Από το 2011, της Ελλάδας των μνημονίων και των αγανακτισμένων είχαμε να δούμε τόσες χιλιάδες κόσμου στους δρόμους. Αυτό που τους ένωσε η δίψα για δικαιοσύνη για τις αθώες ψυχές όσων χάθηκαν στον μπαζωμένο έγκλημα των Τεμπών τον Φεβρουάριο του 2023.

Για δύο χρόνια ένα ηχητικό ντοκουμέντο, καλά κριμένο στα συρτάρια της συγκάλυψης, βγήκε στο φως. Ακούσαμε τις φωνές συνομήλικών μας, των φίλων μας, των παιδιών μας να ζητούν βοήθεια γιατί «δεν είχαν οξυγόνο». Ένα «Μάρθη, σε αγαπώ» ράγισε τις καρδιές μας. Και ο πόνος έγινε οργή και θυμός. Θυμός για τα όσα ακούγονται τόσα χρόνια. Θυμός για τις προσπάθειες απαξίωσης των συγγενών. Και χθες οι 57 έγιναν χιλιάδες. Πλέον νιώσαμε όλοι σίγουροι πως κανείς μας δεν θα αφήσει αυτό το έγκλημα να συγκαλυφθεί πίσω από κλειστές πόρτες.

Χθες από κάθε άκρη της Ελλάδας και όπου ήταν εφικτό σε πόλεις κόσμου, οι φωνές του κόσμου ενώθηκαν.

Στην ομιλία της στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα η πρόεδρος του «Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών», Μαρία Καρυστιανού είπε μεταξύ άλλων: «Ευχαριστούμε θερμά όλους τους Έλληνες, όπου κι αν βρίσκονται, για τη συμπαράσταση που μας προσφέρουν. Αυτή μας δίνει απίστευτη δύναμη, ώστε να γίνει κατανοητό ότι είμαστε πολλοί. Η φωνή μας μεταφέρει ένα και μόνο μήνυμα: Κανένα έγκλημα δεν θα μείνει ατιμώρητο ποτέ ξανά».

Στη συνέχεια πρόσθεσε, «ας ξεκινήσει η απονομή δικαιοσύνης από το έγκλημα στα Τέμπη, όπως ακριβώς επιβάλλεται, γιατί αυτό απαιτεί η κοινωνία στο σύνολό της. Η μεγαλύτερη ύβρις διαπράχθηκε μπροστά στα μάτια μας και βλέπουμε ολόκληρο το σχέδιο που έχουν στο μυαλό τους να περνά ατιμώρητο. Θεωρούν ότι θα μείνει ατιμώρητο».

«Τους βλέπαμε να μας κουνάνε το δάχτυλο και να απορούν γιατί δεν πενθούμε σιωπηλά, γιατί δεν φοράμε μαύρα, γιατί δεν μένουμε παθητικοί και υποταγμένοι. Ακόμα τους ακούμε να αναρωτιούνται πού βρίσκουμε τη δύναμη να συνεχίζουμε, να ζούμε και να αγωνιζόμαστε», είπε.

Με δάκρυα στα μάτια, η Αναστασία Πλακιά, η αδερφή των δίδυμων κοριτσιών, που εκτός από τις αδερφές της έχασε και την ξαδέρφη της στα Τέμπη, ευχαρίστησε όσους βρέθηκαν σήμερα στην Κέρκυρα για να ζητήσουν δικαίωση για τα 57 θύματα.

«Είμαι η αδελφή της Θώμης και της Χρύσας Πλακιά και ξαδέλφη της Αναστασίας Πλακιά που δολοφονήθηκαν στα Τέμπη» είπε μιλώντας στην Κέρκυρα. «Σήμερα θα δώσουμε οξυγόνο σε όλους εκείνους που το στερήθηκαν για πάντα. Θώμη, Χρύσα, Αναστασία, αθάνατες», κατέληξε.

Tο παρών στα μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα για τα Τέμπη έδωσε και η Μάγδα Φύσσα, η οποία έχει σταθεί από την πρώτη στιγμή στο πλευρό των συγγενών των θυμάτων

Μιλώντας σε δημοσιογράφους η ίδια δήλωσε: «Για μια στιγμή χάσαμε κι εμείς το οξυγόνο, σκεφτείτε αυτά τα παιδιά τι ζήσανε. Είναι παιδιά, παιδιά, παιδιά δεν μας περισσεύουν. Το έχω ξαναπεί αυτό. Είναι παιδιά και τα θέλαμε, δεν μας ρώτησαν καθόλου».

Στην Κύπρο πραγματοποιήθηκε πορεία στην πλατεία Ελευθερίας στη Λευκωσία. Στο σημείο βρέθηκε ο πάτερ Χριστόδουλος, πατέρας του Κυπριανού, ο οποίος μεταξύ ανέφερε ότι «ευχαριστώ τον κόσμο που μοιράζεται τον πόνο τον δικό μας. Γιατί αν ξέρουμε ότι πονάει και ο άλλος μαζί μας, τότε παίρνει ένα μικρό κομμάτι του πόνου που κουβαλάει ο καθένας. Ευχαριστώ όλους τους διοργανωτές που πήραν την πρωτοβουλία να κάνουν αυτή την εκδήλωση. Και εμείς και εγώ ως άνθρωπος με την οικογένειά μου θέλουμε δυο τρία πραγματάκια να διευκρινιστούν που είναι κενά και ελπίζω με τις έρευνες να διευκρινιστούν».

Ο πάτερ Χριστόδουλος έθεσε επίσης τρία ερωτήματα για διευκρίνιση. «Το ένα είναι τι περιείχε το περιβόητο τρένο που ερχόταν απέναντι. Τι περιείχε μέσα που θέλουν τόσο πολύ να εξαφανίσουν; Τι γύρευαν άτομα αμέσως μετά τη σύγκρουση; Εκεί να ψάχνουν πριν να φτάσουν οι διασώστες, πριν φτάσουν οι πυροσβέστες. Είχε 9 άτομα εκεί που έψαχναν κάτι. Να τα διερευνήσουν όλα αυτά τα πράγματα. Να διερευνηθεί. Όχι μόνο το ότι έγινε ένα δυστύχημα. Ξέρουμε ότι η κατάσταση σε όλα τα επίπεδα της σύγχρονής μας κοινωνίας έχει μία κρίση. Το ξέρουμε όλοι, το καταλαβαίνουμε. Tο μέσο μεταφοράς, το τρένο θεωρείται το πιο ασφαλές. Και εμείς με αφέλεια λέγαμε στα παιδιά μας να πηγαίνετε με τρένα που είναι πιο ασφαλή από τα λεωφορεία και τα αεροπλάνα και τελικά αυτά έγιναν ο τρόπος με τον οποίο έφυγαν τα παιδιά τα δικά μας. Αυτές οι πενήντα επτά ψυχούλες. Ακόμα ένα πράγμα που πρέπει να διευκρινιστεί, που δεν ήταν μόνο πενήντα επτά, να μας πουν ακριβώς πόσες ήταν. Γιατί ξέρουν κάποιοι πόσες ήταν. Δεν ήταν πενήντα επτά. Πάνω από εκατόν ήταν απλά κάποιοι πρέπει οπωσδήποτε να ξέρουν. Εγώ μνημονεύω τους πενήντα επτά που ξέρω τώρα ονομαστικά τις ψυχές τους να αναπαυθούν και όλων των άλλων που δεν γνωρίζουμε τα ονόματα».