Αν πρέπει να κρατήσω κάτι από τη συνέντευξη που κάναμε με τον πρέσβη της Παλαιστίνης στην Κύπρο, είναι αυτό που μου είπε στο τέλος της συζήτησής μας. «Εμείς θα το ξεπεράσουμε, θα ξαναχτίσουμε τη Γάζα, θα ξαναχαμογελάσουμε και θα θεραπευτούμε ψυχικά και σωματικά όπως έχουμε μάθει να κάνουμε πάντα. Εσείς όμως; Θα το ξεπεράσετε;».

Τους τελευταίους επτά μήνες το Ισραήλ, απαντώντας στην επίθεση της Χαμάς, επελαύνει στη Λωρίδα της Γάζας, διεξάγοντας μια άνευ προηγουμένου στρατιωτική επιχείρηση, η οποία έχει αφήσει πίσω της ερείπια, εγκλωβισμένους, τραυματίες και νεκρούς. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο τραγικός απολογισμός του πολέμου κάνει λόγο για τουλάχιστον 35.000 νεκρούς Παλαιστινίους –στην πλειοψηφία τους βρέφη, παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένους– και 79.000 τραυματίες. Μπροστά σε όλο αυτό, η λεγόμενη διεθνής κοινότητα μοιάζει να έχει αποτύχει, παρατηρώντας αμήχανη όσα συντελούνται, αλλά παραμένοντας επί της ουσίας άπραγη.

Με τις εξελίξεις να είναι ραγδαίες, το Ισραήλ επιτίθεται πλέον στη Ράφα, το τελευταίο «ασφαλές» μέρος στη Λωρίδα της Γάζας, στο οποίο είχαν καταφύγει ενάμιση και πλέον εκατομμύριο άνθρωποι για να γλυτώσουν από τα σφυροκοπήματα στην υπόλοιπη επικράτεια. Παράλληλα, ο ισραηλινός στρατός, θέτοντας υπό τον πλήρη έλεγχό του το συνοριακό πέρασμα της Ράφα, μπλόκαρε κάθε είσοδο της πολύτιμης ανθρωπιστικής βοήθειας στον μαρτυρικό θύλακα. Οι εκτοπισμένοι εγκαταλείπουν τώρα με κάθε μέσο και αυτήν την περιοχή, για να εκτοπισθούν αλλού. Στοιβάζονται σε αυτοσχέδια κάρα, σε παλιά αυτοκίνητα ή χρησιμοποιούν τα ίδιά τους τα πόδια για να διανύσουν τεράστιες αποστάσεις.

Πού να πας, όμως, όταν δεν υπάρχει τόπος για να πας; Όλα τα σύνορα είναι κλειστά και η Γάζα παραμένει πεινασμένη και αποκλεισμένη, εκεί στη μέση του πουθενά, επιμένοντας να δηλώνει (σε όλους μας) ότι της αξίζει να ζήσει.

Κύριε Πρέσβη, πιστεύετε ότι η στάση του Ισραήλ σε αυτόν τον πόλεμο θα ήταν διαφορετική αν η στάση της διεθνούς κοινότητας ήταν διαφορετική;

Εμείς από την αρχή έχουμε πει ότι, όταν υπάρχει μια επεκτακτική δύναμη όπως το Ισραήλ, ο μόνος τρόπος να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαίου είναι να ασκηθούν πιέσεις από εχθρούς, αλλά κυρίως και από φίλους με κάθε μέσο.

Η ιστορία του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή έχει δείξει πόσο επεκτατικές βλέψεις έχει, αφού κατέχει παράνομα εδάφη από όλες τις χώρες που συνορεύει, ακόμα και με τα χωρικά ύδατα. Οπότε, είναι αυτονόητο ότι εάν υπήρχαν οι απαραίτητες πιέσεις θα ήταν διαφορετικές οι καταστάσεις.

Έχουμε ακούσει πολλές φορές στην ιστορία για κυρώσεις, για εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων, αλλά και για απαγορεύσεις συμμετοχής των επεκτατικών δυνάμεων σε αθλητικούς, αλλά και καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς, κάτι που δυστυχώς δεν ισχύει για την περίπτωση του Ισραήλ.


Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί και ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision στον οποίο το Ισραήλ συμμετείχε κανονικά.

Είναι, κατά τη γνώμη μου, εξευτελιστικό να διεξάγεται ένας τέτοιος διαγωνισμός τη στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη μια γενοκτονία. Τέτοιοι διαγωνισμοί προϋποθέτουν μια ευαισθησία. Πού είναι, όμως, αυτή η ευαισθησία όσον αφορά στην Παλαιστίνη και στον λαό της; Ξέρετε, σε θέματα ευαισθησίας δεν πρέπει να είμαστε επιλεκτικοί.

Ποια η γνώμη σας για τον ανθρωπιστικό θαλάσσιο διάδρομο «Αμάλθεια» που έχει ως βάση την Κύπρο;

Κάθε προσπάθεια στήριξης και βοήθειας του λαού μας είναι καλοδεχούμενη και σημαντική από όπου και αν προέρχεται. Παρ’ όλα αυτά είναι πιο σημαντικό να εξετάσει ο κόσμος και να αναρωτηθεί για την αιτία που ο παλαιστινιακός λαός βρέθηκε να χρειάζεται κάθε είδους βοήθεια. Η αιτία είναι η βαρβαρότητα του Ισραήλ.

Έχουμε εμπιστοσύνη στην κυπριακή κυβέρνηση, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για την ισραηλινή κυβέρνηση, αφού με την πρώτη ευκαιρία βομβάρδισε αυτοκίνητα που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια με αποτέλεσμα τoν θάνατο επτά αθώων ανθρώπων, υπαλλήλων της World Central Kitchen που το μόνο που ήθελαν ήταν να βοηθήσουν τον παλαιστινιακό λαό.

Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι τα σχέδια του Ισραήλ είναι ο εκτοπισμός του παλαιστινιακού λαού χρησιμοποιώντας τον λιμό σαν κύριο όπλο σε έναν ολόκληρο λαό. Οι Ισραηλινοί ταΐζουν τους Παλαιστίνιους το μεσημέρι και τους εκτελούν το βράδυ. Ο σκοπός μας πρέπει να είναι ο τερματισμός της γενοκτονίας τώρα.

Το να εκβιάζεις έναν λαό διαπράττοντας μια γενοκτονία, κλείνοντας όλα τα σύνορα και μετατρέποντας τη Γάζα από τη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή στον μεγαλύτερο ομαδικό τάφο, ξεπερνάει κάθε έγκλημα πολέμου στην ανθρωπότητα.


Επτά μήνες μετά την έναρξη του πολέμου, το Ισραήλ φαίνεται να χάνει σταδιακά μέρος της διεθνούς στήριξης που διατηρούσε μέχρι σήμερα. Αυτό τουλάχιστον δεικνύουν οι παγκόσμιες κινητοποιήσεις. Πιστεύετε ότι το κράτος του Ισραήλ θα έχει πολιτικές επιπτώσεις στο τέλος αυτής της κατάστασης;

Ναι, το Ισραήλ έχει χάσει κάθε ηθικό πλεονέκτημα.

Από εκεί που λέγαμε για αντισημιτισμό και ολοκαύτωμα, τώρα, μιλάμε για γενοκτονία και Γάζα. Φτάνει πια με το ολοκαύτωμα, φτάνει πια με τον αντισημιτισμό.

Ίσως τις πρώτες μέρες, μετά την 7η Οκτωβρίου, με πολλές υπερβολές, προπαγάνδα και παραπληροφόρηση ένα μέρος της κοινής γνώμης δίσταζε να εκφράσει τη συμπαράστασή του στον παλαιστινιακό λαό, όμως η βαρβαρότητα και η αλαζονεία του Ισραήλ έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους και ο κόσμος πλέον στηρίζει τους Παλαιστινίους και το δικαίωμα για ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής και ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.

Με το τελευταίο ψήφισμα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ όπου 143 χώρες, δηλαδή το 85% του πληθυσμού της γης, ψήφισαν υπέρ της αναγνώρισης του ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, έστειλαν ένα ηχηρό μήνυμα στους Αμερικανούς και σε όλες τις σκοτεινές δυνάμεις που στέκονται εμπόδιο στην αναγνώριση του Ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους.

Όλα αυτά τα τραγικά που συντελούνται, έστρεψαν τα βλέμματα ξανά στη Γάζα και στο παλαιστινιακό πρόβλημα. Θεωρείτε ότι μέχρι τώρα η διεθνής κοινότητα εθελοτυφλούσε, συντηρώντας μια κατάσταση που αργά ή γρήγορα θα ξεσπούσε;

Να διορθώσω τη λέξη εθελοτυφλία και να την αντικαταστήσω με τη λέξη «μονοφθαλμία». Η Διεθνής Κοινότητα βλέπει με το ένα μάτι τα συμφέροντα και με το άλλο τα δικαιώματα του κάθε λαού για μια ζωή χωρίς φόβο, αγωνία και ανασφάλεια. Δηλαδή, το αναφαίρετο δικαίωμά του στη ζωή.


Μια παρόμοια στάση, θα μπορούσαμε να πούμε, που τηρεί και στο κυπριακό πρόβλημα.

Η Κύπρος, η Παλαιστίνη και όλες οι χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα και διαμάχες, πρέπει να έχουν πίστη στα Ηνωμένα Έθνη και στο Διεθνές Δίκαιο. Για την ακρίβεια, η επιλογή αυτή αποτελεί μονόδρομο για εμάς. Το μόνο που ζητάμε είναι να τηρούνται τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και να αντιμετωπίζονται αυτά τα προβλήματα με τον ίδιο τρόπο χωρίς διακρίσεις και προκαταλήψεις.


Διάφορες αναλύσεις αναφέρουν ότι ο πόλεμος αυτός έχει καταντήσει ένα προσωπικό στοίχημα του Ισραηλινού προέδρου από την άποψη ότι όσο αυτός συντηρείται τόσο o Νετανιάχου μπορεί να παραμένει στην εξουσία. Ποια είναι η δική σας άποψη; Πιστεύετε ότι τυχόν τερματισμός του πολέμου θα σήμαινε και το τέλος της πολιτικής καριέρας του Νετανιάχου;

Εμένα προσωπικά, το τελευταίο πράγμα που με ενδιαφέρει είναι το ποιος κυβερνάει το Ισραήλ αυτή και την επόμενη στιγμή, ο Νετανιάχου, ο Γκατζ ή ο Λαπίντ. Μπορεί να έχουν διαφορές και διαφωνίες σε ό,τι αφορά τα πολιτικά και οικονομικά θέματα του Ισραήλ, αλλά στο παλαιστινιακό θέμα πάντα συμφωνούν.

Κύρια απόδειξη είναι όταν υπογράψαμε τη Συμφωνία του Όσλο το 1993. Τότε ήμασταν αδικαιολόγητα λογικοί. Δεν ζητήσαμε την απόλυτη δικαίωση. Ζητήσαμε την εφικτή δικαίωση. Δεχτήκαμε για πατρίδα μας το 22% της ιστορικής Παλαιστίνης με το σκεπτικό ότι, σταδιακά, τα επόμενα 6 χρόνια, οι ισραηλινές δυνάμεις και οι έποικοι της Δυτικής Όχθης θα έχουν ολοκληρώσει την αποχώρησή τους από τα εδάφη μας. Για να καταλάβετε τη συμπεριφορά όχι μόνο της τωρινής ισραηλινής κυβέρνησης, αλλά και των προηγούμενων, αντί να αποχωρήσουν οι έποικοι από τη Δυτική Όχθη, πολλαπλασιάστηκαν σε τρομακτικό βαθμό. Το 1993 ήταν 120.000, ενώ τώρα είναι 800.000.

Αυτό σημαίνει ότι από το 1993 μέχρι τώρα έχουν αλλάξει πολλές κυβερνήσεις στο Ισραήλ αλλά πάντα ακολουθούν την ίδια πολιτική εθνοκάθαρσης, εκδιωγμού, αλαζονείας και ταπείνωσης.

Η προσωπική καριέρα και διαφθορά του Νετανιάχου αφορά τον ίδιο και τον λαό του.

Κύριε Πρέσβη, τα πράγματα δεν διαφαίνονται ελπιδοφόρα. Η τελευταία εξέλιξη αφορά στην απόρριψη από το Ισραήλ της πρότασης της Χαμάς για εκεχειρία και την ακολουθούμενη επίθεση στη Ράφα όπου βρήκαν καταφύγιο οι άμαχοι. Πού θα τελειώσει όλο αυτό;

Επιτρέψτε μου να διορθώσω ότι το ίδιο το Ισραήλ απέρριψε τη δική του πρόταση. Τι εννοώ; Εννοώ ότι η πρόταση ήταν των ΗΠΑ και του Ισραήλ, μια πρόταση που δεν πίστευαν ότι η Χαμάς θα δεχτεί. Αφού τη δέχτηκε η Χαμάς, τότε την απέρριψαν και αυτό είναι η απόδειξη ότι το ζητούμενο για τους Ισραηλινούς είναι να συνεχιστεί η γενοκτονία, να μετατρέψουν τη Γάζα σε ακατοίκητη, και τέλος ο εκτοπισμός των Παλαιστινίων από την πατρίδα τους.

Για το πώς θα τελειώσει όλο αυτό, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ότι δεν είμαστε σε έναν φαύλο κύκλο. Υπάρχει αρχή και τέλος. Η αρχή είναι η κατοχή και η ταπείνωση και το τέλος είναι ο τερματισμός της κατοχής και ένα Ανεξάρτητο Παλαιστινιακό Κράτος με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.


Ποια θα μπορούσε να είναι η επόμενη μέρα για τη Γάζα;

Η επόμενη μέρα στη Γάζα δεν θα μπορούσε να συζητηθεί ξεχωριστά από την επόμενη μέρα σε ολόκληρη την Παλαιστίνη και δεν θα μπορούσε να συζητηθεί χωρίς να συζητηθεί και η προηγούμενη μέρα.

Το μόνο που ζητάμε είναι απλά να τερματιστεί η κατοχή και πάντα η επόμενη μέρα ανήκει στους Παλαιστινίους και μόνο στους Παλαιστινίους. Είμαστε απόλυτα ικανοί να διαχειριστούμε την επόμενη μέρα ως Παλαιστίνιοι, χωρίς μαθήματα και υποδείξεις από κανέναν. Είμαστε δημοκρατικός λαός και πιστεύουμε στις δημοκρατικές αξίες.


Θα ήθελα να μας περιγράψετε, για να καταλάβει και ο κόσμος, τι σημαίνει να είσαι ένας Παλαιστίνιος που ζει στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη – τουλάχιστον πριν από τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου.

Ο Παλαιστίνιος στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας από το 1948, πριν από την 7η Οκτωβρίου και μετά την 7η Οκτωβρίου, δεν ξέρει τι σημαίνει ασφάλεια, σιγουριά και μέλλον. Η ζωή του κάθε Παλαιστίνιου είναι ένας διαρκής αγώνας που παίρνει παράταση πριν να σκοτωθεί από τις ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις.


Πώς νιώθετε ως Παλαιστίνιος παρακολουθώντας εικόνες της χώρας σας ερειπωμένης; Και τι θα θέλατε να πείτε σε όσους διαβάσουν αυτήν τη συνέντευξη σήμερα;

Δεν έχει σημασία πώς νιώθει ένας Παλαιστίνιος, αλλά πώς νιώθετε εσείς. Εμείς θα το ξεπεράσουμε, θα ξαναχτίσουμε τη Γάζα, θα ξαναχαμογελάσουμε και θα θεραπευτούμε ψυχικά και σωματικά όπως έχουμε μάθει να κάνουμε πάντα.

Εσείς όμως; Θα το ξεπεράσετε;