Εδώ και μέρες αναρωτιέμαι τι να γράψω και πώς, για όλη αυτή την αισχρολογία που έλαβε χώρα, κυρίως στο διαδίκτυο, για το αν ο Μίλαν Τράικοβιτς, ένας από τους πιο σπουδαίους Κύπριους αθλητές που εκπροσώπησαν ποτέ τη χώρα μας, είναι αρκετά Κύπριος για να ηγηθεί της κυπριακής ολυμπιακής αποστολής κρατώντας την κυπριακή σημαία, μαζί με την επίσης σπουδαία αθλήτρια, Έλενα Κουλιτσένκο.
Στην Κύπρο, ξέρετε, δεν έχουμε και πολλά για να είμαστε περήφανοι. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Και αν ο Ελύτης έγραφε κάποτε πως «εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις», παραφράζοντας τον στίχο για την Κύπρο, θα μπορούσε να λέει πως ''εάν αποσυνθέσεις την Κύπρο, θα δεις να σου απομένουν ο νεοπλουτισμός, η κλεψιά και το μέσον, που σημαίνει πως με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις''. Και ας μου συγχωρεθεί η ύβρις.
Όλη την προηγούμενη εβδομάδα παρακολουθούσα με αηδία να στοχοποιούνται δύο αθλητές παγκόσμιας κλάσης, όχι γιατί παρανόμησαν ή παραβίασαν κάποιους αθλητικούς κανόνες ούτε γιατί υπέπεσαν σε κάποιο σοβαρό παράπτωμα, αλλά γιατί ΔΕΝ έχουν καθαρόαιμο κυπριακό DNA και αυτό αποτελούσε σοβαρό λόγο για να μην είναι σημαιοφόροι της κυπριακής ολυμπιακής αποστολής.