρούν από το νοσοκομείο περικυκλωμένοι από κόσμο που χειροκροτούσε και ζητωκραύγαζε.

«Αυτήν τη στιγμή, δεν έχω λόγια», λέει ο διευθυντής του νοσοκομείου, δρ Τάχα Μπεν Σάαντ. «Είναι μια μεγάλη ανταμοιβή για όλους μας».

Ο Κένταλ ζύγιζε περίπου 425 γραμμάρια όταν γεννήθηκε πρόωρα, στις 25 εβδομάδες, όπως λέει το WTHR, το οποίο είχε αναφέρει πως το νεογέννητο αγοράκι ήταν τόσο μικρό που χωρούσε σε μια παλάμη. Τότε, οι πιθανότητες επιβίωσής του βρίσκονταν στο 50-60%.

«Φοβόμουν πως το μωρό μου δεν θα τα κατάφερνε», λέει η 41χρονη μητέρα του, Σπαρκλ Τζουρνάκινς, για τον γιο της που γεννήθηκε με σύνδρομο οξείας αναπνευστικής δυσφορίας (ARDS) και χρόνια πνευμονοπάθεια. Σύμφωνα με την ίδια, για να μπορεί ο Κένταλ να είναι υγιής υποβλήθηκε σε τραχειοστομία και τον έβαλαν σε αναπνευστήρα.

Μετά από 8 μήνες, η Σπαρκλ φοβήθηκε και για τη δική της ζωή, αφού μολύνθηκε με Covid-19.

«Ο Covid σχεδόν με διέλυσε. Από τον Αύγουστο μέχρι τον Οκτώβριο βρισκόμουν σε κώμα», λέει η μητέρα. Όταν ανάρρωσε από τον ιο τον Δεκέμβριο, ξαναέσμιξε με τον γιο της ο οποίος παρά τις φοβίες της μητέρας ότι δεν θα την θυμόταν, λέει πως το αγοράκι της την κοίταζε όλη την ώρα.

«Ο γιος μου, μου είπε «Δεν χρειάζεται να πάμε στη Disneyland για τα γενέθλιά μου φέτος”», λέει η 41χρονη. «“Το δώρο μου είναι να με πας σπίτι”, μου είπε».

Η μέρα που μπόρεσε η μητέρα να φύγει από το νοσοκομείο με το παιδί της, καθώς αυτό εξακολουθεί να τρέφεται με σωλήνα ήταν «η καλύτερη μέρα της ζωής της».

«Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Έλεγα “Ω, το μωρό μου όντως τα κατάφερε», θυμάται. «Προσευχόμουν, έκλαιγα, ήμουν χαρούμενη, ήμουν λυπημένη. Ήμουν τα πάντα, αλλά ήμουν έτοιμη γυρίσει το μωρό μου σπίτι».