Φωτογράφος: Σπύρος Χριστοφή

Η Νάγια Αναστασιάδου, με αφορμή την «αιχμηρή» νέα παράσταση «Η Απολυμένη», στην οποία πρωταγωνιστεί, κάνει τη δική της «ενδοσκόπηση» για την αγάπη της για το θέατρο, για την αδιαφορία μας για την εξέλιξη του πολιτισμού, για τη μεταβατικότητα της εποχής μας, αλλά και γιατί πρέπει να βρίσκουμε πάντα τη δύναμη να πηγαίνουμε παρακάτω.

Για την παράσταση «Η Απολυμένη»

Τη Μαριέττα τη συναντάμε στο σαλόνι της σε μια στιγμή απόγνωσης, ενώ ψάχνει απεγνωσμένα να βρει ένα ευρώ μέσα στο σπίτι της, ένα ευρώ για να φάει. Είναι μια κατάσταση ακραία, αλλά δοσμένη με έναν αρκετά κωμικό τρόπο. Αυτό που με ιντριγκάρει πιο πολύ είναι το γεγονός ότι ο χαρακτήρας ζει ένα ντελίριο κι εμείς μπορούμε να το νιώσουμε. Μέσα σε μία ώρα η Μαριέττα αναπολεί, ζει ξανά στιγμές, περνά από φάση ενδοσκόπησης, μετανιώνει…. Όλα αυτά μέσα σε μία ώρα!

Η Μαριέττα είναι ένας άνθρωπος που πέφτει από τα ψηλά στα χαμηλά. Είναι κάτι που το βλέπουμε να συμβαίνει όλο και περισσότερο, όλο και πιο έντονα από την οικονομική κρίση του 2009 σε διάφορους ανθρώπους γύρω μας. Αποτελεί πλέον κοινωνικό φαινόμενο, όχι κάτι που συμβαίνει αποσπασματικά. Έτσι και ο χαρακτήρας αυτός μετουσιώνει αυτό το φαινόμενο. Χάνει τη δουλειά της και από εκεί που ζούσε πλουσιοπάροχα, καλείται να βρει τρόπους να τα βγάλει πέρα. Αυτό φυσικά επηρεάζει όλες τις πτυχές της ζωής της όπως και τις αξίες της. Καλείται να κάνει μια ενδοσκόπηση…

Για την εποχή μας

Δεν είμαι σίγουρη αν μπορεί να προσδιοριστεί χρονικά πότε η δουλειά κατέλαβε τόσο μεγάλο μέρος της ζωής μας. Δυστυχώς για τους περισσότερους ανθρώπους η περίοδος «ξεγνοιασιάς» σταματάει πολύ νωρίς και έκτοτε ζούμε σε ένα συνεχόμενο τρέξιμο να τα προλάβουμε όλα. Σίγουρα αυτή η συνθήκη μάς αφήνει εκτός από σωματικά εξαντλημένες/ους και συναισθηματικά μουδιασμένες/ους. Για το κάθε άτομο αυτό μπορεί να λειτουργεί διαφορετικά βέβαια, αλλά θα μας έκανε πιο αποδοτικές/ούς και πιο διαυγείς εάν «δομούσαμε» την πραγματικότητά μας με πιο ισορροπημένο τρόπο ανάμεσα σε αυτά που μας ξεκουράζουν, που μας κάνουν πιο δημιουργικές/ούς και τη δουλειά.

Δεν πιστεύω ότι όλα έχουν ακυρωθεί, ούτε ότι όλα είναι σε μια συνεχή λούπα ψευδαισθήσεων και ρηχότητας. Βρισκόμαστε θα έλεγα σε μια μετάβαση από προγενέστερες τεχνολογικές φάσεις και οδεύουμε προς μια εποχή που δεν έχουμε ακόμα τα εργαλεία να διαχειριστούμε. Η καθημερινή και συνεχόμενη χρήση οθονών σίγουρα μας έχει μουδιάσει, αλλά θεωρώ ή πιο σωστά ελπίζω ότι σύντομα θα βρούμε τον τρόπο να διαχειριστούμε τον καινούργιο αυτό κόσμο.

Με απογοητεύει που δίνονται ακόμα μάχες για τα αυτονόητα. Αλλά μου δίνει ελπίδα το ότι σιγά σιγά μαζεύεται, δημιουργείται μια ομάδα, μια κοινότητα ανθρώπων που παλεύουν ακόμα για τις μάχες που πρέπει να δώσουμε για τα αυτονόητα. Με χαροποιεί το ότι έχει νέους που θα βγουν τώρα να διαδηλώσουν, να απαιτήσουν, να φωνάξουν για λιγότερη βρωμιά, καθόλου βρωμιά, δικαιοσύνη, ειρήνη. Το ότι υπάρχει κόσμος που προσπαθεί να βάλει με την παρουσία του, το λιθαράκι του για έναν καλύτερο κόσμο ελπίζοντας ότι υπάρχει ακόμα χρόνος.

Για την εξέλιξη του πολιτισμού στο νησί

Στην Κύπρο βλέπω δύο πολύ έντονα ζητήματα όσον αφορά τον πολιτισμό. Το πρώτο είναι η πολύ κακή διαπαιδαγώγηση των παιδιών από το σχολικό πλαίσιο, είτε αυτό σημαίνει απαρχαιωμένες αντιλήψεις για το τι συνιστά πολιτιστική διαπαιδαγώγηση είτε η σημασία που δίνεται στις τέχνες γενικότερα. Το δεύτερο είναι η στήριξη των τεχνών και των ανθρώπων που τις απαρτίζουν από την πολιτεία, με έμπρακτα μέσα, τόσο όσον αφορά εγχειρήματα ατόμων ή ομάδων, όσο και αναφορικά με πιο θεσμικές προσπάθειες που γίνονται. Αυτά τα δύο μαζί συνιστούν ένα γκρίζο τοπίο και μια αδιαφορία όσον αφορά τις τέχνες σε μεγάλο βαθμό. Θεωρώ πως ο κόσμος θα γινότανε πιο πλούσιος, με κάθε τρόπο, εάν είχε εντονότερη σχέση με τις τέχνες.

Δεν είναι πως δεν υπάρχουν χώροι. Στην Κύπρο το ζήτημα είναι η απουσία έκθεσής μας σε πολιτιστικά δρώμενα που καταδικάζει και τους χώρους να συρρικνώνονται, ενώ στις περιπτώσεις άλλων χωρών που η τέχνη είναι πιο διαδεδομένη σε όλη την κοινωνία βλέπεις και μια πληθώρα από δρώμενα και ένα υψηλό επίπεδο πολιτιστικών χώρων σε κάθε γειτονιά.

Για το θέατρο και την πορεία της

Το έλεγα από μικρή. Έλεγα, όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ηθοποιός. Και νιώθω ευτυχής, τυχερή και ευγνώμων που μπορώ και το κάνω πραγματικότητα κάθε χρόνο. Δεν είναι εύκολο. Με τις δυσκολίες, τα πάνω του και τα κάτω του. Και εύχομαι να συνεχίσω να έχω αυτήν την ανάγκη για εξερεύνηση και να συνεχίσω να έχω τη θέληση να ανακαλύπτω καινούργια έργα, ρόλους, ανθρώπους.

Θα έβαζα σαν σημείο εκκίνησης το καλοκαίρι του 2009, μόλις είχα τελειώσει την Δραματική σχολή στην Αθήνα. Ήμουνα στον ρόλο του χορού στις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους.

Greatest hits; Δύσκολο να κάνω μια κάποια επιλογή. Θα έλεγα, τις παραγωγές μου με την ομάδα μου Anyhow Theatre Ensemble, η πρώτη μας («Contractions») σε σκηνοθεσία Κίμωνα Φιορέτου και η αμέσως επόμενη («Girls Like That») σε σκηνοθεσία Μαρίας Ιόλης Καρολίδου. Φυσικά δεν θα μπορούσα να αφήσω πίσω την παράσταση «Bull» σε σκηνοθεσία Adam Tomkins το καλοκαίρι του 2019 στο Edinburgh Fridge Festival, ούτε το «5 Lesbians Eating a Quiche» σε σκηνοθεσία Εβίτας Ιωάννου που ξαναπαίζουμε, τρίτη μας χρονιά, τον Δεκέμβριο του 23 πριν ξαναφύγουμε για περιοδεία στην Αθήνα τον Μάιο του 24.

Λεπτομέρειες παράστασης:

Χώρος: WhereHaus 612

Ημερομηνίες & Ώρες:

4, 11 και 18 Νοεμβρίου στο WhereHaus 612, Λευκωσία

12 Νοεμβρίου Savino Live, Λάρνακα

22 Νοεμβρίου ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, BAR, Λεμεσό


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Κείμενο: Αντώνης Τσιπιανίτης

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κολοκοτρώνης

Σκηνογραφική επιμέλεια: Ελένη Ιωάννου

Κίνηση/Χορογραφία: Παναγιώτης Τοφή

Φωτισμός: Σπύρος Χριστοφή, Νικόλας Δημητρίου

Φωτογραφίες: Αντώνης Φαρμακάς

Σχεδιασμός αφίσας: Γιώργος Κολοκοτρώνης

Επί σκηνής η Νάγια Αναστασιάδου

Όλες οι παραστάσεις αρχίζουν στις 20:30

Επικοινωνία και κρατήσεις 99122552, 99407862

Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ