Πέρασαν σχεδόν 48 χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα, μα ακόμη οι πληγές παραμένουν ανοιχτές και πονάνε. Πληγές ανθρώπινες, χειροπιαστές, που βασανίζουν το μυαλό και το σώμα. Μια πυκνή μαυρίλα που όση την βίωσαν, δεν μπορούν εύκολα να την ξεκολλήσουν από το δέρμα τους, με τα νεκρά κύτταρα να παραμένουν εκεί για να τους θυμίζουν την προδοσία.
Κι όμως, πάντα υπάρχει λίγο φως μέσα στο μαύρο, για να μας δίνει ελπίδα και κουράγιο. Το φως σε αυτή την περίπτωση είναι ο Μεχμέτ, η Μπιρκιούλ και ο Αντρέας. Οι τρεις πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ «Ο παπάς του γαλάτου μου» (ή «Το γάλα της Ειρήνης»), οι οποίοι μέσα από την ιστορία τους μας έδειξαν την πραγματική Κύπρο. Αυτήν την Κύπρο που πρώτα και πάνω απ’ όλα βάζει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Στα δικά τους πρόσωπα οφείλουμε όλοι να δούμε την πατρίδα μας και να την αγαπήσουμε όπως της αξίζει.