Με χθεσινή της ανάρτηση, η ACCEPT-ΛΟΑΤΚΙ Κύπρου γνωστοποίησε μία ομοφοβική επίθεση που έγινε σε γειτονιά της Λευκωσίας. Ομάδα μαυροφορεμένων νεαρών επιτέθηκε σε γκέι άτομο, ενώ στη συνέχεια πέταξαν πάνω του επικίνδυνα βεγγαλικά. Και ενώ θα πίστευε κανείς ότι τέτοιου είδους επαίσχυντες πράξεις θα λάμβαναν χώρα (μόνο) σε έναν πολύ σκοτεινό Μεσαίωνα, εντούτοις, αποτελούν πλέον αρκετά συχνή είδηση – όσες φορές βέβαια τα θύματα βρίσκουν το θάρρος να ξεπεράσουν τον σκόπελο του φόβου και να καταγγείλουν το συμβάν. Η πηγή των επιθέσεων είναι μάλλον γνωστή – η ατιμωρησία και η ανεξέλεγκτη ρητορική μίσους που διαχέεται σωρηδόν εντός των κοινωνικών στρωμάτων, πυροδοτούν επιθέσεις και «οπλίζουν» χέρια και στόματα, αποκαλύπτοντας ένα βαθιά εδραιωμένο ρατσιστικό μένος προς οτιδήποτε διαφορετικό ή αποκλίνον από τη «νόρμα».

Στον απόηχο του θλιβερού συμβάντος μιλήσαμε με το άτομο που δέχθηκε την επίθεση, το οποίο δεν στάθηκε μόνο σε αυτήν. Ο Δ.* βρήκε το θάρρος να απαντήσει στους εκφοβιστές του, να τους κοιτάξει στα μάτια και να καταγγείλει την επίθεση στην αστυνομία γιατί δεν ήθελε ο δικός του φόβος να συγκαλύψει -για ακόμα μια φορά- το πρόσωπο του «τέρατος».

(*για λόγους προστασίας έχει παραποιηθεί και το αρχικό του ονόματος του θύματος).

Το συμβάν

Η επίθεση έλαβε χώρα το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, ξημερώματα Κυριακής – συγκεκριμένα στις 12:40, έξω από δημοτικό σχολείο της Λευκωσίας. Ο Δ. που εκείνη την ώρα έκανε μόνος του βόλτα στη γειτονιά, δέχθηκε αρχικά φραστική επίθεση από δύο άτομα, τα οποία φέρεται να ήταν αρκετά νεαρής ηλικίας, γύρω στα 15-16 – συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε βασιζόμενος στη σωματική τους διάπλαση. Ο ίδιος μάς περιέγραψε με λεπτομέρεια την εξέλιξη της επίθεσης, ωστόσο, εν αναμονή και της γραπτής του καταγγελίας στην αστυνομία θα αναφέρουμε μόνο όσα μπορούν να δημοσιοποιηθούν.

Τα δύο άτομα -Κύπριοι στην καταγωγή- ντυμένα με μαύρα ρούχα και με καλυμμένα σχεδόν τα πρόσωπά τους, τον πλησίασαν, λέγοντάς του με επιτακτικό τόνο να απομακρυνθεί από την περιοχή. Όταν ευγενικά τούς ζήτησε να μην τον ενοχλούν, ο ένας εκ των δύο νεαρών είπε στον άλλο: «Γιατί μιλά έτσι τούτος; Εν πούστης;». Στη συνέχεια, απομακρύνθηκαν από το σημείο, αλλά επέστρεψαν, συνεχίζοντας τον φραστικό εκφοβισμό, ενώ προέβησαν και σε σωματική επίθεση, ρίχνοντας πάνω στον Δ. επικίνδυνα βεγγαλικά.

«Στην αρχή έπαθα σοκ. Φοβήθηκα, εννοείται. Και την ίδια στιγμή, προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε. Είχα βγει απλώς μια βόλτα, άκουγα μουσική στα ακουστικά μου και, ξαφνικά, γινόταν όλο αυτό το πράγμα, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν είχα προκαλέσει. Ωστόσο, ενώ εκτυλίσσονταν αυτά, θυμήθηκα το περιστατικό με την τρανσφοβική επίθεση που έλαβε χώρα πριν από λίγο καιρό στη Θεσσαλονίκη και τότε μέσα μου κάτι άλλαξε. Είπα ότι δεν θα φοβηθώ και ότι δεν θα αφήσω να περάσει το δικό τους. Σκέφτηκα ότι δεν πρέπει μια ζωή να σιωπούμε, επιτρέποντας με τη σιωπή μας να συμβαίνουν τέτοιου είδους περιστατικά. Σε αυτήν τη φάση ήταν που ξεκίνησα να τους κυνηγώ και να τους βγάζω βίντεο».

Στη συνέχεια, πήρε τηλέφωνο την αστυνομία, καταγγέλλοντας το γεγονός. «Ο φόβος ήταν εκεί. Σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να τηλεφωνήσω στην αστυνομία και να καταγγείλω την επίθεση. Μάλλον συνηθίσαμε στον φόβο, στο να μην μιλάμε και, καμιά φορά, νιώθουμε κιόλας ότι εμείς φταίμε για ό,τι συμβαίνει. Ωστόσο, υπενθύμισα στον εαυτό μου ότι δεν έκανα κάτι μεμπτό και ότι πρέπει να τιμωρηθούν. Οπότε τηλεφώνησα στην αστυνομία, η οποία αντέδρασε άμεσα, ζητώντας μου πληροφορίες για να έρθει στο σημείο το γρηγορότερο».

Στο μεταξύ, ενώ βρισκόταν ακόμη στο τηλέφωνο με την αστυνομία, εμφανίστηκε ένα αυτοκίνητο, από το οποίο κατέβηκαν τέσσερα άτομα με επιθετικές διαθέσεις και συνέχισαν εκ νέου την επίθεση, εκφέροντας μάλιστα και απειλές προς το πρόσωπό του. Οι δύο από αυτούς ήταν οι ίδιοι που του επιτέθηκαν προηγουμένως.

Η αστυνομία τον συμβούλεψε τότε να πάει σε ένα ασφαλές μέρος. Σημειώνεται ότι ο Δ. κατάφερε να φωτογραφίσει τα νούμερα του αυτοκινήτου, τα οποία και έδωσε στην αστυνομία. Ακολουθώντας τις οδηγίες των αστυνομικών, έτρεξε καταφέρνοντας να βρει καταφύγιο σε παρακείμενο μπαρ. Η ομάδα των νεαρών αρχικά τον ακολούθησε, ωστόσο, όταν είδαν ότι μπήκε μέσα στο μπαρ, απομακρύνθηκαν από την περιοχή. Στο υποστατικό παρέμεινε μέχρι την έλευση του περιπολικού, το οποίο τον περισυνέλεξε, παίρνοντάς τον μάλιστα και στο σπίτι του.

«Να μη μας νικήσει ο φόβος»

«Ζούμε σε μια κοινωνία όπου άτομα κακοποιούν άλλα άτομα μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικά από αυτούς – στη δική μου περίπτωση όλο αυτό ξεκίνησε επειδή άκουσαν τη φωνή μου και εντόπισαν σε αυτή μια ‘θηλυπρέπεια’. Είδαν, επίσης, ότι και εμφανισιακά είμαι πιο θηλυπρεπής», μάς λέει, προσθέτοντας ότι «Καμιά φορά τα θύματα εγκλωβίζονται σ’ έναν φαύλο κύκλο και σκέφτονται ότι μπορεί να φταίνε κιόλας, με αποτέλεσμα να μπαίνουν σ’ ένα mood απραξίας. Ξέρεις, εκείνη την ώρα που συνέβαινε όλο αυτό, βρήκα τη δύναμη να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν έκανα κάτι ώστε να υφίσταμαι αυτήν την ταπεινωτική συμπεριφορά. Βρήκα το θάρρος να σταθώ στα πόδια μου για να τους δείξω ότι αυτός είμαι και δεν ενοχλώ κανέναν εξαιτίας αυτού. Οπότε, στην τελική το πρόβλημα είναι εκείνοι και φυσικά, αυτή η γενικευμένη ομοφοβία που δυστυχώς εντοπίζεται πλέον παντού. Το σκέφτηκα βέβαια, και λίγο πιο γενικά. Ότι δηλαδή, αυτή η στιγμή δεν αφορά μόνο εμένα. Σκέφτηκα ότι μπορεί τώρα εγώ να φοβάμαι, αλλά τι θα συμβεί την επόμενη φορά; Τι θα συμβεί με το επόμενο άτομο που θα γίνει δέκτης μιας παρόμοιας συμπεριφοράς; Ο φόβος μας τούς θρέφει, πυροδοτώντας τέτοιου είδους συμπεριφορές.

»Προφανώς δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος μού επιτίθεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Υπήρξαν και στο παρελθόν λεκτικές επιθέσεις και κοροϊδίες. Πολλές φορές. Το βιώνω και τώρα ως ενήλικας και εννοείται ότι το έζησα και στο σχολείο».

Τον ρωτάω προς το τέλος της κουβέντας μας αν φοβάται ως γκέι άτομο στην Κύπρο και η απάντησή του είναι ενδεικτική τού τι βιώνουν άτομα σαν αυτόν σε μια κοινωνία που, ως φαίνεται, απλώς δηλώνει προοδευτική, ούσα στην πυρήνα της βαθιά συντηρητική.

«Δεν θα σου πω ψέματα. Ναι, φοβάμαι στην Κύπρο ως γκέι άτομο. Μερικές φορές κιόλας φοβάμαι πολύ. Από το Σάββατο που έγινε το συμβάν δεν έχω βγει από το σπίτι μου. Νιώθω όμως, ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον φόβο ως κίνητρο για να νικήσουμε τον φόβο. Γι’ αυτό επέλεξα να μιλήσω αυτήν τη φορά. Γι’ αυτό τώρα δεν το ‘κατάπια’, λέγοντας ότι είναι οκ. Γιατί δεν είναι οκ.

»Δεν ξέρω πού θα καταλήξει όλο αυτό. Εγώ, ναι, θα προχωρήσω σε γραπτή καταγγελία στην αστυνομία. Θέλω, όμως, να γράψεις το εξής: Ότι άτομα σαν εμένα δεν αισθανόμαστε ασφαλείς και το μόνο που ζητάμε είναι ασφάλεια. Είναι αδιανόητο να βγαίνεις έξω και να φοβάσαι να περπατήσεις στον δρόμο. Προσωπικά το μόνο που θέλω είναι συμβάντα σαν αυτό να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο, να τον κάνουν να καταλάβει ότι δεν ζούμε όλοι στην ίδια πραγματικότητα. Ταυτόχρονα θέλω να στείλω ένα μήνυμα αλληλεγγύης και αγάπης προς όλα τα άτομα εκεί έξω που φοβούνται γιατί τυχαίνει να είναι διαφορετικά από αυτό που έχουν συνηθίσει οι υπόλοιποι. Είμαστε μαζί τους και δίπλα τους.

»Για μένα προσωπικά όλο αυτό ήταν ένα σπουδαίο μάθημα ενδυνάμωσης για να σταθώ ακόμη καλύτερα στα πόδια μου. Ήταν, επίσης, ένα μήνυμα προς όλους τους κακοποιητές εκεί έξω ότι πλέον δεν (τους) φοβόμαστε. Στην τελική το μόνο που ζητούμε είναι να ζούμε ελεύθερα όπως όλοι οι άνθρωποι».