Την ιστορία του Ahmad διηγήθηκε μέσω Twitter o Δρ Νικόλας Διέτης. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο, απλώς διαβάστε την:

«Αυτός είναι ο Ahmad Saleh. Επιτρέψετέ μου να σας μιλήσω για αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και για ποιο λόγο νιώθω υπερήφανος γι’ αυτόν.

Ο Ahmad είναι Σύριος πρόσφυγας, ένας από τους πολλούς που έχουν έρθει στην Κύπρο χτίζοντας με κόπο, αλλά και με αξιοπρέπεια, ένα καλύτερο αύριο.

Δεν θα αναφερθώ στις εξωφρενικές καταστάσεις που άφησε πίσω στην εξαθλιωμένη χώρα του από τον 11χρονο (!) πόλεμο, παίρνοντας τη γυναίκα του και τα παιδιά του για να έρθουν στην Κύπρο. Είναι γνωστά αυτά σε όλους.

Ο Ahmad λοιπόν ήρθε στην Κύπρο και μαζί με την όποια βοήθεια πήρε από το κράτος, δούλεψε σε ό,τι δουλειά έβρισκε (κυρίως οικοδομή) για να μπορέσει να εξασφαλίσει φαγητό στην οικογένειά του.

Θα μου πείτε, γνωστά κι αυτά, για όλους τους πρόσφυγες.

O Ahmad όμως είναι και φαρμακοποιός…

Πριν τον πόλεμο ήταν ένας επιστήμονας υγείας με 14 χρόνια προϋπηρεσίας, με πάθος για την επιστήμη του, και με ένα αξιοπρεπές εισόδημα.

Ο πόλεμος και η ανάγκη όμως, του έβαλαν ένα μυστρί στο χέρι, σε μια ξένη χώρα, για να επιβιώσει αυτός και η οικογένειά του. Και το έκανε χωρίς παράπονο.

Παρά τα πισωγυρίσματα της ζωής του όμως, ο Ahmad κοιτούσε το αύριο. Δεν ήθελε να μείνει δουλεύοντας στην οικοδομή, χάνοντας την επαφή με την επιστήμη του. Ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες, ήθελε να θυσιάσει ακόμα και τον λίγο ελεύθερο χρόνο του για να σπρώξει την τύχη του μπροστά.

Και κάπου εκεί τον γνώρισα το 2019, παίρνοντας ένα email του.

Μου έλεγε ότι το όνειρό του ήταν να κάνει κάποιο μεταπτυχιακό, αλλά αν αυτό δεν ήταν εφικτό, θα ήθελε να κρατήσει έστω μια επαφή με την επιστήμη, δουλεύοντας εθελοντικά σε κάποιο εργαστήριο.

Έψαχνε μια ευκαιρία…

Το email του με συγκλόνισε.

Μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχασε και πέρασε τόσα πολλά, που ζει πρόσφυγας σε ξένη χώρα δουλεύοντας οικοδομή, συντηρώντας μετά βίας μια γυναίκα και 2 παιδιά. Και όμως. Γι’ αυτόν, πάνω απ’ όλα ήταν επιστήμονας και ήθελε να παραμείνει, θυσιάζοντας κι άλλο κόπο.

Του ζήτησα να έρθει στο γραφείο και μιλήσαμε για ώρες. Αν και οι ζωές μας ήταν πολύ διαφορετικές, είχαμε 2 κοινά: α) Ο πατέρας μου και η οικογένειά μου είναι Κύπριοι πρόσφυγες και έχουν ζήσει πόλεμο και προσφυγιά, και β) αγαπάμε και οι δύο την επιστήμη των φαρμάκων.

Απασχόλησα λοιπόν τον Ahmad στο εργαστήριό μου για κάποιους μήνες, ως εξωτερικό συνεργάτη, φέρνοντάς τον ξανά σε επαφή με την επιστήμη του, μετά από πολύ καιρό. Ερχόταν μετά την οικοδομή και δουλεύαμε μαζί σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα. Έπρεπε να δείτε με πόση ευχαρίστηση το έκανε…

Όταν η αυτοπεποίθησή του ανέβηκε και φρέσκαρε τις δεξιότητές του, ήρθε η ώρα για το επόμενο του βήμα. Έκανε αίτηση για part-time μεταπτυχιακό στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου και έγινε αποδεκτός!

Έκανε σαν μικρό παιδί από τη χαρά. Αλλά δυστυχώς ήρθε η πανδημία..

Οι δυσκολίες που του έφερε η πανδημία ήταν πολλές. Μειώθηκε όχι μόνο η δουλειά του και το εισόδημά του, αλλά δυσκόλεψαν και οι σπουδές του... Τα διαδικτυακά μαθήματα θέλουν υποδομή, laptop, internet, θέλουν ήσυχο χρόνο στο σπίτι. O Ahmad δυσκολεύτηκε αλλά δεν τα παράτησε ποτέ.

Τρία χρόνια μετά το email του, ο Ahmad αποφοίτησε πριν λίγο καιρό από το @UCYOfficial με Master of Science(MSc) in Molecular Biology & Biomedicine.

Και όπως ήταν αναμενόμενο, βγήκαμε να γιορτάσουμε αυτό το πραγματικά εμπνευστικό γεγονός.

Διότι (απευθυνόμενος σε κάθε νέο/α & κάθε φοιτητή/τρια), αντιληφθείτε τι σημαίνει το παράδειγμα του Ahmad για εσάς. Δείχνει ότι το πάθος και η αυτοθυσία, μαζί με επιμονή και υπομονή, μπορούν να κερδίσουν οποιαδήποτε αντιξοότητα μπορεί να βρεθεί στη ζωή σας. Αρκεί να θέλετε πολύ κάτι.

Και να σας πω ποιο είναι το κερασάκι στην τούρτα;

Την ίδια αυταπάρνηση για τα όνειρά της, την έδειξε και η γυναίκα του Ahmad, η Heba, η οποία και αυτή θέλησε να κάνει (και κάνει) το ίδιο μεταπτυχιακό, και αναμένεται να αποφοιτήσει σε ένα εξάμηνο! Μια πρόσφυγας και μάνα 2 παιδιών…

Ο Ahmad και η Heba δείχνουν τι μπορεί να καταφέρει ένα ζευγάρι μαζί, ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες, έχοντας αλληλοεκτίμηση και στήριξη.

Και επειδή όταν καταφέρνεις κάτι τόσο δυνατό, νιώθεις ότι μόνο ο ουρανός είναι το όριο.

Ο επόμενος στόχος και των δύο είναι να κάνουν διδακτορικό!».