Ο Bromley και άλλοι δύο ερευνητές εξέτασαν μια ποικιλία ιδιοτήτων, συμπεριλαμβανομένου του άνθρακα και του θαλάσσιου αλατιού, που θα μπορούσαν να εξασθενίσουν τον ήλιο κατά 2% αν εκτοξευτούν στο διάστημα. Η ομάδα κατέληξε τελικά στη σκόνη που βρίσκεται στο φεγγάρι, αν και εκατομμύρια τόνοι θα έπρεπε να εξορύσσονται, να κοσκινίζονται και να φορτώνονται σε μια βαλλιστική συσκευή, όπως ένα ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο, και να εκτοξεύονται στο διάστημα κάθε χρόνο προκειμένου να διατηρείται αυτή η ασπίδα.
«Η μεταφορά αυτού του εξοπλισμού εξόρυξης και εκτόξευσης στο φεγγάρι θα ήταν ένα τεράστιο έργο», παραδέχτηκε ο Bromley, και θα μπορούσε επίσης να απαιτήσει την τοποθέτηση ενός νέου διαστημικού σταθμού σε μια περιοχή που ονομάζεται σημείο L1 Lagrange, το οποίο βρίσκεται μεταξύ της Γης και του ήλιου, προκειμένου να «ανακατευθύνει τα πακέτα σκόνης σε τροχιές που θα μπορούσαν να παρέχουν σκιά για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα».
Ωστόσο, η σεληνιακή σκόνη θα πρέπει να εκτοξεύεται συνεχώς στο διάστημα προκειμένου να μειωθεί η παγκόσμια θέρμανση, αλλιώς κινδυνεύει με το λεγόμενο «σοκ τερματισμού», με το οποίο η προσωρινή ψύξη θα σταματήσει απότομα και ο κόσμος θα θερμανθεί γρήγορα. Ο Bromley επέμεινε ότι η ιδέα επιστημονικής φαντασίας της έρευνας δεν υποκαθιστά το πρωταρχικό καθήκον της μείωσης των εκπομπών που θερμαίνουν τον πλανήτη εξ αρχής.
«Τίποτα δεν πρέπει να μας αποσπάσει την προσοχή από τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου εδώ στη Γη», δήλωσε. «Η στρατηγική μας μπορεί να είναι απλώς ένα moonshot, αλλά θα πρέπει να διερευνήσουμε όλες τις δυνατότητες, σε περίπτωση που χρειαστούμε περισσότερο χρόνο για να κάνουμε τη δουλειά εδώ στην πατρίδα μας».