Μια νέα έρευνα για της όρκες του βόρειου Ειρηνικού αποκαλύπτει πως οι μητέρες κάνουν «θυσίες ζωής» για τα αρσενικά παιδιά τους.

Μάλιστα, η ανατροφή ενός γιου μειώνει σημαντικά τις πιθανότητες μιας θηλυκής φάλαινας να τεκνοποιήσει στο μέλλον.

Η ενέργεια που απαιτείται για να ταΐσουν τα αρσενικά τους, φαίνεται πως θέτει σε κίνδυνο την υγεία τους, καθιστώντας τες λιγότερο ικανές να αναπαραχθούν και να αναθρέψουν άλλα μικρά.

«Οι μαμάδες όρκες θυσιάζουν τη δική τους τροφή και τη δική τους ενέργεια», εξηγεί ο καθηγητής Ντάρεν Κροφτ από το πανεπιστήμιο του Έξετερ.

Οι όρκες διατηρούν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους στενούς δεσμούς με τις οικογένειές τους. Ωστόσο, παρότι τα θηλυκά παιδιά γίνονται ανεξάρτητα στην εφηβεία τους, τα αρσενικά εξακολουθούν να εξαρτώνται από τις μαμάδες τους – αξιώνοντας ακόμη και μερίδιο τροφής από τα κατά καιρούς θηράματα της γεννήτορός τους.

Όπως σημειώνει ο καθηγητής Κροφτ, η έρευνα αυτή, διάρκειας δεκαετιών, τα ευρήματα της οποίας δημοσιεύτηκαν στην επιθεώρηση Current Biology, δίνουν «νέα γνώση στις περίπλοκες κοινωνικές και οικογενειακές ζωές των υπέροχων αυτών ζώων».

«Εξελικτική διασφάλιση»

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από το Κέντρο Έρευνας Φαλαινών (Whale Research – CWR) το οποίο παρακολούθησε τη ζωή ενός πληθυσμού φαλαινών δολοφόνων, γνωστών ως «κάτοικων του Νότου», για πάνω από 40 χρόνια.

Στο πλαίσιο αυτό, οι επιστήμονες εξέτασαν τις ζωές 40 θηλυκών φαλαινών μεταξύ 1982 και 2021, και ανακάλυψαν πως για κάθε εν ζωή γιο, η ετήσια πιθανότητα μιας μητέρας να μεγαλώσει άλλο μικρό έως ενός έτους, μειωνόταν κατά το ήμισυ.

«Η προηγούμενη έρευνά μας κατέδειξε πως οι γιοι έχουν υψηλότερες πιθανότητες επιβίωσης, αν έχουν τη μαμά τους τριγύρω», σημειώνει ο Δρ Μάικλ Βάις από το πανεπιστήμιο του Έξετερ και το CWR.

«Θέλαμε να διαπιστώσουμε αν αυτή η βοήθεια έχει τίμημα και η απάντηση είναι θετική. Οι μητέρες όρκες πληρώνουν ακριβό τίμημα όσον αφορά τη μελλοντική αναπαραγωγή τους, προκειμένου να κρατήσουν ζωντανούς τους γιους τους», προσθέτει ο ίδιος.

«Φτάνουν ακόμα και στο σημείο να ταΐζουν τα αρσενικά "παιδιά" τους με τους σολομούς που πιάνουν», εξηγεί ο καθηγητής Croft. Αντίθετα, οι θηλυκοί απόγονοι κυνηγούν ανεξάρτητα.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η συμπεριφορά αυτή των φαλαινών ενδέχεται να είναι κάποιου είδους εξελικτικής «εγγύησης», που εδράζεται στο γεγονός πως τα μεγαλύτερα, σε μέγεθος και ηλικία, αρσενικά γίνονται γονείς πολλών απογόνων.

«Αν μια μητέρα καταφέρει να κάνει τον γιο της το μεγάλο αρσενικό της κοινότητας, τότε αυτό το αρσενικό θα είναι γίνει ο πατέρας του μεγαλύτερου μέρους της επόμενης γενιάς», εξηγεί ο καθηγητής Κροφτ.

Από το 1976, το CWR έχει κάνει πλήρη απογραφή του πληθυσμού των «κατοίκων του Νότου», η οποία επέτρεψε στους βιολόγους να πραγματοποιήσουν μελέτες πολλών γενεών όπως αυτή – ρίχνοντας φως στην κοινωνική συμπεριφορά και τους οικογενειακούς δεσμούς που επηρεάζουν άμεσα την επιβίωση των ζώων.

Μπορεί να ακούγεται παράδοξο κι οξύμωρο το γεγονός πως τόσο ισχυρά, ευφυή ζώα παραμένουν εξαρτημένα από τις μαμάδες τους καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους, ωστόσο όπως υποστηρίζουν οι ερευνητές, τα αρσενικά δεν χρειάζεται να «απογαλακτιστούν», καθώς η μαμά τους παραμένει στο πλευρό τους.

«Αν η μητέρα μου μού μαγείρευε δείπνο κάθε βράδυ, μάλλον δεν θα μάθαινα πώς να μαγειρεύω» εξηγεί ο καθηγητής Croft.

Πηγή: BBC/Kathimerini.gr