Με το στάδιο να είναι ασφυκτικά γεμάτο από νωρίς, το απόγευμα Παρασκευής, η πολυαναμενόμενη και πολυσυζητημένη συναυλία για την μνήμη των 58 που δολοφονήθηκαν στο δυστύχημα με το τρένο στα Τέμπτη, άνοιξε αυλαία στέλνοντας ηχηρά μηνύματα προς την κοινωνία και την πολιτική ηγεσία ότι κανένας δεν πρόκειται να ξεχάσει και τίποτα δεν ξεχάστηκε.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας, Τάνια Τσανακλίδου, Μάρθα Φριντζίλα, Φοίβος Δεληβοριάς. Κοινοί Θνητοί, Ιουλία Καραπατάκη και άλλοι, έδωσαν το παρών τους στηρίζοντας τον τεράστιο αγώνα των γονέων που εν μία νυχτί βρέθηκαν να θρηνούν τα παιδιά τους μέσα στα συντρίμμια ενός απανθρακωμένο τρένου.

Κατά τη διάρκεια της εμφάνισης του Φοίβου Δεληβοριά επί σκηνής, ο καλλιτέχνης, λίγο πριν ολοκληρώσει, απευθυνόμενος προς το κοινό αποκάλυψε πως το προηγούμενο βράδυ είχε γράψει ένα νέο τραγούδι, αφιερωμένο στους γονείς των θυμάτων της τραγωδίας στα Τέμπη, στέλνοντας παράλληλα ένα αιχμηρό μήνυμα προς «όσους ανεβαίνουν ψηλά για να κρύβονται καλύτερα». Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, οι καλλιτέχνες έκαναν αναφορές στο δυστύχημα, εκφράζοντας την υποστήριξή τους στις οικογένειες των θυμάτων. «Αυτό το τραγούδι είναι χαρισμένο από την καρδιά μου σε όλους τους γονείς των Τεμπών. Καλή δύναμη στον αγώνα σας», είπε ο καλλιτέχνης πριν ερμηνεύσει το κομμάτι.

Νωρίτερα, ο Δεληβοριάς αφιέρωσε το τραγούδι «Άγρια Ορχιδέα» σε εκείνους «που κρύβονται πίσω από βουλευτικές ασυλίες και νόμους περί μη ευθύνης υπουργών». Καταδίκασε τη στάση των «εθνικών ανευθυνοϋπεύθυνων», σημειώνοντας ότι «ξέρουμε όλοι ποιοι είναι», και χαρακτήρισε την κατάσταση ως ένα «λουλουδάκι που ευδοκιμεί στα ξύλινα πατώματα και στα πειραγμένα χώματα».

Οι στίχοι του τραγουδιού για τα Τέμπη:

Που είσαι τώρα φως μου
Ήτανε γραμμένο
Νά’μαι εδώ για πάντα
Να σε περιμένω

Όσο κι αν κρατήσει
Να μην το ξεχάσεις
Όταν φτάσεις πάρε
Πάρε όταν φτάσεις

Θα το γράψει ο τοίχος
Θα το γράψει ο βράχος
Πως δεν ήταν μόνο
Ενός ανθρώπου λάθος

Θα το πει η σημύδα
Θα το πει κι ο κέδρος
Πως εδώ σκοτώνει
Όπου βρει το κέρδος

Θα το πει η λεβάντα
Θα το πει η μυρσίνη
Πως κυλάει στα μάτια
Η δικαιοσύνη

Μάτια του παιδιού μου
Που δεν θα φιλήσω
Δεν υπάρχει τρόπος πια
Να σταματήσω

Μέχρι να’ρθει ο πήχυς
Και το χαλινάρι
Μέχρι να’ρθει η Νέμεσις
Και να τους πάρει

Αν δεν βρω το τέρμα
Δεν θα ησυχάσω
Δεν θα σταματήσω
Δεν θα ξαποστάσω

Δεν θα κάνω πίσω
Και δεν θα ξεχάσω
Θα σε πάρω εγώ
Παιδάκι μου όταν φτάσω.