Κεντρική Φωτογραφία Αρχείου
Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να λέμε πως σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος, μέσα στη βαρβαρότητα των καιρών. Η ανθρωπιά δεν χρειάζεται μεγάλες εκδηλώσεις, μπορεί να υπάρξει ακόμα και στις πιο μικρές πράξεις. Βοά μόνο όταν απουσιάζει.
Ένα περιστατικό που σημειώθηκε τις προηγούμενες μέρες στην Κύπρο, μάς θύμισε την απουσία της και τη μεγάλη ανάγκη να επιστρέψουμε σε αυτήν. Συγκεκριμένα, ένας οδηγός λεωφορείου μίλησε άσχημα σε έναν Σομαλό φοιτητή, ο οποίος κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, λέγοντάς του ότι καθυστερεί το λεωφορείο. Το περιστατικό γνωστοποίησε η καθηγήτρια του φοιτητή, κα Αθηνά Βαλδραμίδου, μέσω μιας συγκινητικής ανάρτησης στο Facebook.
Δεν ξέρουμε ποια κίνητρα υποκίνησαν την πράξη -βλέπετε είναι και ξένος και ανάπηρος- ωστόσο, καλό είναι τέτοιες πράξεις να μας προβληματίσουν. Από την ανάρτηση της κας Βαλδραμίδου κρατάμε, μεταξύ άλλων, αυτό που τής είπε ο Μοάντ, ότι «υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που τον βοηθάνε και δεν είναι έτσι». Είναι σημαντικό γιατί η αλληλεγγύη είναι το μόνο όπλο μας. Διαβάστε πιο κάτω αυτούσια την όμορφη ανάρτηση της καθηγήτριας του Μοάντ, ενός παιδιού σε αναπηρικό αμαξίδιο, που αλλάζει δύο λεωφορεία για να μάθει ελληνικά και που συνεχίζει να χαμογελά.
«Ο Σομαλός μαθητής μου Μοάντ έρχεται δύο φορές την εβδομάδα με αναπηρικό καροτσάκι μόνος του στο Πανεπιστήμιο Κύπρου (Αγλαντζιά) για τα μαθήματα ελληνικών. Αλλάζει δύο λεωφορεία και χρειάζεται δύο ώρες περίπου για να έρθει στο μάθημα και άλλες δύο για να επιστρέψει εκεί που μένει (Ανθούπολη). Είναι πάντα στην ώρα του, συμμετέχει με ενθουσιασμό στο μάθημα, ένα χαμογελαστό και φωτεινό πλάσμα, ανάμεσα σε άλλα 14 χαμογελαστά και ζεστά πλάσματα της φετινής μας τάξης. Χθες, το απόγευμα ήρθε νωρίτερα και μου είπε ότι ήταν πολύ λυπημένος (ήταν φανερό εξάλλου, τα μάτια του ήταν υγρά), γιατί ένας από τους οδηγούς της γραμμής Ανθούπολη-Μακαρίου του μίλησε άσχημα και του φώναζε, γιατί κυκλοφορεί συχνά με το καροτσάκι (το χρησιμοποιεί δηλαδή για τις μετακινήσεις του!!!) και καθυστερεί το λεωφορείο που τον περιμένει να ανέβει και να κατέβει. Τον άκουσα και του ζήτησα συγγνώμη και του είπα ότι θα προσπαθήσω να τον βοηθήσω, για να μην ξανατρομάξει με τέτοιες συμπεριφορές. Μου είπε ότι υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που τον βοηθάνε και δεν είναι έτσι. Γιατί είναι ένα γλυκό και καλοπροαίρετο αγόρι. Ευτυχώς για τον Μοάντ, υπάρχει η τάξη, οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές του που του παρέχουν ένα περιβάλλον ασφάλειας και αποδοχής. Ο άνθρωπος που του φώναξε και τον τρομοκράτησε ας σκεφτεί πώς θα ένιωθε ο ίδιος σε ένα ολότελα ξένο περιβάλλον, αν είχε να δώσει τον ίδιο αγώνα που δίνει ο Μοάντ. Ο Μοάντ, που μαθαίνει άλλη μια γλώσσα εκτός από τις άλλες δύο που ξέρει (αλήθεια ο οδηγός ποιες ξένες γλώσσες μιλάει;), που ξέρει να αστειεύεται, να χαμογελάει και να είναι ευγενικός με όλους!».
